31 december

Gebeuren

Op mijn vest staat een bergdorp. Lijnen maken bergen, huisjes, mensjes, dieren, het zijn waarschijnlijk koeien. De radio staat aan tegen de knallen maar daardoor kan ik nauwelijks denken. Mijn meditatieve oudejaarsstemming komt sowieso niet erg op gang omdat Olli bang is voor het vuurwerk. In het laatste asiel waar hij woonde is hij een keer beschoten in het donker. Hij durft daarom 's avonds al een paar dagen niet meer naar buiten; ik kan hem wel tillen maar hij durft niet te plassen, waardoor hij 's nachts onrustig is en we allemaal weinig slapen. Vanochtend ben ik om vijf uur een eindje met hem gaan rennen, dat wilde hij en toen kon hij zijn lichaam ook even ontspannen en kon hij alles doen. Voor vandaag hebben we pilletjes, die helpen wat (goede pilletjes) en doen hem de knallen vergeten. Het is een diepe angst, waar ik niet veel aan kan doen.
Voor Olli zijn dingen op 17 november opnieuw begonnen. Voor Joy is alles 23 december geëindigd. Voor mij stond dit jaar nogal in het teken van loslaten en opnieuw beginnen, opnieuw loslaten en nogmaals beginnen. Er waren veel nieuwe mensen, waarvan een aantal gebleven is. Maar dat soort lijnen houden zich zelden aan de grenzen van een jaar. Een jaar is een cirkel, een omwenteling - er beginnen en eindigen dingen maar we zouden oud en nieuw net zo goed rond de langste dag kunnen vieren.
Ik heb veel gewerkt, veel geschreven (echt erg veel, zeker een half miljoen woorden). Ik heb veel getekend. Simone de Beauvoir schrijft ergens in haar autobiografie dat ze na haar dertigste eigenlijk niets meer geleerd heeft, maar ik heb het idee dat ik ieder jaar beter leer (meer weet, meer begrijp, beter verbanden kan leggen, scherper denk). Tegelijkertijd had ik dit jaar minder grip op de dingen dan ooit. Daar had ik wel weer meer plezier in dan ooit. Er gebeurden dingen en er zullen voorlopig wel dingen blijven gebeuren.
Dan heb ik nog drie wensen. 1. Voer vandaag en morgen ergens vogels, de angst kost ze veel energie, en ze hebben energie nodig om elkaar en hun plek morgen weer terug te vinden. 2. Verander in het komende jaar iets wat veranderd moet worden. 3. Wees niet bang om te houden van degenen van wie je houdt en vergeet niet het af en toe tegen ze te zeggen.

30 december

29 december

Kansenboom

In het park zie ik steeds nieuwe bomen. Van de week zag ik de kansenboom voor het eerst. Op wikipedia las ik dat de kansenboom ook wel pindakaasboom genoemd wordt.
's Ochtends vroeg zitten de siereenden die in de vijver in het park wonen in een boom naast het water. Ik denk dat ze daar slapen. Het ziet er koddig uit, ze zijn leniger dan ze lijken. Ik dacht eigenlijk dat ze niet over het hek heen konden maar dat kunnen ze dus prima. Ik weet niet waarom ze dan in die vijver blijven wonen. Misschien omdat ze het gewend zijn en er eten is. Dat zijn voor velen de redenen om ergens te blijven.
Op kerstavond liep er rond tien uur nog een duif op het perron. Dat is ruim na duivenbedtijd, de duif had waarschijnlijk honger. Gelukkig had ik eten in mijn tas. Ik voerde de duif, ging in de trein zitten, ging er toch maar weer uit omdat het diertje verder zocht naar eten, voerde nog wat, stapte in toen het echt moest.
Op station Amstel had iemand zijn of haar fiets tussen de mijne en een andere in het rek gezet waardoor ik er nauwelijks uit kon. Er zat een tasje voorop de fiets met een plastic map erop voor een kaart. Ik schreef 'heel aso om je fiets zo te parkeren' op een briefje en schoof het onder het plastic.
De lucht is mat blauw. Het is eigenlijk fantastisch dat er kleuren zijn. Dat alle dingen kleuren hebben. Kijk maar even om je heen.
Ik ben erg moe. Ik ben vaker moe, maar nu ben ik er stil van. Ik had me voorgenomen vrij te nemen, misschien is dit vrij zijn. Misschien moet ik gewoon even stil zijn.

28 december

Joy

Maandagavond is mijn lieve Joy doodgegaan. Ik aarzel om erover te schrijven omdat ik nog niet precies weet wat ik erover moet en wil schrijven, maar dat komt nog wel. Ze is vierentwintig geworden. Ze heeft lang op een manege gewerkt, sinds september vorig jaar was ze met pensioen in Loenen.

Hier stond ze net een maand in Loenen. Haar hoofd werd snel grijs.

Dit was vorige winter, het veulen dat op deze foto een paar maanden oud was, heet Frostros en Joy had haar min of meer geadopteerd. Dat heeft haar heel goed gedaan.

Dat lieve hoofd. Ze heeft vroeger een keer ooronsteking gehad, toen moest ik haar oren schoonmaken, dat vond ze heel vervelend.

Dit is afgelopen augustus, samen met Frostros. In het jaar dat ze in Loenen stond, is ze twee maten gegroeid (ze moest een deken die twee maten groter was). Van de beweging buiten en het grazen. Haar motoriek was ook anders, ze liep een beetje als de IJslanders bij wie ze stond. Ze heeft een heel fijne zomer gehad.

27 december

Vlucht

De een-na-laatste aflevering van het feuilleton staat online. Over stations en vliegvelden, over ja, nee en misschien.

26 december

meer groen

25 december

24 december

23 december

Olli olli

Ik wil Olli zonder geweld opvoeden. Dat is moeilijker dan het lijkt. Met geweld bedoel ik niet alleen schoppen en slaan of verwaarlozen of tegen hem schreeuwen (dat is allemaal niet zo moeilijk), maar ook de dingen die zijn bewegingsvrijheid inperken en die hem psychisch minder vrij maken. Dat is ingewikkelder dan het lijkt - niet alleen trekken aan de riem, maar ook de riem zelf heeft invloed op hoe hij zich kan bewegen. Nu wonen we in de stad, en ik moet ervoor zorgen dat hij veilig leert navigeren, dus ik moet hem kunnen controleren, zolang hij de regels nog niet kent. Daarnaast moet hij buiten losloopgebieden een riem dragen. Hij went eraan, hij loopt al heel netjes mee aan de riem, maar ik ben me steeds bewust van mijn overwicht. Ik trek nooit aan de riem, maar vraag of hij komt en geef hem soms brokjes om hem te lokken. Als we in een gevaarlijke situatie zijn kan ik hem optillen of streng toespreken (bijvoorbeeld als hij een stuk plastic wil opeten, mensen gooien hier in de buurt veel troep op straat). Het is zoeken, maar hij wil graag - meedoen, mij plezieren, samen leuke dingen doen.
Onderweg zie ik veel honden die zich minder goed gedragen in de buurt - en mensen die ze meesleuren aan riemen (dat gebeurt echt vaak, let maar eens op, ook met halsbanden), een tik geven als ze blaffen, tegen ze schreeuwen, ze in hun nekvel grijpen (dat is erg bedreigend voor honden en mag je niet doen) en tegen de grond duwen. Die mensen lijken het gedrag van hun hond als gegeven te beschouwen en de hond als een soort machine die nu eenmaal zo werkt, in plaats van iemand tegen wie je dingen gewoon kunt zeggen. Zo blijft het gedrag (van mens en hond) in stand. Dat is heel triest, honden willen over het algemeen graag leren en het graag goed doen, kunnen op latere leeftijd ook nog veel leren.
Olli leert erg snel. Het is mooi om te zien hoe hij zich steeds prettiger gaat voelen. Het mooist is als Pika en hij samen spelen in het park. Ik heb Pika jaren niet zo hecht met een andere hond zien omgaan, niet zo wild met iemand zien spelen. Olli loopt naast de bakfiets mee naar het park. Als ik 'bocht' zeg weet hij dat we de bocht om gaan.

Wanneer ik thuiskom met boodschappen, voel ik me net een roverhoofdman die de buit binnenbrengt. Olli komt naar me toe, pakt iets uit de boodschappentas en neemt het mee naar zijn mand (een basilicumplantje, een pak wc-rollen). Ik pak het dan weer af en leg het waar het hoort. Ik geef hem steeds dingetjes te proeven. Een olijf hield hem best een tijd bezig, partjes van mandarijnen zijn iedere keer eng, maar hij eet ze toch op (waarschijnlijk omdat Pika dat ook doet). Het is allemaal al heel vertrouwd, al probeerde hij net mijn telefoon op te eten.

22 december

De ander en de een

In Nederland is het niet zo bon ton omdat Nederlanders zichzelf graag heel normaal vinden, maar in kritische kringen in bijvoorbeeld Amerika is het gebruikelijk om je bewust te zijn en elkaar bewust te maken van de privileges die je hebt. Een witte huid is zo'n privilege, daarmee voldoe je aan een (deels onbewuste) standaard en heb je geen/zeer weinig last van racisme - zo kom je bijvoorbeeld makkelijker aan een baan. Man zijn, nog steeds de standaard (een mens wordt een 'hij' genoemd). Geboren worden in een hogere sociale klasse, toegang tot onderwijs, mogelijkheid hebben een inkomen te vergaren. Hetero zijn. Cisgender zijn. Alle dingen die de massa voor lief neemt omdat ze er niet over struikelt, waar de niet-hetero's en transgenders en niet-blanken wel struikelen en hun struikelblokken maar moeilijk op tafel krijgen, juist omdat ze van de meerderheid afwijken. Wat vreemd is zal wel verkeerd zijn, denken de mensen. Maar iedereen is natuurlijk vreemd, hoe vreemd kun je alleen meestal niet aan de buitenkant zien. Hoewel je als je goed kijkt vaak wel een idee kunt krijgen.

22 december

22 december

Hopen

Het is nog heel vroeg. De straatlantaarn verlicht de blaadjes aan de takken die uit de muur om mijn tuin groeien, ze zijn geel en bewegen. De honden slapen, we hebben al gelopen en ze hebben gegeten. Ze ademen rustig, de bank kraakt als ik beweeg. Ik drink koffie. Er komen hier in de stad, in de buurt, in dit huis, zoveel levens samen, zoveel perspectieven op wat leven is. Wat het zou moeten zijn. Achter bijna alle deuren wordt gehoopt, al is die hoop soms misschien alleen de hoop om een loterij te winnen. Dat is natuurlijk een legitieme hoop, hoewel ik denk dat het winnen van een loterij weinig problemen oplost. Maar misschien lossen de dingen waarop we hopen meestal geen problemen op. Misschien is hoop vooral belangrijk om richting aan te geven, een punt te bieden waar het anders is. Anders is misschien niet zeker beter maar het zou beter kunnen zijn. Of meer in overeenstemming met hoe we het graag voor ons zien.

21 december

Bijna thuis

Ik zag net dit clipje van Moby. Adopteer een dier als je ruimte in je huis en je hoofd en je hart hebt (en genoeg geld en tijd). Ze zijn allemaal lief en goed. Olli komt via Dierenhulp Orfa, ze zamelen nu geld in voor onder andere winterhokken. Kijk hier hoe je kunt bijdragen. Iets doen is altijd beter dan niets doen.

20 december

Handen

Het achtste deel van het feuilleton is te lezen (met een nieuwe tekening), en bovendien is de nieuwe Revisor met daarin de bewerking van het feuilleton verschenen, deze kun je hier bestellen.

20 december

Foto

Ik heb eindelijk de fotopagina van mijn website bijgewerkt in relatie tot flickr, zie hier.

19 december

Echt

Het is wonderlijk om binnen korte tijd heel verschillende (zelfs tegenstelde) reacties op mijn nieuwe roman te krijgen van mensen die allemaal denken of vinden dat ze weten hoe het echt zit. Blijkbaar zit het op allerlei manieren. Het is ook wonderlijk (en seksistisch) dat veel mensen denken dat ik samenval met de hoofdpersoon en daaruit afleiden dat ik veel twijfel. Ik twijfel maar zelden. Er zijn ook mensen die nu denken dat ze mij echt kennen. Zoals er na ieder werk mensen zijn die dat denken, zoals er mensen zijn die dat op basis van het lezen van dit weblog denken. Het denken staat een ieder natuurlijk vrij, maar het is niet nodig mij te vertellen hoe ik ben. Echt niet.

18 december

Zwaaiend mannetje langs het spoor

18 december

Olli update

Zaterdag at Olli een vetbol. Het netje kon ik van hem afpakken, maar de bol zelf was te lekker. Omdat vetbollen gevaarlijk kunnen zijn (en diarree kunnen veroorzaken) nam ik hem mee naar het voorleesoptreden dat ik die avond had. We liepen heen door een drukke stad, terug door een donkere. Bij het kaasmuseum ontmoette Olli een plastic koe (een soort superOlli), die hij als hond begroette, maar later negeerde. De koe negeerde hem tenslotte ook.
Zondag is hij nog een keer onder de douche geweest, waarna hij spontaan ging verharen. Het moet opluchten, dat het vuil uit zijn vacht is (hij had veel jeuk). Olli kent ondertussen een groot aantal Nederlandse woorden - gisteren ging hij poepen toen ik 'doe maar een poepie' zei. Hij is ook goed in causale verbanden (water komt uit de kraan, als ik zus doe zal er zo gebeuren). Buiten ben ik trots op hem omdat hij leert andere honden te negeren en al heel netjes met me meeloopt aan de riem. Hij moet zichzelf toch opnieuw uitvinden als huishond, dat gaat niet vanzelf. Terwijl ik dit schrijf ligt Pika naast me op de bank. Olli is er naast gaan liggen, het past nauwelijks maar hij heeft zich zo klein opgerold dat hij erbij kan. Erbij is tenslotte het beste.

17 december

Maar zoals altijd:

Wie het laatst lacht, lacht het best.

Einde.

16 december

De gemoederen lopen hoog op

15 december

Deze brievenbus vraagt het zich af

15 december

Nieuwnieuwnieuw

Ik heb een pagina met dingen die anderen over mij geschreven hebben aan de website toegevoegd (met daarop onder andere de recensie uit NRC van vrijdag) - hier.

14 december

Het komt tot een confrontatie

13 december

In slaap vallen met het geluid van overvliegende ganzen

13 december

Schijnen is lijken en licht geven

Deel VII van het feuilleton is hier te lezen.

12 december

Maar de appel lacht terug!

11 december

Banaan

Olli weet al goed hoe hij heet. Hij reageert ook als de buurvrouw zijn naam noemt. Hij lijkt niet eerder fruit gegeten te hebben, keurt alles wat nieuw is uitgebreid - hij neemt het in zijn mond, spuugt het uit, kijkt ernaar, ruikt, eet het dan op, kauwt langzaam bij nieuwe dingen, sneller als hij iets al kent. Zo at hij al peer, banaan, en een pepernoot. Brood vindt hij extreem lekker. Maar hij vindt bijna alles hartstikke lekker, ook de vreemde dingen. Banaan? Hartstikke gek, hartstikke lekker. Op straat neemt hij verpakkingen mee waar eten in gezeten heeft. Hij draagt ze naar een in zijn ogen rustige plek, maakt de verpakking open en eet dan op wat er nog in zit (of likt het betreffende bakje uit). Het is best moeilijk om het van hem af te pakken, hij heeft het stevig vast en is nogal sterk.
Gisteravond kwamen we tijdens onze laatste wandeling het fietsenmannetje tegen. Hij wees naar Pika. 'Precies goed.' Ik beaamde het, Pika is precies goed.
Tenslotte nog wat dienstmededelingen: zaterdag lees ik voor in de Vega-Life winkel in Amsterdam, het begint om vijf uur, u bent allemaal van harte welkom. Het boek Secularism, Assimilation and the Crisis of Multiculturalism van Yolande Jansen waarvoor ik de omslagtekening gemaakt heb is ondertussen verschenen. En mijn zusje heeft kerstuitverkoop in haar webwinkel - sla uw slag.

10 december

Man lacht om appel

10 december

Riem

Olli voelt zich in huis al een echte huishond - lekker slapen in de mand en kluiven op de kluif, soms een beetje knuffelen. Met uitzondering van etenstijd; dan gaat hij springen en rennen. Het woord' zit' is voor ons allebei een handvat - ik kan hem iets vragen wat hij begrijpt, hij kan laten zien dat hij het ondanks zijn dolle houding heel goed bedoelt (hij kan de spanning bijna niet aan).
Hij is twee keer van me geschrokken omdat ik mijn vinger meebewoog tijdens het nee-zeggen, waarop ik natuurlijk moest huilen - het is zielig als hij bang is. Gisteravond was hij bang voor een brandende sigaret die op het fietspad lag. Ook houdt hij niet van kruispunten. Het verkeer komt dan van alle kanten waardoor hij niet weet wat hij moet doen. Hij kiest de plek uit die naar zijn idee het rustigst is (niet altijd de plek waar ik naar toe wil) en wil daar alleen naar toe, of hij gaat plat liggen op het zebrapad.
Naast de fiets lopen en mee met hardlopen gaat goed. Het hardlopen wordt een soort intervaltraining met stukjes heel hard en dan weer rustig of stilstaan, maar we staan steeds minder stil. Het station is nog eng. Dat gaan we verder oefenen. Het park is een fijne plek omdat er weinig verkeer is en er veel te ruiken is.
Ik stond gisteren even met de buurman te praten en toen knaagde hij in een paar seconden zijn riem door, mooi recht, dat wel.

Hij wil er graag bij.

9 december

Palingdroom

8 december

Mosterd

Sommige mensen denken dat liefde een eigenschap is het van het subject: ik hou van jou (of van mosterd). Maar het moet zijn: ik hou van jou. Of anders geformuleerd: ik hou van jou.

7 december

Seks II

Dagpauwoog staat op de shortlist van de beste literaire seksscène. Maandag is de uitreiking in Spui 25. Daan Stoffelsen noemt Dagpauwoog in een blog over effectbejag, seks en literatuur.

7 december

Misschien moet ik er een bordje bijhangen met 'mezenbollen'

Het roodborstje is ook langsgeweest, de eksters hebben een van de bollen meegenomen. De mussen eten de zaadjes van de grond. Mezen zijn vooralsnog niet gesignaleerd.

6 december

Diamantje

Mijn vader ging gisteren met de ambulance naar het AMC. Het stormde. Gelukkig kunnen ambulancemedewerkers goed rijden; de chauffeur vertelde mijn moeder dat de Nederlandse ambulancemedewerkers de beste van Europa zijn. Dotteren gaat via de pols, ze brengen een klein ballonnetje in de ader, dat zich opblaast in de kransslagader en hem daarmee weer open maakt. Eerst moest de kalk eruit geboord, met een boortje met een klein diamantje. Ik zat thuis te wachten. Het waaide. Het hagelde op de honden. De school om de hoek ging eerder uit. Het werd donker. Het diamantje boorde de kalk weg, het ballonnetje blies zich op om ruimte te maken. De telefoon mocht weer aan. De ambulance bracht mijn vader terug naar Hoorn. Het stormde. Vrachtwagens waaiden om, wegen werden afgesloten, schuttingen en bomen begaven het. Gelukkig kunnen ambulancemedewerkers goed rijden, Nederlandse ambulancemedewerkers schijnen de beste te zijn van Europa.

6 december

Hoe we licht meten VI: De duif

Is hier te lezen. Over de duif en de doos, Heidegger en de minibar, en hoe de dingen verder gaan. Verder is Dagpauwoog genomineerd voor de beste seksscène.

5 december

De muizen hebben hun holletje leuk ingericht

Toen ik de gangkast leeghaalde, zag ik dat ze de tas met lapjes en versiersels gevonden hadden, en een oude panty.

5 december

Eiland

Net las ik een mooi verhaal van Maartje Wortel, wier nieuwe roman IJstijd begin januari zal verschijnen. Je kunt het hier lezen.

4 december

Hond die zich krabt op het strand

Meer nieuwe tekeningen kun je hier vinden.

3 december

Pika in de trein

2 december

Zintuigen

Iemand zei dat ik de riem van Olli eng losjes vasthoud. Ik heb hem heen tussen duim en wijsvinger, terug tussen ringvinger en pink. Ik realiseerde me dat het is zoals je teugels vasthoudt. Op deze manier voel ik alles wat hij doet, jaren en jaren paardrijden hebben blijkbaar een lichamelijk bewustzijn gecreëerd waar denken en zien niet tegenop kunnen.
Olli gaat al mee hardlopen, kan naast de bakfiets lopen, gaat in het park aan de lange lijn - los kan nog niet, hij is niet voldoende op mij gericht, maar er zit vooruitgang in. Verder stond hij van de week op het aanrecht om de kattenbrokjes op te eten. Daar moeten we nog een beetje aan werken.
Pika accepteert dat hij er is, lijkt het niet per se positief of negatief te beoordelen. Ze vindt het buiten fijn om samen te zijn, in huis vindt ze het vervelend dat hij soms onbehouwen is met eten. Het is al wel duidelijk voor ze dat ze bij elkaar horen in relatie tot de buitenwereld.
Pika heeft al een tijdje staar. Het verlies van zicht gaat langzaam (als een ruit die beslaat) en honden wennen eraan. De dierenarts heeft me bezworen dat ze er geen last van heeft zoals mensen dat hebben (omdat het de sentimentele lading van gezichtsverlies ontbeert). Maar soms word ik verdrietig van de gedachte dat we op een bepaald moment waarschijnlijk geen oogcontact meer kunnen maken. Ik kijk haar heel graag aan.

Olli maakt grapjes met mijn moeder en haar breiwerk.

2 december

Uitgaanstip voor met de kerst

1 december

Tekenen

Eerst zag ik een doormidden gesneden hondendrol met tussen de twee helften het blad van een broodmes, met wat poep eraan. Daarna vond ik een pinpas voor een flat, de naam op de pas correspondeerde met een van de namen op de naambordjes bij de bellen; een man was erg blij. Tenslotte werd ik bijna van de sokken gereden door een clown in een klein rood autootje. December heeft er zin in.