dinsdag 31 juli

Waargebeurd verhaal

Ik knip met mijn vingers. Doe mijn ogen dicht en weer open. Alles is er nog.
Ik stel voor om naast het principe van de gevoelstemperatuur het principe van de gevoelstijd te introduceren. Vorige week dinsdag is viereneenhalve maand geleden. Zaterdag een week of vijf.
Een waargebeurd verhaal:
Toen ik gisteren in de supermarkt wilde afrekenen, keek de cassière me heel lang en indringend aan. Ik legde mijn boodschappen op de band maar ze begon niet met scannen. Ze zei: 'Ik heb een heel vreemd gevoel'. Ik knikte vriendelijk, ik wist niet precies wat ik moest zeggen. 'Het voelt alsof de aarde onder me beweegt.' We waren even stil. Ik voelde of de aarde ook onder mij bewoog. Ik dacht van niet. Ik vroeg haar of ze misschien misselijk was, of hoofdpijn had of koorts maar dat had ze allemaal niet, ze voelde zich prima. Toen vroeg ik of ze misschien een glaasje water wilde maar dat wilde ze ook niet. Ze zei: 'Ik heb ook altijd van die rare dingen.' Ik knikte. Ik heb ook altijd van die rare dingen.
De boodschappen waren bij elkaar 8,88 euro. 'Oh', zei ze, 'het komt door al die achten.' Ik had het ook al gezien. We moesten er erg om lachen.

maandag 30 juli

Dat dacht je.

maandag deel 2, of deel 1

Vuurwerk

Ik heb besloten niet meer in metaforen te praten voordat ik al mijn lezers verlies. En voordat ik zelf een metafoor word. Dat is me eerder al eens overkomen, en het was lastig om weer mens te worden.
Gisteravond lag ik te slapen (dat lees je goed, slapen, vroeg ook, want moe) en toen werd ik wakker van vuurwerk. Het was zondagavond, 29 juli, en er was vuurwerk. Nou heb ik een enorme hekel aan vuurwerk, en mijn hond ook, dus we waren niet blij. Het vuurwerk bleek een festival uit te luiden in het Zuiderpark maar ik werd er alleen maar heel kwaad van. Dus ik heb met oordoppen geslapen in mijn eigen bed. Normaal is het hier rustig.
De nacht ervoor werd ik trouwens om twee uur wakker van een sms van de Postbank. Ik wilde electronisch geld overmaken maar er was iets mis, ik kreeg mijn code niet, en die kwam dus om twee uur 's nachts. Ik heb de Postbank teruggesmsd dat ik het heel erg waardeer dat ze me na een storing zo snel mogelijk op de hoogte willen stellen van mijn codes maar dat ik 's nachts slaap, en dan niet met ze wil smsen. Tot op heden heb ik geen reactie mogen ontvangen.

zondag 29 juli

Nieuw Jurk

Misschien weet nog niet iedereen het, maar mijn zusje is de beste mode-ontwerper van Nederland. En omstreken.
Je kunt haar nieuwe website hier vinden.

De foto is van de etalage die ze in de winkel van Jan Jansen in Amsterdam gemaakt heeft. Als je snel bent, kun je hem nog bekijken.

zaterdag 28 juli

De schat

Vroeger, toen de aarde nog plat was en internet nog geboren moest worden, waren de mensen (hoewel de vrouwen uit de geschiedschrijving verdwenen zijn, op een paar na, wat niet wil zeggen dat ze er niet zijn, maar daar heb ik het een andere keer wel over) kunstenaar, wetenschapper en tovenaar tegelijk. Ergens in het verhaal zijn deze drie gescheiden, en dat is jammer, omdat je om iets van een van deze dingen te begrijpen ook de andere twee moet kennen. Omdat onderzoek naar leven niet alleen hoofd is en niet alleen hart, en respect en nieuwsgierigheid tegelijk gebruikt moeten worden.

vrijdag 27 juli

De weg

Mensen vragen mij graag de weg. Het maakt niet uit of ik in Cambridge ben, of in New York City of in Polen of Israël of Raalte of in het park met de hond. Ik zie er blijkbaar overal uit alsof ik er vandaan kom of weet waar ik naar toe wil. Omdat ik slecht ben in straatnamen ben ik niet de beste persoon om de weg aan te vragen. Ik ben wel gezegend met een goed postduiveninstinct dus ik kan wel altijd aanwijzen waar het is.
Er zijn mensen die zeggen dat het belangrijker is om onderweg te zijn dan om aan te komen.
Er zijn mensen die zeggen dat je de mooiste dingen tegenkomt waar je ze niet zoekt.
Ik denk dat die mensen gelijk hebben, en ik weet waar ik naar toe ga, en ik weet waar ik voor vecht. Maar soms ben ik moe en soms zou ik wel gewoon willen zijn waar ik ben, en niet altijd onderweg.

donderdag 26 juli

Zelfportret met hond en snor

woensdag 25 juli

Aarde

Het omgekeerde van het bouwen van een toren is het graven van een gat in de aarde.
Ik graaf een gat in de aarde en ik stop er woorden in.
Koning Midas heeft ezelsoren.
Toen mijn tante pas dood was en begraven, had ik de gewoonte om naar haar graf te gaan en dingen in de grond te stoppen. Briefjes, speelgoedjes, bloemetjes. Het voelde logischer dan ze op het graf te leggen.
Op een dag plantte ik zonnebloemen die veel groter werden dan ik, en als ik erin klom kon ik de lucht bijna aanraken.
Nooit helemaal.
Koning Midas heeft ezelsoren.
Ik graaf een gat vandaag en ik stop er woorden in.
Als je luistert kan je ze horen, in de wind. Morgen, of volgende week, of over een jaar.
Ik ben niet moeilijk te lezen.
Het verhaal is nooit afgelopen. Er is altijd een nieuw begin. Ik weet niet of dat het makkelijker maakt. Ik denk van niet. Maar het is zoals het is.
Nu.

dinsdag 24 juli

Een toren

Ik houd me bezig met het bouwen van torens.
Je kunt een toren bouwen van woorden, en van muziek, en soms van dingen die je op straat vindt. Lege blikjes, een kartonnen doos, speelkaarten, een knoop en een plukje haar, blaadjes, veren, woorden, misschien een glimlach, als je geluk hebt.
Het bouwen van een toren is een precies werkje. Je moet onderaan beginnen, dat is belangrijk, en onderaan moet hij zo stevig zijn dat hij de bovenkant kan dragen.
Een toren moet zo lang zijn dat hij de lucht raakt, maar niet zo lang dat hij een gat in de lucht prikt.
Een toren moet zo hoog zijn dat je jezelf beneden niet meer kan zien staan, maar niet zo hoog dat je jezelf niet meer kan horen.
De muren moeten zo dik zijn dat ze de regen buiten houden, maar zo dun dat ze de lucht doorlaten.
De ramen moeten open zijn.
De deur moet daar zijn waar je hem nodig hebt en zich kunnen verplaatsen zonder dat je met je ogen knippert. Voordat je weet waar je hem nodig hebt. De deur gaat naar buiten open, niet naar binnen.
De vogels moeten erop willen zitten.
De maan moet erop willen schijnen.
En waar de dag de nacht raakt, daar moet je slapen.
Ergens halverwege, tussen een droom en een gedachte, in het hooi.

Fun

maandag 23 juli

Over verdwalen en de weg terugvinden

De laatste avond in Londen verdwaalde ik met een aantal andere mensen in de auto. Ik was helemaal klaar om te verdwalen, ik had toch geen idee waar we waren en waar we heengingen (en de keer dat ik het wist, zei ik niks, omdat ik te moe was, of verder wilde verdwalen, of de loop van de dingen niet wilde beïnvloeden).
De loop van de dingen.
Mijn invloed.
Londen is een mooie stad om in te verdwalen. De richting staat aangegeven, maar niet altijd waar je zou zoeken, en het lijkt alsof de stad van vorm verandert terwijl je er doorheen rijdt. 's Nachts. Alsof je door verschillende tijden rijdt. Je rijdt door verschillende tijden.
Net als mijn leven.
Alles is in beweging en ergens in die lapjesdeken van verhalen en gedachten ligt waar het over gaat. De schat, of het antwoord, of de vraag die naar het antwoord leidt.
Ik droomde dat ik mijn teennagels moest knippen.
De hond droomde van rennen.

zondag 22 juli

Lapjeskat

zaterdag 21 juli

Pink

Gisteren hoorde ik het verhaal van een vriendin van een vriendin (of kennis, in het Engels noemen ze alles friend) die stripper is geworden om de schulden die ze gemaakt heeft door Pink over de hele wereld te volgen, af te betalen. Ik vond het een intrigerende uitwas van onze popcultuur. Triest ook.
Ik heb gespeeld in de Oldest Inn in England, waar een oude grijze kat de scepter zwaaide. Op een kussen van Peter Rabbit want de stoel was te laag of de tafel te hoog. De lokale bevolking wilde graag meeklappen maar dat was helaas niet echt een optie (ik heb beloofd eraan te werken). Ik was wel een van hen, we hebben samen gejamd en ondanks het feit dat ik geen teksten van Engelse meezingers kende, hadden we toch plezier. Ik deed de nanana's.
Ik heb geslapen in een kinderbed met tekeningen op het plafond. Niet zo lang. Goede tekeningen.
In de bus naar het station werd ik ingelicht over mijn toekomst door een zigeunermevrouw, die ervan overtuigd was dat ik een Schorpioen was en dat ik achttien of negentien was. Ze vertelde me dat ik niet naar anderen moest luisteren en moest uitkijken voor Weegschalen en Stieren. Ze was jarenlang getrouwd geweest met een Weegschaal dus ze wist waar ze het over had. Mijn toekomst zag er trouwens goed uit volgens haar, met de piano. Daarna heb ik ontbeten in een park met zingende dronkenlappen. Dat was best gezellig.
Station Hollands Spoor rook naar wasmiddel en koffie. Nu ben ik moe en thuis.

donderdag 19 juli

Brighton (klik)

woensdag 18 juli

Dode wespen zijn beter dan vlooien

Ik voel me een soort ontdekkingsreiziger. Ik doe ontdekkingen over koffie, mensen en muziek. Kleine ontdekkingen, want ik ben een mens en ik beweeg alleen de dingen die een mens kan bewegen. Ik draag mijn spullen op mijn rug als een slak.
Ik was vanochtend in Brighton waar ze leuke huizen hebben en strand met kiezels waar ik veel mooie stenen heb ontdekt. Ik had het huis voor mezelf want degene waar ik bij logeerde, een boeddhist, moest gisteravond sex hebben. Dat moet ook gebeuren.
In Brighton heb ik in een radioshow gespeeld waarin de presentator een handpop had (een konijn, glovebunny) dat Hotel California achterstevoren kon zingen. Ik speelde na een band met drie halfnaakte zangeressen die wulps over het podium krioelden. Het ging best goed, ik geloof dat de mensen opgelucht waren dat het afgelopen was (het optreden van de band voor mij). Ik had oordoppen in.
Nu ben ik weer in Londen, bij Esther, en er zijn vlooien in de kamer. Dat is niet zo fijn. Die vlooien springen op je en willen je bijten. Ik wil hiermee overigens niet de gastvrijheid van Esther in diskrediet brengen. De vlooien zijn er niet expres. Ze zitten gelukkig niet op de poezen, want die hebben vlooienspul gehad.
Er waren controlemannen in de trein die ik met mijn gedachten weg heb gestuurd omdat ik het laatste stukje altijd zwart reis.
Als ik tour is de tijd anders. Langer en langzamer, als een weg die zich uitrekt terwijl je rijdt. Thuis wordt dit weer opgeheven. Alsof er nooit iets gebeurd is. Vreemd hoor.

maandag 16 juli

Engeland

Het lijkt een beetje stil maar dat is het niet. Ik maak veel mee. Ik slaap in een kamer met dode wespen. Gisteren heb ik als avondeten gekookte kool met een ei en brood gegeten. Zaterdag speelde ik op het mooiste plekje ooit, tussen een oude kerk en de waterkant waar babyeenden met hun moeder woonden en duiven, onder een grote wilg. Voor heel veel mensen. Vannacht heb ik voor het eerst goed geslapen. Daar was ik aan toe. Ik heb een nieuwe vriend gemaakt, een veertienjarige hazewindhond die Jasmine heet. Gisteren speelde ik op een piano die niet van mij was met een pedaal dat wel van mij was en omgekeerd werkte, net als het verkeer, en dat was best ingewikkeld.

zondag 15 juli

Edmonton (klik op de foto)

donderdag 12 juli

Sokken

Omdat ik me vandaag moet concentreren op het meenemen van schone sokken (dat ging vorige keer nogal mis. Ik had vooral vieze sokken mee, en ook schone sokken maar daar bleek veel zand in te zitten. Schoon zand, dat wel) geen lang stukje. Wel een tip: als je tandpasta van een grote tube in een kleine tube knijpt, zorg er dan voor dat de lucht uit de kleine tube is, anders komt de tandpasta er zo weer uit.

woensdag 11 juli

Schoon

dinsdag 10 juli

Je echte leeftijd

Waar ik vroeger nog wel eens bang was dat ik op mijn ouders ging lijken, blijkt nu dat ik in razend tempo in mijn oma aan het veranderen ben. Een belangrijke aanwijzing is mijn grote verbruik van Antaflux. Een verslaving zal ik het niet noemen maar een afwijking wel. Ik sta er ondertussen in binnen- en buitenland om bekend. Iets anders waar ik in binnen- en buitenland om bekend sta, is dat ik appelsap drink waar anderen bier drinken. Net als oma. Hoewel oma ook nog wel eens een wit wijntje geniet. Oma is eigenlijk veel meer rock and roll dan ik. Ten slotte zag ik mezelf vorige week met Miriam Reeders op het strand zitten met zelfgebakken cake (pas op! mijn innerlijke vrouw komt naar buiten! in razend tempo!) terwijl ik met een mesje een appel in kleine stukjes sneed voor de hond. En na afloop veegde ik het mesje (plastic, uit het vliegtuig meegenomen) af met een meegebrachte stoffen zakdoek.
Ik zit nog niet op bowlen maar het scheelt niet veel meer.

maandag 9 juli

Baas in eigen hoofd

Hoe groot was mijn verbazing toen ik een aantal weken geleden opeens de negentigerjarenantiabortusposters weer zag hangen. Ik ben even op onderzoek uitgegaan en kwam erachter dat ze van de VOBK zijn (wat vast staat voor Vereniging tot Behoud van het Ongeboren Kind maar dan in een andere volgorde). De VOBK doet ook voorlichting op scholen. Bijvoorbeeld op lagere scholen. Mag dat zomaar? Kan iemand dat misschien verbieden? Ik begrijp dat veel zeven- en achtjarigen enorm vechten met de vraag wel of geen abortus te nemen maar toch. Ik begrijp trouwens ook dat je met elke indoctrinatie het best zo vroeg mogelijk kan beginnen. Indrukwekkende informatiekaarten, dat zal best. Meisjes en vrouwen, want ja, jongens hebben niks te maken met (anti-) conceptie. Ik denk dat ik meneer Plasterk een briefje ga sturen.

zondag 8 juli

Deze week hou ik van:

Een das dragen in de zomer.
Het Zuiderpark als het regent.
De duiven als het regent.
Mijn hond als ze slaapt.
Brieven schrijven.
Virgina Woolf.
Mosterd.
Egels en het geluid dat ze maken.
De kleine dingen.
De piano (elke week, telt toch).
Jennifer Lopez Jennifer Loopneus noemen in mijn hoofd.
Geen tv hebben en sport luisteren op radio 1. Niet dat ik van sport luisteren hou. Ik luister er ook eigenlijk niet naar.
De oude meneer waar de hond heel vroeg 's ochtends tegen blafte en die het helemaal niet erg vond.
Vroeger en nu, en dat die helemaal niet zo verschillend zijn, want het is altijd nu.
Het moment waarop woorden de realiteit of beter gezegd mijn realiteit een vorm geven en dat het dan voor even goed is, want genoemd.
Woorden in het algemeen (elke week, telt toch).
Glimlachen naar vreemden.
Opnemen.
En het lieveheersbeestje dat gisteren op mijn schoen zat.

zaterdag 7 juli

Wolf

vrijdag 6 juli

Leuker kunnen ze het niet maken

Vandaag moest ik de belastingdienst bellen. Dat is altijd een heel avontuur. Ik heb ze wel eens vaker gebeld, en de gemiddelde wachttijd en dooverbindtijd is meestal zo rond de 45 minuten. Ook is het mij vaker dan eens overkomen dat ik aan het einde (nooit aan het begin) van die wachttijd doorverbonden zou worden en dat ze dan per ongeluk de telefoon ophingen.
Ik belde de belastingdienst in verband met mijn voorlopige aanslag. Ik heb er twee gekregen, op zich al wonderlijk, en van de eerste kreeg ik geld terug terwijl ik van de tweede moest betalen. En niet zo'n beetje. Nader onderzoek wees uit dat ze mij een verzamelinkomen hadden toebedicht dat twee keer zo groot was als het verzamelinkomen dat ik had opgegeven. Ik wil best het bedrag betalen wat op de aangifte staat, maar dan zou ik ook graag de rest van mijn verzamelinkomen ontvangen. Dat lijkt me wel een goede deal. Dan hoef ik de komende maanden niet te werken.
Wonder boven wonder kreeg ik na een kort keuzemenu iemand aan de telefoon die me een keer doorverbond, naar de goede persoon, en nu word ik binnen twee dagen teruggebeld door het regiokantoor. Het duurde in totaal misschien vijf minuten. En het waren aardige mensen die niet zeiden dat zij er niks aan konden doen. Als het nu ook nog gewoon opgelost wordt dan is mijn vertrouwen in de belastingdienst weer een beetje hersteld. Dat zou mooi zijn.

woensdag 4 juli

Over muggen en doodslaan

Ik had het vandaag met iemand over muggen en of je die doodslaat. Ik sla muggen niet dood. Ik hang geen speciaal geloof aan (hoewel ik wel in veel dingen geloof) maar ik vind dat muggen er ook best mogen zijn. Het is een beetje verwant aan de discussie over de doodstraf, wie ben ik om te besluiten dat die mug dood moet? Een mug kan toch ook de zon voelen en de regen en lekkere dingen ruiken (zoals mensenbloed). Nu heb ik misschien wel makkelijk praten want ik kan slapen met mijn dekbed over mijn hoofd, dat kan niet iedereen. Maar ik vind dat het ook geldt voor vlees eten. Wie ben ik of jij om te beslissen dat een dier sterft omdat jij vlees lekker vindt? Dat is toch een beetje gek? Ik vind het een beetje gek. En laten we het daar maar bij houden.

dinsdag 3 juli

Zeetje

maandag 2 juli

De magische kracht van krentenbollen

Wat is dat toch met krentenbollen? Heel erg lekker zijn ze niet, misschien best lekker als je honger hebt, en ik geloof niet dat je je er beter van gaat concentreren en toch komen ze bij elke belangrijke gebeurtenis om de hoek kijken (reizen, begrafenissen, opnames, examens). Bij mij tenminste. Misschien bezitten ze magische krachten. Misschien is het gewenning. Wie zal het zeggen. Feit is dat de krentenbol handig is om mee te nemen. En vriendelijk. Een krentenbol verbroedert. Het zijn gezellige dingen. Ik denk dat dat het is. Een krentenbol is eigenlijk een soort kleine vriend die je opeet.

zondag 1 juli

Koopzondag

Vandaag is het koopzondag in Het Grote Winkelcentrum. Nu is het in mijn leven elke dag koopzondag en probeer ik Het Grote Winkelcentrum zoveel mogelijk te vermijden maar vandaag had ik een strippenkaart nodig en dus gingen we op pad. We, want hond P. mocht mee.
We hebben in zeven minuten veel gezien.
Veel lelijke kleding:

Veel andere lelijke dingen (let vooral op de gele hondjes in het midden, die kunnen bewegen, hond P. wilde er een maar ik heb gezegd dat ze die voor haar verjaardag krijgt, in de hoop dat ze het dan alweer is vergeten):

En indianen:

Wij zagen er zo uit:

We zijn blij dat we weer veilig thuis zijn.