maandag 31 december

Disappearance at Sea

Omdat ik toen nog geen weblog had, heb ik er niet over geschreven maar het beste kunstwerk wat ik het afgelopen jaar heb gezien is Disappearance At Sea van Tacita Dean. Ik zou er wel in willen wonen. Niet in de plek van de film (het is een film in/over een vuurtoren, licht en donker, tijd en tijdloosheid) maar in de film zelf. Ik denk er regelmatig aan. Mocht je wanneer dan ook de gelegenheid hebben om hem te bekijken, ga dat doen. Ik heb er in februari in het Tate Modern in Londen een hele tijd naar zitten kijken. En toen ik daar zat was ik precies waar ik wilde zijn. Heel mooi.

Koet

Op de laatste dag van het jaar vond ik een meerkoetje dat niet goed was. Een heel lief diertje, heel zachtaardig en ook mooi van dichtbij, met zachte veren, bruine oogjes, grote voeten en een mooie lange nek. Ik weet niet precies wat er mis mee was maar hij of zij kon niet vliegen en niet goed lopen. Ik was aan het hardlopen in het park maar gelukkig was er een politiebureau in de buurt waar ik hem/haar af kon leveren. Ik heb de dierenambulance niet afgewacht omdat ik er een beetje gek bij stond in mijn hemd. Ik had mijn trui gebruikt voor de meerkoet. Maar ik hoop dat het beestje het redt. Dat zou fijn zijn.

En over meerkoeten gesproken: ik zou iedereen willen aanraden het boek Koet van Semâ Bekirovic aan te schaffen.

Oud

Ik ben niet zo goed in feestdagen.
Morgen kunnen jullie een nieuwjaarswens verwachten.
Vandaag een oudjaarswens: ik wens iedereen een fijne oudejaarsavond. Behalve de mensen die vuurwerk naar dieren gooien. Ik wens dat die al hun vingers en ogen eraf knallen.

zaterdag 29 december

Zwart-wit zit ook in de familie

Voor iedereen die fan is van Gerrit Meijer (of van plan is dat te worden): ook Gerrit is tegenwoordig op internet te vinden. De website is nog in ontwikkeling. Als de officiële site gelanceerd wordt dan zal ik dat laten weten maar nu kun je als voorproefje vast hier kijken.

Lijstje

Het is zaterdag, 7.55 uur, en het is 29 december. Over een paar nachtjes is het 2008. De afgelopen weken zijn er heel veel lijstjes en uitslagen van verkiezingen verschenen (over het woord van 2007, de politicus, de stamppot). Ik heb overwogen om ook een lijstje te maken, ik maak namelijk heel vaak lijstjes (meestal met wat ik nog moet doen) maar ik kan mezelf er niet toe zetten. Ik heb nog niet echt het gevoel dat het jaar bijna afgelopen is omdat een aantal dingen die bij 2007 horen nog niet afgerond zijn. Zo blijf ik cd's opsturen naar Polen die niet aankomen (lang verhaal) en zo zijn er nog wat dingen. En ik vind het lastig om te blijven vertrouwen op mezelf en dat het goed komt, maar dat is iets van dit hele jaar, en dat is blijkbaar iets dat ik moet leren. En daarnaast heb ik het druk. In 2008 ga ik op vakantie.
Verder was 2007 wel een goed jaar, een belangrijk jaar (en dat zou ik ook kunnen zeggen over 2006, en 2005, want elk jaar is op zijn eigen manier belangrijk, en ik maak veel mee). Omdat het moeilijk was, en is, want het is nog niet afgelopen. Omdat ik beter weet wat ik aan het doen ben. En wat ik hier doe.
Misschien maak ik morgen of overmorgen nog wel een lijstje.

vrijdag 28 december

Rode vogel

Een rode vogel uit een andere wereld, in de boom voor mijn raam. Hij lijkt vergeten waarom hij hier ook alweer zo graag naar toe wilde, en vergeten hoe hij terug naar huis moet. Ik roep hem want hij mag wel bij mij wonen, als hij niet bang is voor de hond, maar dat wil hij niet want zijn hart is niet hier.
Hij zit op een tak en zingt, tegen beter weten in, ook al helpt het niet. Hij zingt al de hele tijd.

donderdag 27 december

Hoogmoed

Ik betrap mezelf de laatste tijd steeds vaker op de neiging om ondanks mijn hoogtevrees en in de wetenschap dat mensen geen klimmende dieren zijn in bomen te willen klimmen, maar alleen de hoge, om daar een beetje rond te kijken en dan weer naar beneden te klimmen, waar mijn fiets staat te wachten, groter dan vanuit de lucht, net als de rest van de wereld.

Opruiming

Drie hoopjes. Papier, administratie, brieven, gedachten. Dit kan weg, dit moet bewaard, dit weet ik niet. De laatste groter dan de vorige twee en groter dan hij was omdat ik het nu nog minder weet dan eerst. Steeds minder eigenlijk zodat het lijkt alsof ik meer wist dan ik dacht dat ik wist, en dat steeds opnieuw, dus echt waar is het niet, het lijkt alleen zo.
Dat wat weg kan doe ik weg, dat wat mee moet neem ik mee en naar de rest kijk ik tot ik het weet.

woensdag 26 december

Kerstvanalles

Ik heb dit jaar weinig aan Kerstniks gedaan, minder dan vorige jaren, het was een soort Kerstvanalles met kinderen en familie en als hoogtepunt het lied Rendiertje, rendiertje, rendier ol de wee van kleine R. Die ook een heel mooi lied over een zielig hondje alleen in een bos zong, op een zelf uitgevonden Chinese melodie. En Kerst is nog niet eens afgelopen. Het is wat.
Ik ga nu eerst maar even hardlopen.
Voor volgend jaar ga ik een mooi heidens feest bedenken, met naakt om een vuurcirkel dansen. Ofzoiets.

Kerstniks

dinsdag 25 december

Toilet

Ik ben al jaren, eigenlijk sinds ik met de trein ga, bang dat er een verborgen camera in de wc van de trein hangt. Dit weerhoudt me er overigens niet van er wel gebruik van te maken.

maandag 24 december

Kerstgedachte

In wezen is glas ook een vloeistof (..). Eentje die zo langzaam stroomt dat het onzichtbaar is op de tijdschalen waarin mensen denken.
(uit de wetenschapsbijlage van het NRC van afgelopen zaterdag)

zondag 23 december

Filosofie Magazine

Ik werd gisteren gebeld door een stamelende jongeman met een onbekend nummer. Hij belde namens Filosofie Magazine, waar ik afgelopen zomer door toedoen van mijn vader twee gratis nummers van heb mogen ontvangen. De jongen las zijn tekst op zonder gehinderd te worden door enige kennis van interpunctie (pauze bij een komma, even stoppen bij een punt, dat soort dingen) en ook leek hij geen last te hebben van tekstbegrip. Hij noemde me twee keer meneer. Aan het begin van het gesprek vroeg hij: Spreek ik met meneer of mevrouw Meijer? En hij eindigde met: Mag ik u dit aanbieden, meneer? Ik vroeg me af of Filosofie Magazine dit expres doet. Als een soort filosofische experimentele monoloog aan de telefoon (een heel nieuw genre).
Ik vroeg de jongen of ik er over na mocht denken, en dat vond hij goed, hij zei dat ik over een week teruggebeld zou worden. En ik wenste hem succes, maar hij was te druk bezig mij een fijne avond te wensen om dat te horen.
Ik hoop dat hij me volgende week terugbelt, en niet een andere medewerker. Ik zou wel willen dat hij me vaker zou bellen, met aanbiedingen voor het Filosofie Magazine, of gewoon met informatie, over filosofie of nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen, of over dieren. Daar zou ik me voor 14,95 euro per jaar best op willen abonneren.

zaterdag 22 december

En voor de fans:

Er staan wat nieuwe liedjes, foto's en andere interessante dingen op de website. Om je door de donkere dagen heen te helpen.

Kerstpret

Het grote winkelcentrum is een van de esthetisch minder verantwoorde plekken op deze aarde. Dat vind ik niet vreselijk erg want het is er ook niet om mooi te zijn. Dacht ik.
Er zijn echter grenzen. Ik liep er vandaag even doorheen op weg naar de bushalte en het was alsof iemand met een hele zieke geest een onbegrijpelijke fantasie aan het uitleven was. Wat ik zag had weinig meer met Kerst en al helemaal niks met goede smaak te maken.
Ten eerste staan er kerstbomen, zielige iele lange bomen als tieners die te snel groeien en pukkels hebben en tussen de middag dertien boterhammen eten en een beetje stinken, met alleen lampjes, of eigenlijk lampen er in, en een hek eromheen. Dat hek snap ik niet. Misschien zijn ze bang dat de kerstbomen zichzelf iets aandoen. Daarnaast een variatie aan door elkaar heen zingende nepkerstmannen, poppen, met scheve brillen en andere accessoires (zoals een slinger van nepdruiven). Een treintje (safaristijl. Natuurlijk!) met drie kerstmannen met afgezakte baarden (mensen, geen poppen) en een hele harde versie van Happy Christmas (War is Over) waarvan ik mag hopen dat Yoko Ono hem nooit zal horen. Als klap op de vuurpijl een levende kerststal met een lama, kippen, een rund met lang haar (net mijn cavia Ronja, maar dan honderd keer zo groot), een wiegje met een naakte babypop erin en een Maria die sprekend Coby is (voor de mensen die Coby niet kennen, klik hier). Toen ik terugkwam was er ook een Jozef bij, die zo mogelijk nog meer op Coby leek.
Ik denk dat ik de rest van de dag maar binnen blijf.

Winter 3

Het is een mooie dag om geboren te worden.
Om opnieuw te beginnen.
Als ik een seizoen zou zijn dan zou ik winter zijn.
Zes lagen kleding, teveel koffie, licht dat je bijna vast kunt pakken, lange donkere avonden, weinig mensen op straat, dikke langzame tijd.
Ook als het drie weken achter elkaar regent en waait en hagelt tegen je voorhoofd zodat je hoofdpijn krijgt op de fiets.
Ook als het grijs is en grijs blijft en de hoop op licht langzaam vervaagt.
Maar zeker zo, zo wit en stil, een wereld van suikergoed.
Een zwaan op het ijs, alsof het een bedje is, met een veer naast haar, wit op wit. Alsof het warm is, ijs.
Een groep meeuwen op het half bevroren meer, in en op het water, in de lucht. Veel te mooi om een foto van te maken. Bomen als witte wachters voor het land daarachter, het land dat je niet kunt zien.
Een groep eenden, zachte bruinzwartwitgroene bolletjes, meerkoeten als bolhoedjes, grote zachte ganzen op de weg.
Ze gaan niet voor me opzij, ze weten beter.
De neiging om zo'n gans op te pakken en een kusje te geven. De neiging om de wereld vast te pakken en vast te houden, je hoofd tegen mijn borst, in slaap te vallen, weer wakker te worden.
Een nieuwe ochtend. Ik doe de gordijnen open. Het sneeuwt.

vrijdag 21 december

Direct

Ik vraag me af of er een volk is dat botter, of vriendelijk gezegd: directer, is dan de Nederlanders. Weet iemand dat? Ik vind het goed hoor, trouwens, dat we zo bot/direct zijn. Een overdaad aan beleefdheid vertroebelt. Een tekort aan beleefdheid kan soms ergerlijk zijn. Maar je weet wel waar je aan toe bent.

Het Kerstdiner

Ik ben geen grote fan van Kerst. Dat heeft meerdere redenen, waarvan sommige wel en andere niet webloggeschikt zijn, voor dit stukje niet zo interessant. Wat ik nooit begrepen heb, is vlees eten tijdens het Kerstdiner. Echt niet. Ten eerste begrijp ik niet hoe mensen met een geweten vlees kunnen eten uit de bio-industrie en ten tweede begrijp ik niet dat de boodschap van liefde alleen voor mensen geldt. Dat is toch te arrogant voor woorden?
Kijk, als je zelf een boerderijtje hebt, of op een andere manier weet waar het vlees op je bord vandaan komt en dat de dieren een goed leven gehad hebben, dan vind ik het nog tot daar aan toe (en ik snap dat mensen feest willen vieren, licht in het donker, samen zijn, enzovoort). Ik kan geen vlees zien zonder het dier erbij te denken, maar dat is mijn persoonlijke afwijking, normaalheid of overtuiging. Heel veel mensen geven hun huisdier iets extra's met Kerst. Stel je huisdier dan eens voor in de bio-industrie? Of je oma? Of je kind, als je lamsvlees eet?
Echt hoor. En biologisch vlees is nog steeds moord. Moord voor niks want er zijn genoeg vegetarische alternatieven.
Ik weet dat ik het vaak over dierenleed heb. En ik vind dat er een grote taak ligt voor de regering, want het is nu veel te makkelijk om mee te doen aan dit systeem (je kunt het vlees gewoon kopen in de supermarkt). Maar ik vind ook dat mensen op hun gezond verstand (het gaat niet alleen om dierenleed, ook op milieuproblematiek, gezondheidszorg, enzovoort) en geweten aangesproken mogen worden. En 'maar ik vind vlees lekker' is wel de domste reden. Er zijn mensen die andere mensen vermoorden, kinderen of vrouwen verkrachten omdat ze dat lekker vinden. Lekker dan.
Dus denk voor jezelf.
En wees aardig voor wat er om je heen leeft.

donderdag 20 december

Gehakt (weet wat je eet)

Zou het van biologische grootmoeders zijn? Zou de slager zijn eigen grootmoeder geslacht hebben, zoals een konijn, voor Kerst, of zouden ze geïmporteerd zijn uit een ver land? Een natuurlijke dood gestorven of in schuren gehouden zonder daglicht en bewegingsruimte, vetgemest en daarna geslacht? Vervoerd in veewagens waarbij ingecalculeerd wordt dat een bepaald percentage onderweg sterft? Of worden ze levend verwerkt, zoals vissen? Elf miljoen per jaar, zoals varkens?

Winter 3

Ik zag een roofvogel in het bos. Hij zag mij ook. Ik hield mijn adem in. Ook al wist, weet ik dat roofvogels geen gras en ik te groot, te weinig roze, te weinig bruin. Weet hij veel van kleding.
Hij vloog weg, groter dan ik dacht, bruin, sneller ook.
Alles wit als slaap. Veertjes. Sneeuw, meeuw, melk.
Dat het zo mooi is, en zo koud, dat het helemaal niet meer uitmaakt of ik wel gelukkig ben.

Winter 2

woensdag 19 december

Winter

Een witte lucht met donkerwitte wolken. De zon aan de ene kant, de maan aan de andere. Als ik niet beter zou weten dan zou ik denken dat het twee zonnen waren, ze zijn even zachtgeel. De maan is iets groter. Als ik niet beter weten dan zou ik er iets van denken, zou ik denken dat er iets aan de hand is, dat er iets verschuift.
Ik draag een groene jas en een groene muts. Ik hoop niet dat er een hele grote vogel langskomt die denkt dat ik een hele grote grasspriet ben. Ik denk van niet, maar er gebeuren wel eens vaker dingen waarvan je denkt dat ze nooit zullen gebeuren.
Misschien ben ik wel gelukkig. Dat zou kunnen. Ik draai de gedachte om en kijk aan de onderkant of daar een sticker zit met een gebruiksaanwijzing. Made in China. Ik draai hem weer terug.
De bovenste laag water is bevroren. Ik zou er wel op willen maar dat kan nog niet. Ik zou mezelf wel willen oprollen tot een klein balletje om de heuvel af te rollen. Onderweg word ik dan steeds groter, als een sneeuwbal.
Ik ben maar klein eigenlijk, een klein dier, met een veel te dunne vacht.

Winter

dinsdag 18 december

Roos

Het was druk voor de roltrap naar de supermarkt. Voor mij stonden twee vrouwen van een jaar of dertig, hip volgens de regels van het winkelcentrum, en daarvoor een paar aardig uitziende vrouwen van rond de veertig. Eentje had geen jas aan en droeg een driekwart broek. Ze zag eruit alsof ze bij de nabijgelegen V&D of Blokker werkte en even een boodschap ging doen.
Nou ja, zei een van de pseudohippe vrouwen voor me over haar, moet je kijken, die is echt gek. Die daar. Ze stootte haar vriendin aan. Die daar, die is echt gek.
Ja, zei ik, en jij hebt roos. Ik zei het eigenlijk per ongeluk, omdat ik het dacht, ze stond onder me op de roltrap en ze had zwart haar met roos. Verbijsterd keek ze naar boven. Ik deed net alsof er niks gebeurd was.
Aan het einde van de roltrap ging zij naar links, en ik naar rechts, en dat was het.

Trui

maandag 17 december

Wintersoep

De truien hangen bevroren aan de waslijnen (mijn trui hangt bevroren aan mijn waslijn) dus het is tijd voor wintersoep.
Benodigdheden: een grote ui, een paar tenen knoflook, een halve winterwortel, wat aardappels, een prei, een groentebouillonblokje of iets dergelijks, peper en zout en een blik linzen of kikkererwten. Linzen vind ik geloof ik lekkerder.
Bereiding: snij de ui in stukken, en de knoflook ook, en bak in de olie (je hebt dus ook olie nodig om de ui in te bakken). Schil de aardappels, en snij ze in stukken en gooi ze erbij. Doe dat ook met de wortel en de prei. Bak alles een beetje aan, voeg water toe met het bouillonblokje en peper en zout, alles naar eigen smaak, gooi de linzen erbij en laat het een tijdje koken. Tot het klaar is. Je kunt trouwens ook best andere dingen toevoegen als je denkt dat dat lekker is.
Serveren met brood en boter.
En zet de tv uit, voer een gesprek met je tafelgenoot, of lees een boek als je dat liever doet. Je kunt ook naar winterse muziek luisteren.
Eet smakelijk.

Nederland

Ik heb gisteren op mijn sokken in de huiskamer van een Afghaanse familie gespeeld, in een buurt van Utrecht waar het stikt van de kippen op straat (met jonkies), op de derde verdieping, zes trappen met de piano. Er hing geen spiegel op de wc maar ik kon in de wcrolhouder mijn kijken of mijn haar goed zat. De buschauffeur erheen floot en ik zag een kat in een supermarkt.
Ik vroeg de mensen van het huis hoe ze het vonden in Nederland, en zowel de vrouw als de man zeiden met volle overtuiging goed, en rustig. In Afghanistan elke nacht wakker, luisteren, dat niet iemand komt die je dood maakt in je slaap. Steeds ergens anders wonen, vluchten.
Nederland is goed, elk ander land was ook goed geweest. Elk ander land waarin je gewoon rustig kunt slapen en waar je kinderen naar school kunnen (ze waren allebei maar een paar jaar naar school geweest vanwege de oorlog. De kinderen zitten hier op school, en de oudste jongen doet VWO).
Ik weet heus wel dat er oorlog is en dat dat erg is en dat het op grote schaal is, en al die dingen. Maar om bij mensen thuis te zijn, die meedoen aan een Nederlands festival omdat ze Nederlanders willen leren kennen, uit zichzelf omdat ze dat leuk vinden en belangrijk, omdat ze hier echt willen wonen en willen meedoen, dat is anders. Ze waren allebei blij om hier te zijn, en dankbaar, ook al is hun familie nog in Afghanistan (haar vader had een grote som geld betaald zodat ze naar Europa konden vluchten) en ik kreeg heel veel Afghaanse koekjes. Die lekker waren. Ik geloof dat het voor iedereen een leuke middag was. Ook al is leuk een rekbaar begrip.

zaterdag 15 december

Naastenliefde

Het was vandaag tijd voor de jaarlijkse Kerstactie van de Dierenbescherming. Het principe van de actie is dat mensen een verlanglijstje meekrijgen als ze de supermarkt ingaan, met daarop dingen die ze voor de asieldieren kunnen kopen, en die spullen kunnen ze inleveren bij ons. Ons dat zijn wij van de Dierenbescherming. Ik ben soms vrijwilliger.
Het leuke van deze actie is dat de meeste mensen heel graag meedoen. Omdat het tastbaar is en omdat het ze een goed gevoel heeft. Ik vind het een leuke actie omdat ik met een ijzeren glimlach mensen tot grote aankopen beweeg. Voor het goede doel. Het is een soort sport.
Niet iedereen vindt het een goede actie, en de jaarlijkse idioten lieten ook weer van zich horen. 'Zolang er per dag 30.000 mensen sterven' (dat lijkt mij trouwens weinig) 'geef ik niks aan de dieren.' En dan heel boos worden. Mijn uitgangspunt is het een en ander elkaar niet bijt, en het is bovendien een vrijwillige actie. Het is niet zo dat we mensen dwingen om mee te doen. Daarnaast zijn er mensen die juist heel erg van dieren houden en daar heel lang over willen praten. Heel lang. En dan daarna over hun kerk. Die vegetarisch is en een eigen televisieprogramma heeft. En het is leuk om te merken dat er geen pijl op te trekken valt wie veel koopt en wie weinig. Omdat dat me mijn eigen vooroordelen laat zien, waar ik me dan vervolgens een beetje voor schaam. Ook ben ik erachter dat er koffie is waar ik niet van hou, en dat is koffie van de Albert Heijn in de Fahrenheitstraat (ik ben heel makkelijk met koffie, ik hou eigenlijk van alle koffie). Die smaakt naar het kartonnen bekertje waar hij in zit.
'Niet zelf opeten hè!' riep een jolige meneer toen hij vier blikken hondenvoer in de kar wierp. Het was een gezellige middag.

vrijdag 14 december

De stand van zaken deel 2

Het mes is terug. Ik weet niet waar het geweest is. Het mes zwijgt.
Het is kouder vandaag. Het donker buiten mijn raam is een jas met duizend zakken.
Ik denk aan zwart ijs en storm op zee en een poel helder water met zeeanemonen.
Ik denk aan het oog van de storm, en hoe dat je soms in de gaten kan houden, als een bewakingscamera.
Ik neem grote stappen in de hoop dat ik snel thuis ben.

donderdag 13 december

De stand van zaken

Ik had twee messen, nu heb ik er nog een. Waar het andere mes gebleven is weet niemand.
Ik heb vorige week dinsdag mijn laatste glas gebroken.
Het licht, dit licht, aan het einde van het jaar, aan het einde van de middag, is een van de mooiste dingen die ik ken.

Problemen bij Weesp

Deze week is nogal hectisch. Op eigenlijk alle gebieden. En in of naast alle hectiek heb ik ook nog eens een pech-met-het-openbaar-vervoer-week. Dat heb ik soms. Ik heb ook wel eens een geluk-met-het-openbaar-vervoer-week.
Zo strandde ik maandagavond onderweg naar Delft in Wateringse Veld. Vroeger, tot vorige week zaterdag eigenlijk, reed de bus in een keer van waar ik woon naar waar ik moet zijn in Delft. Tegenwoordig is er eerst een tram en dan een bus. En dat is natuurlijk vragen om problemen. De tram had vertraging, en de bus rijdt maar een keer per half uur, dus ik moest een half uur wachten. Bij het Parijsplein in Wateringse Veld. Ik besloot avondeten te kopen in de supermarkt, en een deodorant bij het Kruidvat. Volgens mij is Wateringse Veld goed gelukt. Voor degenen die het niet weten: het is een nieuwbouwwijk in Den Haag. Ze zeggen er uuro. Dat is dan 2 uuro. Of uro. Dat weet ik niet. En ze hebben er vriendelijke hangjongeren, allochtonen, een meesterbakker, een superChinees en een Zeeman. Wat wil je nog meer.
Op de terugweg reed de bus net voor mijn neus weg (te vroeg) en vielen er twee trams uit. Zo gaat dat soms.
Gisteravond wilde ik vanuit Amsterdam naar Den Haag. Ik zat in de trein die om 00.10 uur zou vertrekken. Om 00.26 vertelde een aardige conducteur ons dat we nog even moesten wachten omdat er geen personeel was en ik besloot de trein te verlaten en de trein van 00.30 te nemen. Dat was even doorlopen, maar ik haalde hem, en ik had net mijn jas uit toen om 00.32 iemand ons vertelde dat er geen machinist aanwezig was. Wat ik overigens een heel goed excuus vind. Blaadjes op de rails, daar kun je nog overheen rijden, maar zonder machinist begin je weinig. Er was geen machinist want er waren problemen geweest bij Weesp. Tja, problemen bij Weesp, daar doe je natuurlijk niks aan.
De trein van 00.40 had conducteurs en een machinist, en vertrok te laat, maar hij vertrok, en dat vond ik wel een opluchting. Het enige was dat het de superstoptrein was. En die stopt dus overal (ook in plaatsen die helemaal niet bestaan). Ook staat hij overal ongeveer een kwartier stil, alsof de machinist steeds een dutje moet doen voor we weer verder gaan. De superstoptrein geeft mij de neiging om in Heemstede-Aerdenhout uit te stappen en verder te gaan lopen. Echt hoor. Hij is wel leerzaam: ik wist niet dat Hillegom in Zuid-Holland lag.
De conducteur van de superstoptrein zegt goedemorgen als hij omroept welke stad er aan komt. Dat vind ik vervelend. Alsof ik niet meer kan gaan slapen. Voor mij duurt een dag namelijk vanaf het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik ga slapen. Maar misschien was voor de conducteur de nieuwe dag al begonnen. Ik denk dat conducteurs heel vroeg opstaan. Dat kan haast niet anders.

woensdag 12 december

a story is a tightrope between two worlds

Ik heb al vaker over Jeanette Winterson geschreven maar ik had haar nog niet eerder gezien. Gisteren was ze in Den Haag, ze las voor uit haar nieuwe boek en ze vertelde wat dingen. Over alles eigenlijk, tussen neus en lippen door, over taal, verhalen, kunst, mensen, dieren, de planeet, de kern. Ik zou daar van alles over kunnen zeggen maar ik denk dat het beter is als je een boek van haar leest. Degenen die haar nog niet kennen: lees The Passion, Written On The Body, The Powerbook, Oranges Are Not The Only Fruit, Weight als je geen zin hebt in een dik boek. Geef het jezelf kado of iemand anders.
Soms is het zo donker dat je net kan zien wat er voor je is, of achter je, of naast je, maar niet veel verder. Het is dan fijn als iemand even het licht aan doet zodat je kunt zien waar je ook alweer naar toe ging. En waarom dat belangrijk is.

zondag 9 december

Hoekje

Ik woon op twee of drie hoog (daar zijn de meningen in deze flat over verdeeld). Vanuit mijn raam kijk ik uit op de achterkant van een aantal winkels met daarboven woningen. En aan de zijkant is een hoekje. En in dat hoekje gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Ten eerste hangt er een kastje waar mensen op verdachte tijdstippen op post lijkende dingen instoppen en weer uit halen. Vaak kijken ze eerst om zich heen of er iemand in de buurt is. Ten tweede doen mensen dingen in het hoekje. Mannen pissen er, jeugd drinkt er bier en er wordt soms gekust maar er gebeuren ook geheime dingen. Wat kan ik niet precies zien, want daar is het iets te ver voor weg, maar soms kruipen mensen helemaal in het hoekje (na uitgebreid om zich heen gekeken te hebben, maar niemand komt ooit op het idee om naar boven te kijken, dus alle buren en ik zien wat er gebeurt) en dan doen ze iets en dan komen ze er weer uit. Echt heel verdacht allemaal.
Ik maak wat mee.

vrijdag 7 december

Black Rook in Rainy Weather

Ik werd vanochtend om zeven uur wakker met een grote behoefte aan Sylvia Plath. Zoals je de behoefte kan hebben om iemand's stem te horen, en dan even belt. Ik lees de gedichten van Sylvia Plath sinds de middelbare school (met grote tussenpauzes). Ik heb een aantal kunstenaars waar ik van hou, en zij is daar een van. Vanwege haar gevoel voor humor, en dood, en de manier waarop ze naar dingen kijkt, en omdat veel van haar gedichten eigenlijk liedjes zijn.
Ik denk dat december een goede maand is om gedichten te lezen. Omdat gedichten tijd vragen, en aandacht, en omdat je je er een tijdje in kunt verstoppen. Vanochtend heb ik Black Rook in Rainy Weather gelezen. Hier.

Sorry, ik ben begrensd.

donderdag 6 december

SGP

En toen las ik dit bericht over het feit dat bij de SGP vrouwen zich niet verkiesbaar mogen stellen, en de vraag of de SGP dan wel subsidie mag ontvangen. De rechtbank had gezegd van niet, en de Raad van State zegt nu van wel. Een zaak van juridische regels of gronden versus gezond verstand. Volgens mij is de vraag of de partij er mag zijn een (ook een interessante), en of ze subsidie moeten krijgen twee. Ik vind de redenering dat vrouwen een andere partij kunnen vertegenwoordigen prima, maar ik denk niet dat een partij die zwarte (of Marokkaanse, of homosexuele, of wat dan ook) mensen uit zou sluiten van verkiesbaarheid subsidie zou krijgen. Misschien vergis ik me. Maar het zit me niet lekker. Omdat de partij zegt dat vrouwen niet gelijk zijn aan mannen. En dat heeft vrouwen door de eeuwen heen een hele hoop ellende berokkend. En in veel landen doet het dat nog steeds. Ik vind dat je daar heel luid en duidelijk tegen op moet treden.

Beauty +

Stel je nou voor dat je een andere levensvorm bent. Of een goddelijke macht. En dat je dan af en toe naar de aarde kijkt en denkt nou nou nou moet dat nou allemaal zo. Of misschien denk je wel ah, kijk toch naar die mensen en hoe ze dingen proberen, als mieren. En dan lees je het nieuws online en dan zie je een bericht over de nieuwe glossy (het woord glossy alleen al vervult mij met tegenzin om het ooit te lezen) over cosmetische chirurgie, de Beauty +.
Ik weet dat schoonheid voor iedereen iets anders inhoudt. Maar een glossy over cosmetische chirurgie maakt het zoiets gewoons, terwijl ik het eigenlijk heel gek vind als je iets aan je lichaam wil veranderen. Omdat het nooit ophoudt en nooit goed of genoeg is, tenzij je jezelf gaat accepteren. Ik heb het al wel eens eerder gezegd, maar het is toch juist mooi dat iedereen anders is? Het propageren van cosmetische chirurgie is het propageren van een onrealistisch schoonheidsideaal met als bedoeling onzekere mensen geld uit de zak te kloppen. Ik vind dat mensen daar zelf voor mogen kiezen (ik zou wel een leeftijdsgrens instellen) maar tegelijkertijd vind ik dat het in eerste instantie afgeraden zou moeten worden en niet aangeprezen als een remedie tegen levensongelukkigheid. Want dat is het niet. Schoonheid zit in eerste instantie in je hoofd, en niet in de spiegel (en geloof me, ik weet waar ik het over heb).

woensdag 5 december

Sinterklaas

Ik woon naast een heel gewoon winkelcentrum, het soort waar elke middelgrote stad er een paar van heeft en elke grote stad een stuk of tien. Waar hele gewone mensen winkelen. Ik weet niet of gewoon het juiste woord is, maar ik denk dat je de mensen uit dit winkelcentrum zo zou kunnen verplaatsen naar elke andere willekeurige stad zonder dat het zou opvallen. Ik vind dat wel fijn. Ik vind het wel fijn om in een prikkelarme lelijke omgeving te wonen die ik meestal kan negeren.
Ik verbaas me alleen zo over het enorme gewinkel. Misschien moet ik hierbij vermelden dat ik niet zo van winkelen hou, en het alleen doe als het echt moet. Maar mensen kopen echt heel veel. Zo verbaas ik me ook over mensen die heel veel eten kopen en dat dan laten verpieteren in de koelkast. Ik eet altijd op wat ik koop. Ik vind het soms best lastig om boodschappen te doen, want of er zitten dierlijke (niet-scharrel) producten is, of het is niet biologisch, of door zielige boeren en of kinderen geplukt of genaaid, en heel vaak weet ik het niet precies maar heb ik er toch geen goed gevoel over. Soms negeer ik dat, want het is dan een kleine stap naar helemaal niks meer kopen, en dat is toch problematisch. Maar ik zou het wel fijn vinden als mensen een klein beetje meer besef zouden hebben, of geweten. En soms denk ik dan, dat is ook de natuur, zo zijn mensen, en als het op is dan is het op (de planeet). Maar meestal vind ik dat toch wel jammer. Want het is een mooi toeval dat we er zijn.
Dus ik hoop dat de Sint dit jaar een beetje nagedacht heeft over duurzaamheid, en dat hij volgend jaar iets aan die Pieten doet, en dat het dan langzaam allemaal goed komt.

dinsdag 4 december

Koos de Roos

Sjans

Gisteren maakte ik me opeens zorgen over het woord sjans. Je hoort het nog maar zelden. Ik hoor het eigenlijk vooral als ik het zelf gebruik (je hebt sjans! zeg ik dan, liefst als het eigenlijk niet zo is). Ik ben namelijk dol op het woord sjans, het is knullig maar zeer precies, en sjans is altijd leuk en nooit vervelend.

maandag 3 december

Wind

BH €12,90

Ik hou van de H&M. Dat is een bekentenis. Een paar zomers geleden ben ik een tijdje boos op ze geweest vanwege een anorectisch model in bikini maar dat was ik eigenlijk alweer een beetje vergeten. Tot ik vorige week werd geconfronteerd met de nieuwe reclamecampagne voor ondergoed. Die vind ik namelijk heel erg. Voor wie pleinvrees heeft of ergens woont waar geen H&M is (en ondertussen zijn ze bijna overal, dat is eigenlijk ook erg): de H&M adverteert met vrouwen, meisjes, in ondergoed in gewillige poses. En het is hartstikke koud. Dus ik denk steeds, trek ze wat aan. Want zo vatten ze kou. En daarnaast denk ik: het klopt niet. Want ik zie steeds allerlei soorten mensen, oude en jonge en mannelijke en vrouwelijke, in die bushokjes naast die levensgrote vrouwen die doen alsof ze daar voor jou liggen en daar klopt iets niet aan. Het ziet er echt gek uit, een oud echtpaar en een vrouw met een kinderwagen en een paar jongens van een jaar of vijftien naast een poster van een meisje op een bed in ondergoed met een bepaalde blik in haar ogen. Het gekste is misschien nog dat niemand het gek vindt.
En begrijp me goed, ik ben voor naakt en voor sex en ook nog voor ondergoed. Alles op zijn tijd. Maar ik vind dit gewoon niet tof. Die meisjes zijn te jong om daar zomaar voor iedereen te liggen (daar bedoel ik mee dat ze bijna onder de 18 lijken, niet dat ik het wel een leuke campagne zou vinden als ze 25 zouden zijn). En ik vind dat er een verschil is tussen je lichaam tonen om ondergoed te verkopen en amechtig op een bed te liggen te kronkelen (ze kronkelen natuurlijk niet echt) met de tekst BH €12,90.
Dus nu hou ik niet meer van de H&M. Dat vind ik wel jammer.

zondag 2 december

Waterlandkerkje

Gisteravond had ik een optreden in Waterlandkerkje. Dat is bijna het buitenland. Ik was er nog nooit eerder geweest. Omdat we aankwamen toen het donker was, heb ik er ook weinig van gezien. Wij zijn Renée Stevense en ik.
Het was een heel avontuur, in Waterlandkerkje, met een worst in een boerenkool in een vaas, een fiets die wel een dolfijntje leek, Rotella Snecken, een kerk die naar frituur rook, de ontdekking dat veel van mijn teksten tamelijk godslasterlijk zijn en Zeeuwen die banketstaaf in de vla doopten. Ook hadden we een navigator bij ons die een eigen leven leidde, en te pas en te onpas met aanwijzingen kwam. Van de avond heb ik een mini-documentaire gemaakt, die heel slecht is van kwaliteit maar wel een goede indruk geeft van de sfeer. Je kunt hem hier bekijken.

Weg