woensdag 29 februari

Schrikkelkindje

Mijn lieve vriendin B is vannacht bevallen van baby T en daarom mijn twee favoriete verhalen over baby's (niet dat die op baby T slaan). My daughter the fox van Jackie Kay en The Child van Ali Smith.

dinsdag 28 februari

Haar/zijn

We zijn gewend om over mensen te spreken alsof ze mannelijk zijn en over dieren alsof ze dingen zijn. Dieren en mensen zijn echter man of vrouw of anders. In plaats van over 'zijn' of 'het' te spreken is het daarom wenselijk om over haar of zijn, zijn of haar, hun, etcetera te spreken dan wel schrijven (het afwisselen is ook goed). Als je dat niet doet neem je een standpunt in.

maandag 27 februari

Landkaart

Soms herinner ik me opeens een route die ik een periode regelmatig liep maar al lang niet meer gelopen heb. Bijvoorbeeld omdat degene naar wie de route leidde verhuisd is of omdat de activiteit waar het om ging opgehouden is. Er zijn allerlei dingen die ik niet vergeet hoewel ik ze zou kunnen vergeten. Er komen ook nieuwe looproutes bij.
Ik heb goede herinneringen aan het lopen door steden en vooral aan kleine wandelingen die duidelijk ergens naar toe gaan. Een wandeling verbindt twee punten (in tijd en ruimte) op een manier die goed te begrijpen is. Lopen heeft net als hardlopen iets heilzaams (hardlopen is wat absurder). Maar dat is niet wat ik wilde zeggen. Het gaat me erom dat al die routes opgeslagen liggen in mijn lichaam of ergens anders. En er is niet alleen de landkaart van het lopen in steden, maar er zijn talloze - van boeken en dieren en mensen en eten en gesprekken enzovoort. En al die kaarten samen vormen ook een stad.

zondag 26 februari

Pannenkoeken

Vega-pannenkoeken zijn ook simpel te maken met banaan in het beslag, dus: sojamelk, meel, banaan (kwart banaan per ei). Ik heb er al acht op. Nu ga ik maar even slapen.

zaterdag 25 februari

Vorm

Het is grappig dat mensen de vorm aannemen van waar ze zitten als ze zitten, op stoelen of banken, dat mensen lang zijn en rechtop lopen - bij vogels is dat anders, die zitten gewoon op een tak, soms wat ineengedoken en soms rechtop (en zitten is natuurlijk anders dan vliegen - nemen ze dan de vorm aan van de lucht?), maar hun benen hangen niet over de rand, een mens zit anders in een boom dan een vogel. En mollen slapen dus rechtopstaand, worden vastgehouden door de grond - paarden slapen ook staand, maar die blijven zelf staan. Er zijn dieren die nooit tegen een ander aan slapen, ik vraag me soms af of dat niet ongezellig is, maar voor mensen is het ook een luxe (niet standaard) om iemand te hebben om tegenaan te slapen.

vrijdag 24 februari

Zuinigheid

In de RAI is de Huishoudbeurs aan de gang. Het Grand Café heeft glazen wanden waardoor ik de bezoekers koffie kan zien drinken. Ook is te zien hoe ze eten uit hun tas halen (dat zijn meestal boterhammen) en die stiekem opeten. Ze breken er onder tafel stukjes af, kijken om zich heen en stoppen die stukjes als niemand kijkt snel in hun mond. Ze kauwen wel gewoon. Soms delen ze het eten, bijvoorbeeld een muffin, dan kijken ze allebei om zich heen voor ze een stukje in hun mond stoppen. Na het kauwen nemen ze een slok koffie en dan begint het weer opnieuw.

donderdag 23 februari

Het behoud

Mijn essay Het behoud staat in de Cimedart, die is ook online te lezen en wel hier (de opmaak is niet van mijn hand).

woensdag 22 februari

Non-human persons

Wetenschappers stellen dat we dolfijnen en walvissen als personen moeten zien. Het gevolg zou zijn ze bepaalde mensenrechten toe te kennen (zoals het recht om niet gedood te worden). Lees hier waarom (zie ook het Great Ape Project dat pleit voor rechten voor primaten).

dinsdag 21 februari

De onzichtbare schoonmakers

Ik kreeg een briefje in de bus van glazenwassersbedrijf 'De onzichtbare schoonmakers'. Enkele hoogtepunten: 'Glas is tegenwoordig overal', de glazenwassers hebben 'het diploma voor uitzonderlijke situaties' en kunnen 'letterlijk overal glasbewassing uitvoeren' 'met ladders, telescoopsystemen of andere moderne technieken'.

maandag 20 februari

Oog

zondag 19 februari

Insecten

Gisteren had ik twee ontmoetingen met insecten. Het eerste beestje was een mij onbekend insect dat in de wasbak zat en niet tegen de gladde wand op kon klimmen. Ik hielp haar/hem met een kartonnetje (en heb haar/hem uit de badkamer gehaald ivm risico op verdrinken en naast de wasmachine gezet in de kamer, daarvandaan kunnen insecten ook naar buiten als ze dat willen). Het tweede diertje was een lieveheersbeest, al wakker uit de winterslaap. Z/hij zat op de deur en leek wat suf (langzaam). Ik bedacht dat lieveheersbeestjes bladluizen eten, en die zullen nu niet te vinden zijn, dus ik heb op internet gezocht of ze ook nog andere dingen eten. Stuifmeel en zoet fruit, las ik, dus ik smeerde wat banaan naast het diertje, en z/hij viel meteen aan (echt waar). Ik kan me voorstellen dat je erge honger hebt als je net uit je winterslaap komt. Vanochtend was het lieveheersbeestje weg, ik denk dat dat een goed teken is.

zaterdag 18 februari

U bent gewaarschuwd

vrijdag 17 februari

donderdag 16 februari

Ook dit

's Avonds liep ik langs het kinderdagverblijf. In het licht van de nooduitgang zag het eruit alsof er net nog kinderen gespeeld hadden; op de vloer lagen poppen, er stonden her en der stoeltjes en er lagen dekens, in de vensterbank lag een beker.
In het verzorgingstehuis zaten mensen televisie te kijken. De kerstboom is van het biljart gehaald, maar niemand biljart, niemand speelt ooit op de piano die er staat.
De dakloze die door de buurt scharrelt was er niet. Ik heb hem nog gezien toen het al vroor, zijn gezicht was geel.
Het is prettig om de bomen goed te bekijken, hun takken, hoe de kleine takken aan de grote zitten, en hoe zwart ze zijn.
De eenden liepen over het dunne ijs op de Amstel; een eend schrok, ook al zei ik dat het niet hoefde, vloog op, haar partner volgde.

woensdag 15 februari

dinsdag 14 februari

Dolfijn

Het dolfinarium viert de vijftigste verjaardag van een dier dat in gevangenschap leeft. Het lijkt me wat pervers om de verjaardag te vieren van iemand die je gevangen houdt en die je voor je laat werken (of om te vieren dat diegene nog niet dood is - 'dolfijnen in dierenparken worden steeds ouder'). Misschien is het een idee om eens uit te rekenen hoeveel miljoen euro Skinny voor het dolfinarium verdiend heeft en haar of hem nog een aantal jaar in een reservaat van een pensioen te laten genieten, in plaats van tot haar/zijn dood dag in dag uit kunstjes te vertonen voor het gewin van mensen.

maandag 13 februari

Het donker

Na Schiphol viel het licht uit in de trein. Ik kon mijn medepassagiers niet goed meer zien - het waren er drie, twee vrouwen en een man - en mijn toetsenbord ook niet. Buiten lagen besneeuwde weilanden, het eerste stuk was nog verlicht door gebouwen en lantaarnpalen, daarna was er heel af en toe licht (alleen de stations waar we langskwamen verlichtten de trein echt, verder waren er rondgaande vlekken en vlekjes). Bomen waren zwart tegen een donkergrijze lucht en het leek een andere wereld - spookachtig, stil. De mensen in de coupé waren ook stil. In de verte lichtten dorpen, kassen, wegen op en ik hield mijn ogen open omdat het mooi was, en dreigend.

zondag 12 februari

De omgang met de buren

Ik zeg heel vaak buurman tegen mijn buurmannen. Dat komt omdat ze mij altijd buurvrouw noemen. Het geeft ook welwillendheid aan. Er zijn drie buurmannen: de buurman die boven me woont (de bovenste, degene recht boven me spreek ik alleen als hij overlast verzorgt, maar de bovenste is aardig, hij werkt op Schiphol en staat altijd heel vroeg op), de buurman van de fietsen (die aan de achterkant op twee hoog woont maar die ik iedere dag een paar keer zie als ik langs zijn schuurtje loop) en de buurman aan de overkant van de straat die 's ochtends vroeg altijd op zijn balkon staat te roken als ik met de kat buiten ben, en 's middags als ik ga hardlopen. Met de buurman op het balkon heb ik de mooiste gesprekken - kort maar poëtisch ('eindelijk, sneeuw', 'voor de regen', 'wel mooi, de mist'). De buurman van het schuurtje maakt grappen ('warm hè' zeggen als het vriest). De buurman van boven zegt vooral 'alles goed' of ik zeg 'alles goed'. Er is nog een buurman en dat is het occupy-mannetje, dat een schip gaat bouwen van hout dat hij her en der vindt en me een tijd geleden een stuk pizza bracht voor de hond - hem zie ik niet zo vaak, gelukkig, want hij is heel onsamenhangend en lang van stof. Eerst was hij kwaad op me vanwege de klimop maar dat is hij sinds we elkaar een paar keer gesproken hebben niet meer. Hij is nu kwaad op de woningstichting omdat hij zijn schuur met iemand moet delen.
Ik heb ook drie buurvrouwen - de buurvrouw naast me die ik geen buurvrouw noem, die ik eigenlijk niks noem, hoewel ik weet hoe ze heet, de buurvrouw die in mijn tuin kan kijken vanuit haar raam en bij de gemeente werkt en ervoor zorgt dat er soms een schoonmaakwagentje door de steeg komt (ze heeft vier katten van wie er een blind is) en de buurvrouw die boven de steeg woont en soms naar me lacht. Maar de laatste heb ik nog nooit gedag gezegd omdat we elkaar nog nooit zijn tegengekomen op straat.

zaterdag 11 februari

De omgeving

De buurvrouw houdt van harde muziek en ze slaakt soms kreten. De buurman rookte gisteren een sigaar. Ik ben blij dat hij dat niet vaker doet. De andere buurman, die in zijn schuurtje aan fietsen werkt, werkte in zijn schuurtje aan fietsen, de hele week, in de kou. Ik gooide eten voor de vogels in de tuin maar ik weet niet hoe ik de vogels moet laten weten dat er eten ligt. Alleen de merel met het bandje komt, en de duiven van de overkant. Voor de voordeur hangt een kleed tegen de kou. Ik zou moeten stofzuigen maar ik wacht tot het warmer is, of ik doe het morgen. Hardlopen is prettig met de kou, ik denk bijna niet, het lijkt op slapen omdat het automatisch is, omdat ik bijna automatisch beweeg. In de dierenwinkel kreeg ik een grote knijper in de vorm van een wortel. Ik dacht vandaag veel aan Marina Abramovic. Ik kan geen accent op de c maken. Het lijkt alsof ik verkouden word maar het zou ook over kunnen gaan. De sneeuw achter het huis verdwijnt uit zichzelf. Ik hoef daar niets voor te doen, ik kan gewoon doorwerken.

vrijdag 10 februari

donderdag 9 februari

Ayumu

Vandaag wegens drukte een chimp met een goed geheugen.

woensdag 8 februari

dinsdag 7 februari

Hoeven, veren, staart

Ik merk dat ik weinig zin heb om te beargumenteren dat dieren morele (of politieke) consideratie verdienen. Dat heeft twee redenen. De eerste reden is dat het onzinnig (logisch onzinnig) is om anders te denken. Als je gelooft dat mensen een bepaalde consideratie verdienen is er geen reden te bedenken waarom dieren die niet verdienen, behalve een beroep op de soortgrens (tussen mensen en alle andere dieren, iets dat op zich al wonderlijk (arbitrair) is), een recht dat mensen zichzelf geven. Het is ook onzinnig om te denken dat wetten die je maakt alleen voor jezelf gelden, dat miskent het karakter van regels of wetten, die zijn intersubjectief. En iedereen is anders, de een kan dit, de ander dat, de een heeft een snavel of een staart, de ander kan goed rekenen, er zijn mensen die weinig kunnen en dieren die veel kunnen, kuikentjes kunnen beter rekenen dan mensenbaby's - het is maar toeval in welk lichaam wie geboren wordt (wie dit wel beargumenteerd wil zien kan bijvoorbeeld deze tekst lezen). De tweede reden is dat het bijzonder gewelddadig is om anders te denken en ik vind dat de bewijslast maar eens omgedraaid moet worden. Het is tenslotte nogal een keuze, leven of niet-leven; je zou toch denken dat je bij twijfel er altijd voor zou moeten kiezen een ander niet te doden (als het niet nodig is). Maar de eerste reden, de logische inconsequentie van mensen die aan mensen wel bepaalde rechten/etc toekennen maar vinden dat dat niet voor anderen geldt, vind ik eigenlijk het meest problematisch. Het is daar namelijk nog niet eens een morele kwestie, maar sommige mensen maken dat ervan, moeten dan overtuigd worden van het logisch doordenken van hun eigen standpunten omdat ze niet bereid zijn hun privileges op te geven. (Ik wil niet zeggen dat het een algemeen geldende waarheid is, maar alleen dat je a niet kunt vinden zonder b te vinden.)

maandag 6 februari

Wak

Ik liep in gedachten verzonken door het park - ik dacht aan Wittgenstein en het verschil tussen zeggen en tonen - toen ik een vrouw (in de vijftig, welgesteld) in paniek voor het water heen en weer zag lopen. Haar hond, een jonge Cocker Spaniel, een mannetje, ik ben vergeten te vragen hoe hij heette, lag in een wak in het midden van het ijs (niet in de buurt van de kant) te spartelen. Ze vroeg me het nummer van de dierenambulance, wat ik haar gaf, en ze liep naar het pad om te bellen. Ze was volkomen in paniek en kon het niet aanzien. Ik liep naar het water. De hond probeerde op het ijs te klimmen, maar kwam er daardoor steeds bijna onder - het leek een kwestie van tijd voordat de hond door zijn gespartel onder het ijs zou komen (of onderkoeld zou raken, maar het eerste leek me gevaarlijker). Als hij onder het ijs zou komen zou dat zijn einde betekenen, dan zouden we hem niet meer kunnen pakken. De vrouw was nergens meer te bekennen dus ik trok mijn moonboots en jas uit en ging op mijn buik over het ijs naar hem toe, terwijl ik tegen hem zei dat hij moest blijven. Mijn grootste angst was eigenlijk dat hij eronder zou komen terwijl ik er bijna was, maar hij keek me goed aan, en ik ging zo snel als ik kon. Ik pakte hem bij een oor en dacht: ik laat jou niet meer los. Toen kon ik hem aan zijn nekvel uit het water tillen, hij rende naar de kant, waar de vrouw net de hoek om kwam. De politie belde haar op dat moment, die waren al onderweg, maar ze vertelde dat ik hem eruit gehaald had. Tegelijkertijd kwam er een andere vrouw naar me toe. 'Wat ben jij een held,' zei ze. Ik was een beetje geëmotioneerd van schrik en zei steeds dat ik bang was dat hij eronder zou komen. De vrouw van de hond hing op, ze was heel blij en moest huilen, ik zei dat ze maar snel met hem naar huis moest gaan, en ze vroeg of ze me een kus mocht geven (ik ruik haar parfum nog). Ze wilde ook mijn telefoonnummer maar daar had ik even geen zin in, ik wilde naar huis. Onderweg naar huis bevroren mijn kleren.

zondag 5 februari

Vleermuizen

Ik las over een nieuw soort vleermuizen in het duingebied van Goeree en over vleermuisvriendelijk bouwen en dacht aan wat ik een tijdje geleden las over bloedzuigende vleermuizen. De dieren kunnen maar drie nachten zonder bloed, en jonge vleermuizen van die soort zijn niet altijd even handig met het vinden van bloed, maar de oudere vleermuizen geven ze dan het bloed dat zij dronken zodat ze niet doodgaan. Overdag voelen ze over elkaars buikjes om te kijken hoe het ervoor staat (het is natuurlijk niet de bedoeling dat vleermuizen die goed doorvoed zijn van anderen bloed krijgen). Een ander verhaal over vleermuizen die elkaar helpen is dat van een vleermuis die voor het eerst moest bevallen maar niet wist hoe dat moest. Ze hing ondersteboven en voor bevallen moet je rechtop staan. Een ouder vrouwtje uit de groep draaide haar om zodat ze het kindje kon krijgen, ving de baby op en hielp de jonge moeder met het vasthouden van het kindje.

zaterdag 4 februari

Vriendschappen tussen dieren

Hoewel ik de nadruk op schattigheid van dieren en het verspreiden van lieve filmpjes en plaatjes van dieren op internet problematisch vind, wil ik toch graag de aandacht vestigen op deze foto's van dierenvriendschappen omdat ze grappig en ontroerend zijn en iets zeggen over de mogelijkheden van niet-menselijke dieren om relaties aan te gaan met anderen.

vrijdag 3 februari

Vroor

Het is alsof het iets goedmaakt, de sneeuw, maar ik kan niet bedenken wat. Het heeft te maken met witheid en stilte en dat het koud is. Het heeft ermee te maken dat het zo koud is dat ik ergens zou kunnen gaan zitten en daar zou bevriezen, en dat dat een veilig idee is.

donderdag 2 februari

Er wordt hier in huis optimaal gebruik gemaakt van de verwarming

woensdag 1 februari