donderdag 28 juni

Tegen de wind in

Via de Volkskrant:
'Kamerlid Voordewind meent dat goede huwelijken de jeugdzorg ontlasten. De Kamer reageert vooral verbaasd.
Stellen die van plan zijn te trouwen moeten de mogelijkheid krijgen een huwelijkscursus te volgen. De op te richten Centra voor Jeugd en Gezin zouden deze cursussen moeten aanbieden. Dat voorstel deed ChristenUnie-Kamerlid Voordewind gisteren tijdens een debat over de wachtlijsten in de jeugdzorg.'
Ik vind dit best hartstikke leuk bedacht en Voordewind een goede achternaam, maar het lijkt er een klein beetje op dat meneer Voordewind de plank een klein beetje misslaat. Ik ben bang dat de doelgroep helemaal niet trouwt. Ik zou meer heil zien in een verplichte cursus kinderen opvoeden en in sommige gevallen een verbod op het krijgen van kinderen. Bijvoorbeeld in het geval dat er al zeven wegens mishandeling uit huis zijn geplaatst en er nieuwe bij blijven komen. Dat soort gevallen.
Een gerelateerde noot: wat is het verschil tussen homo-adoptie (alsof je een homo adopteert, hier, dit is een leuke) en lesbische adoptie? De regels worden verruimd voor adoptie van kinderen uit het buitenland door homoparen met het CDA als grote voorstander. Het CDA, daar heb je wat aan als homo. En dan met onze geadopteerde kinderen naar de CDA familiedag in Blijdorp. Lekker Bokito kijken. Ja, want als homo's kunnen trouwen en kinderen kunnen adopteren zijn het eigenlijk net gewone mensen. Goed idee!
Het gezin als hoeksteen van de samenleving. Of tandsteen. Of steenpuist. Hangt er vanaf in welke beroepsgroep je werkzaam bent. Misschien moet Jan Peter eens een dagje meelopen in de Jeugdzorg. Zien we daarna weer verder.

woensdag 27 juni

Zachte storm

Meisje G. heeft storm in haar hoofd. Zachte wazige storm, die gedachten optilt en wegblaast zodat ze ze niet meer kan vinden. Die andere gedachten naar voren blaast zodat die veel belangrijker lijken. De storm is er soms, en niet altijd. Hij was er maandag, met gym, en gisteren op school. Gisteren kan ook vorige week betekenen, een maandag is een ruim begrip. Soms.
Meisje G. vertelt mooie verhalen over eenden in de sloot en Zoop. Ze kent bijna de hele film uit haar hoofd, zegt ze. Dan zingt ze een liedje over mij: 'Oh, oh, oh, Eva is een stier, en Eva is een koe.' Ik zeg dat ik het een mooi lied vind. Ze knikt. 'Ik kan goed verhalen vertellen hè?' Ja. Mooie verhalen in een grote wereld. Dan aaien we de cavia en dan gaat ze weer naar huis. Het was een leuke middag.

dinsdag 26 juni

Vragen

Ik heb een paar vragen:
Hoe krijgen slakken babies? Maken ze een nest, of zoeken ze een donker plekje op, of krijgen ze een kind? Kleine slakjes zijn schattig.
Wat gebeurt er als je been of voet slaapt?
Waarom zijn er mensen die op een verjaardag vertellen dat hun vrouw nymfomane is en dat ze het drie keer per dag doen ("maar dat is mijn limiet!")?
Wie heeft er een week of drie een accordeon voor mij te leen?
En een celliste?
Degene die al deze vragen goed beantwoordt, krijgt een geheel verzorgde reis Den Haag met een picknick in het lieflijke Zuiderpark in het gezelschap van mijn lieflijke zelf. Als je een vraag goed beantwoordt dan ben ik je gewoon dankbaar.

maandag 25 juni

Moe

Als ik moe ben, wordt alles groter. Dit helpt wel.

zondag 24 juni

Brokken

Mijn hond vindt mij vreemd omdat ik veel langer over mijn eten doe dan zij. Ze houdt me nauwgezet in de gaten. Ik laat mijn eten wel eens even staan omdat ik iets anders aan het doen ben. Ik kauw veel langer op elke hap dan zij doet, mijn hond slikt snel alles door. Ik eet mijn bord wel eens niet leeg (hoewel, bijna nooit). En soms mag zij het dan. Voor het evenwicht.

zaterdag 23 juni

Bikini

Ik wilde het eigenlijk over het recht op okselhaar hebben maar eerst een andere ergernis: waarom kan ik nergens een bikini kopen waarvan het bovenstukje geen vulling heeft? Nergens is misschien een groot woord, maar in mijn budget (rond de 15 euro, dat is mijn budget voor ongeveer alles behalve cdpersingen) is er weinig te vinden. Ten eerste erger ik me aan de boodschap: je bent niet goed zoals je bent. Je borsten moeten groter, steviger, whatever enzovoort en ten tweede is het gewoon heel vervelend om te dragen. Ik wil niet van die vieze natte lapjes. Nu vind ik dat elke vrouw zelf moet kunnen kiezen. Als een vrouw vieze natte lapjes wil dan mag dat. Maar mag ik misschien een gewone ouderwetse bikini van stof? Nu heb ik al drie jaar geen bikini. Gelukkig ga ik nooit zwemmen want ik hou niet van mensen, behalve soms op het strand laat of vroeg met de hond, en die maakt het niet uit wat ik draag.
(Deze ergernis is overigens verwant aan het kopen van bh's, en daarvandaan de KINDERPUSHUPBH'S. Ik vind dat de mensen die dat bedacht hebben en uitvoeren de gevangenis in moeten - hetzelfde geldt voor de kinderstring.)

vrijdag 22 juni

Lieve Hillary

Ik wil je ten eerste alle succes wensen met je campagne. Ik zou het mooi vinden als je als eerste vrouw de leider zou worden van de Verenigde Staten. Nu las ik echter dat je campagnelied een lied van Celine Dion is. Celine Dion, of Celine De Jong zoals wij haar in de beste Donald Duck traditie al jaren noemen, is een moeilijk geval. Ik doel daarbij niet eens op haar stemgeluid of repertoirekeuze maar meer op haar fysieke gesteldheid. Celine heeft duidelijk al jaren een eetstoornis en hoewel ze op miraculeuze wijze een (of meer, geen idee) kind ter wereld heeft gebracht (ik denk zelf dat de ruimtewezens ingegrepen hebben, iemand met een dergelijk ondergewicht kan namelijk niet op de normale wijze zwanger worden), een hele prestatie, lijkt ze me toch een slecht iets om mee geassocieerd te worden, in Amerika maar ook daarbuiten. Ik hoop dus dat hier nog iets aan veranderd kan worden, en mocht je er niet uitkomen dan kan je me altijd mailen voor suggesties. Ik wil zelf ook best een lied schrijven. Over Celine De Jong, als je dat graag zou willen.
Liefs, Eva Meijer, The Netherlands

donderdag 21 juni

Voedsel

gebruik van de foto's op deze website zonder toestemming is verboden

Het varken hieronder lag te dromen. Het is een lief en grappig varken, dat geluid maakt en nieuwsgierig is. Het wordt over niet al te lange tijd met haar varkensvrienden naar de slacht gebracht en als biologisch varkensvlees aan de mensheid gepresenteerd. Ik weet niet waar varkens van dromen. Van voedsel denk ik. En van spelen. Net als honden. En mensen.

dinsdag 19 juni

Werk

Ik zou nu graag op de bank zitten met hond en jetlag en kopje thee maar ben heel hard aan het werk. En een jetlag heb ik niet. Ik laat wel heel veel uit mijn handen vallen en hallucineer dat mijn telefoon gaat maar dat heb ik normaal gesproken ook.
Er komt wel weer een leuk stukje maar vandaag dus even niet.

maandag 18 juni

Zo

Ze hebben iets met de tijd gedaan. Ik weet nog niet precies wat maar daar kom ik wel achter.
In het vliegtuig smaakte het eten naar verbrand rubber. Niet lekker vers rubber, nee, verbrand rubber. Verder heb ik in totaal ongeveer acht minuten geslapen vannacht. En nu ga ik douchen want dat lijkt me voor iedereen beter.

zondag 17 juni

Kittens

We logeren in een huis waar zoveel schaamharen in de badkamer zijn dat het wel een krullend tapijtje lijkt, waardoor ik niet meer wil douchen en eigenlijk ook mijn tanden niet meer wil poetsen. Dat laatste doe ik dan toch maar wel.
Qua optreden was gisteren waarschijnlijk wel de meest woeste avond. Op een oud keyboard zonder pedaal (zonder pedaal) dus de helft van de liedjes vielen af vanwege te veel piano (dat kwam echt niet over) en de andere helft speelde ik in aangepaste versie (goede versies trouwens, al zeg ik het zelf). En ik heb een nieuw liedje geschreven, op het podium. Ik weet niet of het zal blijven maar het was wel mooi.
Er waren kinderen die dansten, dat is altijd goed.
Op de weg terug was het druk in de metro. Veel toeristen op weg naar vergetelheid, of hun hotel, en mensen op zoek naar een partner of een doel in hun leven. Tussen alles, voor een van de trappen zat een oude zwarte man met twee kittens. Voor hem een bakje met geld op de grond. Een van de kittens droeg een tuigje en de andere zat los op de grond. Ze keken groggy uit hun oogjes. Eentje was donker met vlekken, de andere cypers. Ik denk dat ze een week of tien oud waren.
Ik zag het en besloot dat het beter was dat ik het niet gezien had (wel even gevraagd of we ze mee konden nemen, maar nee, en bovendien, er zijn meer poezen te redden, maar deze zaten daar, waar ik ze zag) maar ik had ze al gezien dus nu moet ik er steeds aan denken.
Ik heb de afgelopen dagen rolstoelen tegen gehouden die de weg op wilden rollen, kinderen speelgoed teruggegeven dat uit autoraampjes gevallen was, geluid gedaan voor andere bands en deuren opengehouden en dat verbaast iedereen zo. Ik geloof niet dat dat iets van deze stad is, ik denk dat het van overal is, maar het verbaast me en ik vind het jammer. Dat iedereen doorloopt en niemand zich verantwoordelijk voelt. Daar staat al het goede en mooie contact met iedereen (duiven, mensen, straten) tegenover, het glimlachen en de muziek, die gehoord werd door allerlei mensen. Ik zie het totaal wel. Dat is het niet.
Het is gewoon jammer dat ik ze niet mee kan nemen. Dan konden ze bij mij wonen en zouden we het leuk hebben. Afscheid nemen komt in allerlei variaties. Soms is de gedachte net zo sterk als wat het had kunnen zijn (maar nooit hetzelfde). Het is zo verdrietig soms.

zaterdag 16 juni

Goodbye Blue Monday

vrijdag 15 juni

Niet ontdekte gebieden

De optredens zijn nogal woest. Of eigenlijk niet de optredens zelf maar de omstandigheden. Een greep uit het aanbod: geen PA, geen piano tot een minuut voor het optreden, een ontstemde piano waarvan de toetsen hoger dan een bepaalde noot vastzaten (ik heb ze wel losgespeeld). Goed is wel dat het publiek aandachtig luistert en het mooi vindt. Dat zeggen ze tenminste. Vreemd is dat de meeste mensen denken dat ik uit Noorwegen kom. Soms zelfs nadat ik heb verteld dat ik uit Nederland kom.
Gisteren speelde ik in Goodbye Blue Monday, een soort tweedehands winkel met boeken en design en een bar en het was heel erg leuk. Veel mensen, braaf stil. Het enige minpunt was dat ze te hip waren om te lachen (ik heb het geprobeerd). Jong en hip, een fatale combinatie.

woensdag 13 juni

Tijd en ruimte

Ik was van plan om een mooi tourdagboek bij te houden maar ik heb het eigenlijk te druk met mensen ontmoeten (zoals Moby, een aardige vent), spelen (gisteren Sidewalk Cafe met zeer charmante geluidsvrouw en goed geluid en piano, was leuk), wat werk dat moet en musea (MOMA!). En ik ben veel aan het nadenken over tijd en niet-lineaire vertelstructuren (want in mijn hoofd gaat tijd ook niet in een rechte lijn) dus ik denk dat er na afloop van de reis een mooi verslag online komt. Ik maak veel foto's en schrijf verhalen zonder begin en zonder einde.
De stad.
Veel mensen met kinderen en chihuahua's als handtassen.
Veel duiven.
Veel glimlachen, de mensen en ik.
Ze hebben vogels in Central Park die een rode voorkant hebben en verder bruin zijn. Maat merel. Het zijn net hele grote roodborsten.
Het regent soms. Na de regen mensen, auto’s, lantaarnpalen, lichtreclames, restaurantjes. Stoom uit de grond.
En ze beginnen naast het hotel elke ochtend om zeven uur met bouwen. Dwars door de oordoppen heen.

maandag 11 juni

No people without dogs

zondag 10 juni

En toen

Ik was bij gisteren nog vergeten te vermelden dat ik zeven keer ontbeten had. Het kan ook zijn dat daar een paar keer lunch bij zat, daar doe ik verder niet moeilijk over. Ik mocht de krentenbollen gelukkig mee het vliegtuig in. 'Jajoh, dat is toch lekker', zei de man van de douane. En toen we door de douane in Amerika gingen vroegen ze of ik nog wat aan de geven had, en toen zei ik ja, stroopwafels (dat was een kado), maar de vrouw dacht dat ik appels zei, en dat werd een hele toestand.
We logeren bij Yoyo in Soho. En nee, die bestaat echt, het is geen fantasie en ook geen rapper. Het is een oude hippie die het veel over de sixties en de seventies heeft en naakt slaapt. In dezelfde ruimte als wij. We negeren het. Dat lijkt ons beter. Hij vertelt ook vaak hetzelfde. Dat krijg je dan. Yoyo is kunstenaar en ober en begint vaak in het Duits tegen ons te praten. Zijn Engels en Duits zijn even onverstaanbaar. Wij knikken dan.
De meisjes hier in de buurt hebben grote zonnebrillen, haar dat mooi sluik valt of juist met krullen en perfect geschoren benen. Ik vraag me af of je nog plezier in je leven kan hebben met zulke benen. Hun lichamen zijn hoekig en inwisselbaar. Ik vraag me af of je veel plezier hebt met zo'n lichaam. De mannen dragen t-shirts en broeken en gympen en hebben allemaal ongeveer hetzelfde hoofd. Een reclamehoofd. Voor autowasmiddel. De huizen zien eruit alsof ze te vaak gewassen zijn. Dat vind ik prettig.
Het optreden gisteren was na viereneenhalf uur slaap en vierentwintig uur op niet wat het geweest had kunnen zijn maar ook daar laten we ons niet door kisten. Het slapen in brokjes was wel fijn. En Soho om half zeven 's ochtends met mist vanaf de brandtrap is prachtig. Soms voel ik me thuis in de wereld.
En ik dacht dat ik praatte in mijn slaap maar niemand heeft het gehoord.

zaterdag 9 juni

De dingen in de wereld

Ik heb tot nu toe meer mooie dingen meegemaakt dan ik kan opschrijven dus ik hou het bij een opsomming:
- Op Schiphol ben ik vrienden geworden met een baby met rode vlekken in zijn gezicht (wat is dat? Mazelen, rode hond, vlekkentyfus?) en een indringende poepgeur om zich heen.
- Je mag geen mijnen meenemen in het vliegtuig, niet in je handbagage maar ook niet in je gewone bagage. En geen besmet bloed.
- In het vliegtuig werden we vriendelijk verzocht de raampjes half dicht te doen zodat iedereen de televisieschermen kan zien (die hangen ver weg en zijn klein, en we hebben niet eens een overzicht van waar we vliegen).
- We vlogen over een land als een lapjesdeken dat Engeland en later Ierland bleek te zijn (het waren twee landen met toefjes wolk).
- Ik wilde Yvette een verhaal vertellen over een albatros, en toen dacht Yvette dat ik een albatros zag, en toen zei ik 'Ja, en hij heeft twee muizen op zijn rug in een blikje. Het zijn de Reddertjes!' En toen kregen we even de slappe lach.
- We hebben twee prachtige formulieren mogen invullen die ik in zijn geheel wel zou willen plaatsen. Er werd onder andere gevraagd of we celstructuren of slakken meehadden (ja, in mijn handbagage) en of we in aanraking met livestock waren geweest. Ik denk niet dat cavia's, poezen en honden onder livestock vallen dus ik heb maar nee ingevuld. Het tweede formulier was nog beter. Naast de vraag of we het land in wilden om criminele of immorele activiteiten te ondernemen (die begint als volgt: 'Bent u ooit gearresteerd of veroordeeld voor een strafbaar feit of misdaad betreffende morele verdorvenheid ...') was er de vraag of we tussen 1933 en 1945 op welke wijze dan ook betrokken waren geweest bij vervolgingen van nazi Duitsland of haar bondgenoten. En of we wel eens een Amerikaans kind hadden ontvoerd of vastgehouden.

Het tourblog zal trouwens hier verschijnen. Vanaf als ik geslapen heb.

donderdag 7 juni

De supermarkt

Ik kan zo verdwaald raken in de supermarkt. Ik vergeet dan wat ik nodig heb en wat ik wil eten en uiteindelijk kies ik dan maar wat want het is ook gek om rondjes te lopen in de supermarkt, langer dan een kwartier, zonder iets in je mandje.
Een voordeel is wel dat ze in mijn supermarkt goede muziek draaien.

woensdag 6 juni

Astronomen zien erg koude dwerg

Dit stukje stond gisteren op de pagina wetenschap van het NRC Handelsblad. Ik vind het het allermooiste krantenbericht ooit.

Astronomen zien erg koude dwerg
In het sterrenbeeld Walvis is de tot dusver kilste bruine dwerg ooit waargenomen. De temperatuur van de dwerg, die ULAS J0034-00 heet, is maar 320 tot 420 graad Celsius. Dat heeft een groot internationaal team van astrologen vorige week bekend gemaakt op de 210de bijeenkomst van de Amerikaanse Astronomische Vereniging in Honolulu. Bruine dwergen zijn mislukte sterren: gasbollen die te licht zijn, en daardoor in hun hart te weinig druk opbouwen om tot ontbranding te komen. De kille dwerg is ook klein - slechts vijftien tot dertig maal zo groot als Jupiter. Daarmee wordt het onderscheid tussen bruine dwergen en reuzenplaneten nog wat diffuser.

Het is een soort kruising tussen een sprookje, een wetenschappelijk artikel en een gedicht. Als ik een dwerg was, zou ik ook wel ULAS willen heten.

dinsdag 5 juni

Schoenen

Te midden van alle echt belangrijke dingen die er zijn, komt het uiteindelijk toch weer neer op het kiezen van de juiste schoenen om mee te nemen.

maandag 4 juni

Maandagochtend, acht uur.

Maandagochtend, acht uur. Waar ik woon slaapt de wereld nog een beetje. De straat naar het park is stil, op een paar mannen van de plantsoenendienst na die altijd op tijd beginnen (met rondhangen, ik zie ze 's ochtends nooit iets doen, maar ze beginnen er vroeg mee).
Het park slaapt ook nog. De eendenfamilies liggen in het hoge gras, de kleinste kleintjes kwetteren. Ik kom de oude mevrouw tegen met haar hoedje en haar herder en haar looprek. De hond is ook oud, maar wel nieuwsgierig. En de mevrouw met de Jack Russell die altijd onderweg is, ik kom haar vaker tegen, ze leggen grote afstanden af. De man in de scootmobiel met de zwarte hond die soms naast de scootmobiel meeloopt en soms tussen de man zijn benen zit. Een hele grote vis die uit het water omhoog springt om een babyeendje op te eten. Het babyeendje is sneller.
In de straat terug naar huis zie ik een man met vettig zwart haar en de eerste bierblikjes van de week in een Jumbo tas. En twee parkeerwachten die plaats maken voor een rennend meisje met haar hond en vriendelijk goedemorgen zeggen.
Iedereen doet maar wat. Ik doe ook maar wat.
Ik zeg vriendelijk goedemorgen terug.
En dat meen ik.

zaterdag 2 juni

Zwaarte

De poes is dood.
Zomaar, of misschien niet zomaar maar wel plotseling, zorgenkindje poes, poes die alles zag, kleine maan, ze was pas zes maar ze had al wel heel veel meegemaakt.
Als baby sliep ze in mijn haar. Ze kauwde ook graag op mijn haar, ze beet er plukken uit die ik 's ochtends op mijn kussen vond. Ik werd soms wakker van het gnagnagna van haar geknaag. Ze hield ervan om als het heel warm was onder de dekens te slapen, als een slap zweterig warm vodje. Ze hield ervan om in de tuin te liggen en vanonder een struik de wereld te bekijken. Ze kon goed dikke rupsen vangen die op opgekrulde blaadjes leken.
Ze is een paar keer meegeweest op vakantie, los in de auto, naar het park in een tuigje toen ze nog geen tuin had. Naar het strand, met een grote boodschappentas om in te schuilen.
Ze heeft de hond geleerd om met haar voorpoten te spelen. Altijd zachtjes.
De poes heeft veel meegemaakt. Ze komt uit het asiel, waar ze terecht is gekomen nadat het huis waar ze geboren was, ontruimd werd. Ze heeft lang blaasontsteking gehad waardoor ze een grote hekel aan de dierenarts ontwikkeld heeft en een wantrouwen in mensen. Diezelfde dierenarts heeft haar vorig jaar januari gered nadat ze vergiftigd was. Niemand dacht dat ze dat zou overleven. Het was een taaie poes.
Als ik ergens bewondering voor heb dan is het wel haar vechtlust. Ze kon nog veel harder vechten dan ik. En nu is ze dood, want alles gaat dood, zoals alles wat opstijgt uiteindelijk weer naar beneden komt. Ze is in bed overleden, vannacht, rond een uur of drie. We gaan haar morgen begraven, in de tuin, bij de bloemen en het gras.

vrijdag 1 juni

Vijf voor twaalf

Ik zal het maar toegeven, een van mijn lievelingsdingen (in de top tien met babydieren, koffie, pianospelen en Joni Mitchell) zijn klokken die stil staan in de openbare ruimte. Ik vind het geruststellend als het ergens altijd half zeven is, en zeker als het daar al weken half zeven is. Het zet je even op het verkeerde been, en het laat zien dat alles relatief is. Zelfs tijd. En voor iemand zo geobserdeerd door tijd als ik is dat groot.
Daarom kan deze actie van Greenpeace op mijn mentale steun rekenen.