zaterdag 31 december

Oudjaar

Misschien is het nieuwe jaar al begonnen.
Het is een oudejaarsdag van niks - ten eerste is het een zaterdag, wat geen goede dag is voor oudjaar (maar welke dag is dat wel) en ten tweede zijn er nergens veganistische oliebollen te vinden. Wel is Amsterdam een oase van rust vergeleken met het oorlogsgebied de regio Haaglanden, waar men minstens veertien dagen uittrekt voor het knallen.
Hier kun je zien hoe de vogels schrikken van het vuurwerk. Moge het vanavond stortregenen.

vrijdag 30 december

Afbakenen

Wat is het soms lastig om grip te krijgen op een situatie. Het is een simpele situatie, ik zit in de trein, het is donker, het is eind december, mensen hebben iets afwachtends – is er iets om af te wachten? De ene dag betekent iets anders dan de andere. Ik ken deze mensen niet, het voelt alsof ik hier neergezet ben, alsof ik nog gewoon thuis in de woonkamer zit terwijl de woonkamer veranderd is in een trein met mensen. Misschien is dat inderdaad de beste omschrijving: ik voel me alsof ik thuis ben, slaperig, ik draag geen bh, ik ben anoniem, ik draag de kleren die ik de hele week al droeg, waarin ik naar het park ging. Het maakt me totaal niet uit wat mensen van me denken. Ik voel me hier thuis, in de trein, tussen onbekende mensen, het is niet alleen het gevoel dat ik thuis ben maar dat de omgeving is veranderd maar dat ik me thuisvoel hier, in deze trein, misschien meer thuis dan aan mijn bureau, wat mist is de kat, en de hond mist natuurlijk. En tegelijkertijd het gevoel dat ik hier geen grip op heb, dat het me ontglipt, dat ik mezelf ontglip, omdat ik hier maar tijdelijk ben, tot station Leiden.

vrijdag 30 december

Hondennieuws

Het ontroert me hoe de hond loopt, haar pootjes van de achterkant. Dat ontroert me erg. Ze heeft een nieuwe truc met kauwgom die ze op straat vindt: ze kauwt erop en dan spuugt ze het weer uit. Vroeger raspte ze het met haar tanden van de straat af en at ze het op (slikte ze het door). Ze heeft ook een nieuwe truc met drollen. Als ze een drol ziet die ze op wil eten gaat ze er heel zielig voor staan, alsof ze ergens pijn heeft, en ze wil dan niet meer lopen. Ze weet dat ze van mij de drol niet op mag eten, en hoopt dan misschien dat ik zeg dat het wel mag omdat ze zo zielig is, maar ze is helemaal niet zielig!
Verder kwamen we in de trein een vrouw tegen die het heel grappig vond om te horen dat honden appel lusten en de hond om het uit te testen een klokhuis gaf, terwijl iedereen om ons heen toekeek en meeleefde (de man naast me riep enthousiast ‘ja!’ toen de hond het klokhuis bijna in zijn geheel doorslikte). Dat was een leuk moment.

donderdag 29 december

donderdag 29 december

woensdag 28 december

Het moeten

Mensen vragen me de laatste tijd vaak waarom ik schrijf. Omdat het moet, zeg ik dan, omdat ik niet anders kan, omdat ik daarvoor ben. Veel meer heb ik niet over mijn kunstenaarschap te zeggen. De relatie tussen mij en mijn werk is er een van wederzijdse afhankelijkheid; ik heb het werk nodig en het werk heeft mij nodig om te bestaan. Toch ben ik geen slachtoffer van mijn omstandigheden, jeugd of DNA: het is ook wat ik wil, en het willen en moeten zijn niet los van elkaar te zien.
Mensen vragen me ook waarom ik over bepaalde dingen schrijf. Het punt is dat ik – net als alle anderen – mijn werk pas achteraf kan duiden. Werk dient zich aan, onderwerpen dienen zich aan, de uitwerking dient zich aan. Dat is alles. Ik heb er geen invloed op. Ik krijg hooguit meer grip op hoe dingen uit te werken en hoe het beste/meest effectief te werken. Wanneer werk af is, is het los van mij. Ik hoop wel dat het goed terecht komt, maar vooral voor het werk zelf, niet voor mij, ik sta in dienst van wat ik maak en niet andersom.

woensdag 28 december

Ik dacht gisteravond dat het leuk was om een keer met mijn linkerhand het eten op te scheppen, dus dat deed ik, ook al wist ik van tevoren dat het ernaast zou gaan en het ging er ook naast maar gelukkig maar een klein beetje. Het was inderdaad wel leuk om te doen.

dinsdag 27 december

Amsterdamse Bos

dinsdag 27 december

Al die bomen die elkaar nooit zullen bereiken, al dat gras

maandag 26 december

Tweede kerstdag

Het nieuws van de dag is dat hond per ongeluk bijna een slakje opat. Ze schraapte het diertje van een steen met haar voortanden, waarschijnlijk om te kijken of het eetbaar was, en spuugde haar of hem toen uit, ik zag het door het raam (ze was in de tuin aan het spelen) en ging snel kijken. Het was een donkerblauwe huisjesslak, en het dier was verder niet gewond, het huis was ook nog heel. De slakken hebben vlooien, of luizen, hier in de tuin, er leven kleine diertjes op ze - zowel op de huisjesslakken als op de naaktslakken in de keuken. Ik heb geprobeerd op internet op te zoeken wat dat voor beestjes zijn en of er wat aan te doen is maar ik kon er weinig over vinden.
Verder zijn we allemaal heel moe en is het in de buurt sinds ik hier woon nog niet zo stil geweest. Ik hoop dat het zo blijft.

zondag 25 december

December

Het is de minst decemberachtige december ooit. Met ooit bedoel ik van mijn leven; het zou best kunnen dat het daarvoor ook al eens zo weinig december was, maar daar weet ik niet van. Misschien heeft het te maken met dat ik aan het werk ben - dat ik de dingen van 2011 aan het afmaken ben en de dingen van 2012 aan het beginnen, zodat het een gewoon het ander zal worden, mij bijna niet nodig heeft, alleen om het werk uit te voeren. (Maar ik ben ieder jaar aan het werk in december.)
Het is de minst kerstachtige kerst. In mijn vorige huis hoorde ik op op kerstavond de kerkklokken; de hond zong mee vanuit bed, soms half in slaap, zong ons allebei wakker. Hier hoorde ik alleen het vroege luiden. Door de rest sliep ik heen. Door dingen heen slapen is nooit slecht.
Het is kerstochtend, het was stil op straat. De mevrouw die iedere ochtend al in de gemeenschappelijke ruimte van het bejaardentehuis zit, was er nog niet. Ik ontmoette wel twee nieuwe katten. Ik hou ervan als de stad zo grijs is, als mensen nog slapen.

zaterdag 24 december

Kerstverhalen in Perdu deel 4: De muizen

De muizen die achterin de stal woonden, hadden een weddenschap afgesloten. Barbara, de oudste muis, had gezegd dat de vrouw in de hoek zwanger was. Leo, haar broertje, vond dat onzin. De ene helft van de muizen dacht dat Barbara gelijk had, de andere helft van de muizen volgde Leo.
Om het uit te zoeken hadden ze Maartje en Miep gevraagd om te gaan kijken. Maartje en Miep waren een paar weken geleden geboren, en nog zo klein dat ze zich achter een paar strootjes konden verstoppen.
'Piep, piep, piep,' zei Maartje.
'Piep, piep, piep,' zei Miep.
'Piep, piep, piep,' zei Maartje.
'Piep, piep, piep,' zei Miep.
Ze renden terug naar Barbara en Leo.
'Piep piep pieperdepiep! Piep, piep piep,' zeiden ze in koor.
'Aha,' zei Barbara. 'Aha!' riepen alle muizen.

zaterdag 24 december

Kerstverhalen in Perdu deel 3: De os

Sjef de os hield niet van gedoe. Hij vond het eigenlijk het prettigst als iedereen normaal deed. Het kon wel zijn dat het een bijzondere dag was, maar dat was het vorige week ook al omdat de vrouw van de herberg jarig was, en de week daarvoor kwam de neef van de man van de herberg op bezoek en zo was er altijd wel wat. Hij keek naar de mensen in de hoek van de stal. Hij vond ze vies. Mensen stinken altijd een beetje, naar mens. 'Ze stinken,' zei hij tegen niemand in het bijzonder. 'Je moet niet zeuren Sjef,' zei Berry, het oudste schaap. 'Dat zeg je altijd als we mensen op bezoek krijgen, maar aan het eind van de dag ben je dan toch blij dat ze geweest zijn.' 'Deze keer niet hoor,' zei Sjef. 'Ze doen altijd maar en ze vragen ons nooit wat.' 'Maar ze geven je wel eten.' 'Ja, soms.' Miranda, een ander schaap, begon te zingen. Ze kon er niet tegen als er ruzie gemaakt werd, daar werd ze zenuwachtig van. Berry was gek op zingen, en hij viel in, net als Herman en Wiesje. Het was een mooi lied, vierstemmig, de schapen gingen er helemaal in op. 'Verrek,' zei Sjef, die het zingen stiekem mooi vond maar demonstratief de andere kant op keek, naar de mensen, 'volgens mij krijgt die vrouw straks een baby.'

vrijdag 23 december

Kerstverhalen in Perdu deel 2: De kamelen

De kamelen heetten Patrick, Peter en Pascal. Ze werden ook wel de drie P's genoemd. Toch waren ze alledrie heel verschillend van karakter. Patrick hield van sport, vooral van tafeltennis, hij was erg onstuimig, Peter kon goed nadenken en hij was bedaard en Pascal stond bekend omdat hij zo goed dromen kon interpreteren.
Ze begonnen de dag vaak met een rondje droominterpretatie. Die ochtend vertelde Patrick dat hij gedroomd had dat hij kon vliegen. Peter vertelde dat hij gedroomd had over een tent waar steeds kamelen uitkwamen en geen kamelen ingingen. De tent was veel te klein voor al die kamelen dus hij begreep niet hoe het kon. Pascal was net begonnen met de duiding toen ze op pad moesten.
De wijzen zeiden dat het belangrijk was en dat ze moesten opschieten, maar dat zeiden ze altijd, het waren aardige mannen maar de kamelen vroegen zich vaak af waarom ze dan weer daarheen en dan weer daarheen moesten. Ze hadden het toch goed, op hun weide, met de tafeltennistafel en de tent. Vooral Peter vroeg het zich af. Het zat hem dwars dat hij geen antwoord kon verzinnen, maar hij had wel het gevoel dat hij er steeds dichter bij kwam. Misschien zou er vandaag iets duidelijk worden.

donderdag 22 december

Kerstverhalen in Perdu deel 1 : Het lam

Het lam werd door de herders gedragen. Het had geen naam, iedereen noemde het gewoon lam. Het was een meisje, maar iedereen noemde het het, niet zij. Het lam dacht: als je mijn naam omdraait, krijg je mal. En als je het dan nog een keer omdraait krijg je weer lam. Maar ik ben niet mal, en welk lam ben ik dan, het eerste of het tweede? Daarna viel ze in slaap.

woensdag 21 december

Longlist

Het schuwste dier staat op de longlist van de Academica Literatuurprijs als een van de tien beste debuten van het afgelopen jaar.

woensdag 21 december

Tram

Jongen in de tram tegen andere jongen: 'Maar kun je ook iets zeggen in het Latijn, bijvoorbeeld 'ik zit in de tram?''

dinsdag 20 december

Kerstfeest

Aanstaande donderdag vieren De Jagers kerstfeest in theater Perdu. U bent allemaal van harte welkom. Sterre en ik vertellen het verhaal van de geboorte van Jezus vanuit de positie van de dieren (de kamelen zijn gek op tafeltennis). En zaterdagmiddag speel ik liedjes in De Nieuwe Boekhandel. Daar bent u ook van harte welkom. Verder kunnen kalkoenen spinnen en hebben de konijnen het niet goed, zacht gezegd. Dat u het weet, in verband met vrede op aarde en in de harten van de mensen.

maandag 19 december

Hooi en thee

Het was vol in de tram. Ik ging op de achterste bank zitten, tussen twee jongens in. De jongen rechts naast me leek op me, zag er zo uit als ik er uit had gezien wanneer ik als jongen geboren zou zijn. Hij rook naar heroïne (heroïne ruikt naar hooi en thee). In zijn hand zaten ronde gaten. Verder zag hij er vooral mooi uit, als een diertje, hij zat ook zo, opgekruld. Ik sprak hem niet aan, ik heb genoeg aan mijn hoofd, ik wil niet ook nog een jongen die aan de heroïne is.
Bij de Bijenkorf stapte hij uit, ik zag hem naar binnen gaan.

zondag 18 december

Lip

De hond heeft een ontsteking op haar lip, in een huidplooi. We gingen ermee naar de dierenarts, die de huid schoor, behandelde met betadine en antibiotica meegaf. Het bloedde door het scheren en ze piepte van de pijn maar ze liet het toe. Er was geen dwang, we zeiden dat het moest (en ze begrijpt dat pijn heeft en dat het daarom gaat) en ze kon weg maar bleef staan.
Na afloop kreeg ze vier brokjes ('dit zijn hele lekkere,' zei de dierenarts).

zaterdag 17 december

Mollen II

Ik kreeg bericht van de gemeente (via de Partij van de Dieren, die heel snel en netjes reageerden) dat er al tien jaar op deze wijze mollen worden gevangen in het Beatrixpark. Zogenaamd omdat 'mensen hun benen kunnen breken' wanneer ze door de gangen zouden zakken, terwijl er maar een paar molshopen op het hondenveld zijn en de rest op randen naast de sloot liggen. Dus nogmaals het verzoek of jullie het stadsdeel willen mailen want die gaan erover. Als dit al tien jaar aan de gang is, is het duidelijk symptoombestrijding en zou verjagen dus veel beter werken (daarnaast kunnen mollen ook levend gevangen worden).
Verder nog een tip voor mensen die wel eens in parken komen of op weilanden: als er een (grijs of donkergroen, antenne-achtig) stokje schuin in een molshoop steekt (met soms een oranje labeltje), wil dat zeggen dat er een klem in de molshoop zit. Als je er met een grote stok in steekt, klapt deze dicht.

vrijdag 16 december

De mollen

Ik kwam er gisteren achter dat in het Beatrixpark mollenvallen geplaatst worden (van die wrede klemmen die dichtslaan). Er is al actie ondernomen en ook de politiek is op de hoogte, maar wat extra druk kan geen kwaad; het stadsdeel is te bereiken via deze pagina. Behalve dat het een dieronvriendelijke methode is, is het doden van mollen ook niet effectief, ze krijgen dan gewoon meer babies, het is alleen symptoombestrijding. Ook is het in strijd met de nota Dier en Ruimte. Mocht je een moment over hebben, mail met je vragen en klachten.
Mollen kunnen tunnels graven van wel 200 meter en ze slapen rechtopstaand, met hun hoofd tussen hun voorpootjes.

donderdag 15 december

Een landkaart van de dingen die we weten

In het eindejaarsnummer van Folia Magazine staat mijn verhaal 'Een landkaart van de dingen die we weten'. Je kunt het ook online lezen, en wel hier.

woensdag 14 december

dinsdag 13 december

Andrej Pejic showt de mega push-up beha van de Hema

Super.

maandag 12 december

Verjaardagskaart voor Sterre

Vormen van stilte

Ik denk steeds: hoe kan het dat we dit toelaten? Hoe kan het dat in een land dat ogenschijnlijk bepaalde morele standaarden heeft en waar mensen rijk zijn op zo’n grote schaal geweld gebruikt kan worden zonder dat er mensen in opstand komen? Waar zijn de hongerstakers, de occupiers, de kunstenaars, de terroristen? Wanneer je weet dat er sprake is van geïndustrialiseerde marteling en vernieting van groepen die zichzelf niet kunnen verdedigen, is het dan geen plicht je daartegen uit te spreken, voortdurend, en is het geen plicht je te verzetten? Maar hoe moeten we ons verzetten? En hoe moet ik me verzetten?

zondag 11 december

zaterdag 10 december

Op de plaats rust

Mijn verhaal Op de plaats rust is te lezen in Tijdschrift Ei, het is een rare tekst met al die omklappende herhalingen, zoals een treinreis zich steeds (in iedere treinreis?) herhaalt. Hier.

vrijdag 9 december

Er groeien bomen op de tuinmuur, tussen de klimop, ze groeien naar de boom waar ze zaadjes van waren toe

Links de babybomen, rechts de ouderboom.

donderdag 8 december

Solidariteit en empathie

Bij ratten en kippen.

woensdag 7 december

Zang en dans

foto door Robin Haig

woensdag 7 december

Lief publiek

dinsdag 6 december

Het uitzetten van een nieuwe diersoort

maandag 5 december

Verzet

Daden van verzet van dieren tegen mensen worden stelselmatig uit de geschiedenis geschreven, stelt historicus Jason Hribal. Ze vinden overal plaats waar mensen dieren gevangen houden; in dierentuinen, circussen enzovoort. Mensen willen niet dat deze verhalen naar buiten komen omdat dat ze beeld van blije dieren die graag kunstjes doen beïnvloeden (hoewel iedereen met wat kennis van diergedrag kan zien of bedenken hoe ongelukkig dieren in dergelijke situaties zijn en het m.i. überhaupt vreemd is om plezier te ontlenen aan het kijken naar dieren in gevangenschap). Hribal doet onderzoek naar deze verhalen. Het zijn geen leuke verhalen, omdat de dieren ongeveer altijd gedood worden na hun verzet, maar ze zijn wel betekenisvol in het denken over dieren als bewuste actoren (en omdat ze overwegingen omtrent het gebruik van niet-menselijke dieren zouden kunnen beïnvloeden). Hier kun je een kort stuk lezen.

zondag 4 december

Boekjes

De boekjes zijn mooi aan het worden, het leuke is dat achterin ook een klein uiltje zit van lichtgevend plakplastic zodat mensen die een boekje kopen hun eigen uiltje hebben dat ze altijd bij zich kunnen houden.

zaterdag 3 december

Het verplaatsen van slakken

Ik heb een goede manier gevonden om naaktslakken te helpen als ze per ongeluk de weg oplopen: je pakt twee blaadjes (liefst een beetje stevig), dan duw je de naaktslak met het ene blaadje zachtjes op haar of zijn zij op het andere blaadje, en dan kun je het dier optillen en naar een grasveld brengen of naar een andere goede plek (liefst in de richting waarin z/hij op weg was). Het voordeel ten opzichte van gewoon oppakken is dat het zachtjes gaat, ze zitten meestal nogal aan de straat gekleefd en zo hoef je ze niet hard in hun zij beet te pakken.

vrijdag 2 december

Pizza

Het buurmannetje dat eerst boos op me was vanwege de klimop die over zijn schuur groeit, kwam net een stuk pizza brengen, in een rood-wit geblokte servet. 'For the dog.' We spraken over het kunstbeleid in Triëst.

donderdag 1 december

Is het recht op zelfverdediging overdraagbaar en wat zijn de consequenties daarvan?

Ik had een stuk geschreven over de overdraagbaarheid van het recht op zelfverdediging in het geval van dieren die zichzelf niet kunnen verdedigen en de gevolgen daarvan voor het gebruik van geweld (of dat legitiem is of zelfs een plicht) maar het klopt nog niet helemaal dus dat schuif ik door naar een minder moe moment. Voor nu voor jullie de vraag: is het recht op zelfverdediging overdraagbaar, zo ja onder welke omstandigheden, en welke consequenties heeft dit voor een situatie als de bio-industrie (of dierenrechtenactivisme in het algemeen; laten we de proefdieren enz enz niet vergeten). Het is om zelf over na te denken, ik hoef geen antwoorden per mail. Tip: vervang het woord dier af en toe door klein kind.