dinsdag 30 juni

Gefeliciteerd!

Gefeliciteerd Miriam!

maandag 29 juni

Troublemakers

Gisteren was de eerste bijeenkomst van Troublemakers in het MMK in Arnhem.

zaterdag 27 juni

Underground

vrijdag 26 juni

Enz

Enz, dus. Dit en dat en dat, enz. En dan dit en dat en dat en dat, en dat. En dat en dat en dat enz. Enz enz enz enz enz.

donderdag 25 juni

En/of

Ik heb vanochtend iets met veel knoflook gegeten en nu proef ik nog steeds knoflook.
Ik liet vanochtend in Hoorn in mijn nachthemd de hond uit en bedacht dat het maar goed was dat ik geen kinderen had, omdat die zich daarvoor zouden schamen.
Om kwart over acht vanochtend zong ik met mijn ouders Lang zal ze leven als serenade voor het slaapkamerraam van mijn tante, die vandaag zestig is geworden. Mijn tante hing uit het raam als een middeleeuwse prinses in een blauw joggingpak met gaatjes. De hond zong mee.
'We zijn toch geen Batavieren,' zei mijn moeder vanochtend, toen ze mijn benen zag.

Ik besta uit duizend dingen in honderdduizend kleine stukjes.
En:
Ik denk twee gedachten tegelijkertijd, als twee liedjes die spelen op twee radio's in dezelfde kamer. Ik kan geen van beide uitzetten, en ik kan de zenders niet veranderen. Ik kan ze ook niet zachter zetten. Het zijn mooie liedjes, daar niet van, maar ik kan me niet concentreren, en ik kom niet tot een conclusie.
Dus ik zing soms met de ene mee, en soms met de andere, en soms zing ik iets heel anders, iets nieuws, dat nog niet bestond voor ik het zong.

woensdag 24 juni

Uh vieze man

Het was druk in de trein, en het was warm. Op zoek naar een zitplaats kwam ik langs een man die heel erg veel ruimte innam. Ik besloot tegenover hem te gaan zitten, om hem te dwingen minder ruimte in te nemen. De man schoof een beetje op, maar bleef met zijn benen wijduit zitten. Zijn ene hand lag op zijn been, vlak naast zijn kruis. Toen ik hem aankeek, zag ik dat het een vieze man was. Hij leek op een vis, maar zonder de elegantie van vissen, en met veel te veel vlees. 'Uh, vieze man,' zei ik tegen hem, waarna ik opstond en ergens anders ging zitten.

dinsdag 23 juni

Een kamer

Ik fantaseer over een kleine ruimte: een bed, een lift, een caravan. Een kamer met een deur die dicht kan. Ik ga naar binnen. Ik doe de deur dicht.
De muren zijn wit, net als het plafond. In het midden van de kamer staat een bed met witte lakens. Aan het voeteneinde van het bed staat een piano. Naast de piano staat een tafel. Voor de tafel staat een stoel.
Op de tafel liggen een pen, papier, potloden, mijn laptop en een stapel boeken. De hond ligt op het bed, of op de bank onder het raam. Tegen de zijkant van de bank staat een gitaar. Achter het raam is de zee. De zee is grijs, net als de lucht.
Eerst ga ik slapen. Een dag of een paar dagen. Als ik uitgeslapen ben, sta ik op. Ik weet niet welke dag het is. Het maakt niet uit. Er wordt niet op de deur geklopt. Ik heb geen telefoon en geen internet. Ik hoef nergens naar toe. Ik hoef nergens te zijn.
Ik blijf binnen tot ik zin heb om naar buiten te gaan.

maandag 22 juni

Too many chairs

zondag 21 juni

Vauxhall

Op station Vauxhall nam ik de lift naar beneden omdat er geen roltrap was en ik de piano liever niet van de trap til met een rugzak op mijn rug. De deuren gingen dicht, de lift ging naar beneden, maakte een raar geluid en stopte. 'This elevator is out of service,' zei een vrouwenstem. Ik glimlachte. Nu zit ik vast in de lift, dacht ik, en wat een weinig poëtische plek is dit, om vast te zitten in de lift. Ik vroeg me af of ik iemand zou moeten bellen, en zo ja, wie.
De lift was schoon en volledig zilverkleurig, als een binnenstebuiten gekeerd ruimteschip. Iemand had met een sleutel een naam in de muur gekrast, onder de knop voor naar beneden. Er waren vier knoppen: naar boven, naar beneden, deuren dicht en deuren open. Er was geen knop om op te drukken als de lift vastzat, maar de lift in mijn flat heeft zo'n knop, en daar hebben mijn gasten wel eens met hun rugzak tegenaan geleund waardoor ik weet dat achter die knop een bandje zit met een electronische vrouwenstem die vertelt dat je naar de centrale moet bellen, en geen vriendelijke stem die zegt dat ze er zo aankomen, dus ik heb toch weinig vertrouwen in dergelijke knoppen.
Ik ben niet eens bang, dacht ik.
Na een minuut, of twee, of vijf, maakte de lift opnieuw een raar geluid, en ging verder alsof er niets gebeurd was. Beneden gingen de deuren langzaam open. Ik stapte uit, nog steeds glimlachend, en liep het metrostation in.

zaterdag 20 juni

Cambridge

Voor het optreden deed ik een dutje in het gras van Jesus Green, het park achter the Boathouse. Een man die langsliep, zei: 'Must be some kind of art project,' tegen zijn vriendin.
Tijdens het optreden kreeg ik bijna de slappe lach met het publiek.
In de pauze kwam de bassiste van de andere band naar me toe. 'Where are the Netherlands exactly?' vroeg ze. 'Is that near Amsterdam? Switzerland, kind of? Albania?' Ik tekende een kaart van Europa in de lucht en wees Nederland en Engeland aan. 'Oh, it's very close,' zei ze, 'I should come and visit you!'
Na het optreden ging ik met Jo (organisator van het optreden en vriendin) naar haar nieuwe pub. Onderweg hebben we de poezen van een vriend van haar gevoerd, een moederpoes met vijf kittens, kleine pluizige wezentjes met ronde hoofdjes en ronde pootjes en kleine stemmetjes. Jo had op me gewacht met voeren, omdat ze weet dat ik van dieren hou. In de pub heb ik meegeholpen met de glazen. Ik ben multifunctioneel.
Nu is het ochtend. Ik zit op het bed in de logeerkamer, en de katten van Jo en Jim zijn allemaal al langsgeweest. Russell maakte me wakker door precies op mijn voeten af te zetten voor een sprong naar de vensterbank, Frank kwam heel hard spinnen en Phoebe en Louie hebben lang aan mijn sokken gesnuffeld. Ik denk dat het tijd is om me aan te kleden, zodat ik hier koffie kan drinken voor ik weer naar Londen vertrek. Ik heb behoefte aan koffie.

vrijdag 19 juni

Station Hotel

Het Station Hotel was geen hotel maar wel naast het station. Mijn vriendin Jessica Grace kwam kijken, en voor het optreden aten we op de stoep van een rioleringsbedrijf Chinees eten van Wok Way. De vrouw van Wok Way zette tijdens het wachten speciaal voor ons de watervallen op de klok aan.
Terwijl de andere acts speelden, schreven we verhaaltjes waarbij we omstebeurt anderhalve regel schreven, waarna we het briefje omvouwden zodat de bovenste regel niet meer zichtbaar was en het aan de ander gaven, die vervolgens de zin afmaakte, enzovoort. Ook hebben we heel erg gelachen om dingen die eigenlijk helemaal niet zo grappig waren. Dat heb ik met Jessica.
Tijdens het optreden stond de piano op een grote bruine tafel. Het was weer een goed optreden. Misschien moet ik mijn huis opzeggen en voor onbepaalde tijd gaan touren.
Verder zitten in de beide leggings die ik mee heb nu grote gaten, en zijn mijn vrienden heel lief voor me.

Funny

'You're very funny,' zei Andy. Andy was de promotor van het optreden. 'Thank you,' zei ik. 'You are really very funny. I didn't expect you to be.' Hij trok een droevig gezicht en speelde piano op een onzichtbare piano in de lucht. Ik glimlachte naar iets half achter hem. 'Really, you're very funny.' 'I'm not that funny, Andy,' zei ik. 'Hahaha,' zei Andy, en hij boog zich naar de man aan het tafeltje naast ons. Hij wees naar mij en zei: 'She's very funny.'
Na het optreden kwam Andy naar me toe om te zeggen dat ik de microfoonstandaard zo vast had aangedraaid dat er twee mannen voor nodig waren om hem los te draaien.

donderdag 18 juni

Etc

woensdag 17 juni

Surbiton

Vannacht sliep ik bij Esther en AnnMarie in Surbiton, een voorstadje van Londen. Het optreden in de Green Dragon gisteren was leuker dan verwacht, en ik heb de helft van mijn meegebrachte cd's verkocht. Na het spelen kwam ik erachter dat er een groot gat in mijn legging zat, op de knie. Het optreden van vanavond is afgelast, iets waar ik niet zo blij mee ben - ik hoopte deze week uit te rusten, maar dit is nu ook weer niet de bedoeling. Ik kan er echter weinig aan doen.
Vanmiddag heb ik Strangeland gelezen en hardgelopen, maar je moet hier erg uitkijken:

Voor het huis staan twee palmbomen. Mijn bed staat voor het raam en is overdag een bank.
De mensen om me heen doen wat ze altijd doen, neem ik aan, en ik kijk ernaar.
Ik ben blij dat ik onderweg ben. Ik zou hier iedereen kunnen zijn.

dinsdag 16 juni

Starbucks

Ik schrijf dit in een Starbucks filiaal in Croydon. Ik ben natuurlijk tegen Starbucks, maar Croydon is een tamelijk unheimlich stadje en verder durf ik nergens naar binnen. Om het nog erger te maken, internet ik nu via het gratis internet van de McDonalds hiernaast.
Ik was vergeten hoe vies de koffie in Engeland is, dus er staat nu een hele grote stenen beker met een Starbucks logo en vieze koffie naast me, die ik niet op ga drinken, niet helemaal in ieder geval. Het thema van Starbucks is koffie. Aan de muren hangen schilderijen van koffiekopjes en koffiebonen en alles is bruin. Er zijn veel kleuren bruin.
Aan het tafeltje voor me zitten drie hele Engelse vrouwen. Ik denk dat het zussen zijn, of twee zussen en een schoonzus, of twee zussen en een collega. Er hebben er namelijk twee een bril, en die lijken heel veel op elkaar, terwijl de derde, die geen bril heeft, minder op de andere twee lijkt - ze lijkt er wel op, maar het zou toeval kunnen zijn. Ze kennen elkaar al wel lang, de vrouwen, misschien zijn ze in dezelfde straat opgegroeid of hebben ze samen op school gezeten. De vrouw die het dichtst bij me zit, draagt witte badstoffen sokken in lakschoenen en een groen truitje met pofmouwtjes onder een gebreid gilet. Ze is de gangmaker van het stel, en lacht veel met haar mond open en haar hand op de onderarm van een van de anderen.
Op het station hielp een man met een zelfgemaakte ketting van ongekookte pasta (penne) me de piano de trap op te tillen. De piano en ik hebben lang in de trein gezeten vandaag. Het langst duurde het stuk van Den Haag HS naar Rotterdam, vanwege een stroomstoring. Ik wist van de vertraging via internet en was op tijd weggegaan dus het gaf niet. Onderweg veranderde het landschap vanzelf, en het land ook, van Nederland in België in Frankrijk in Engeland. Ik hoefde er niks aan te doen. Ik hoefde niet eens te kijken.
Nu heb ik de koffie toch opgedronken, en de zussen zijn opgestaan en vertrokken (het waren toch drie zussen, ze hadden dezelfde lichaamsbouw), dus ik denk dat het tijd is dat ik naar de Green Dragon ga, waar ik vanavond speel. Later meer.

maandag 15 juni

Ter land, ter zee en in de lucht

Ik zou graag een aflevering van Ter land, ter zee en in de lucht willen zien met regeringsleiders. Ze moeten dan wel zelf hun voertuig maken, ze mogen het niet door een ander laten maken. Ik denk dat het ongeveer zo zal gaan: Berlusconi heeft de snelste tijd maar speelt vals (hij heeft stiekem een motor van een Ferrari in zijn wagen verstopt) en wordt gediskwalificeerd. Sarkozy overschat zijn stuurkunst en rijdt van de baan af. Balkenende's met veel aandacht geknutselde karretje valt meteen na de start uit elkaar. Obama wint de publieksprijs met een slee van compost, als statement tegen klimaatveranderingen (door zijn vrouw bedacht). Het ding van Poetin ontploft en Poetin verdwijnt spoorloos. Ik denk dat Merkel een grote kans maakt om te winnen, met een soort solide bobslee, hoewel Brown ons zou kunnen verrassen met iets dat er vreemd uitziet maar toch heel snel gaat. De vraag is alleen of hij de finish haalt.
De aflevering met Nederlandse politici schrijf ik een andere keer.

vrijdag 12 juni

Wild geese

Een mooi gedicht.

donderdag 11 juni

Vel

Ik droomde dat ik jeuk had aan mijn neus. Toen ik eraan krabde, bleef mijn nagel in het vlees haken. Ik trok het vel van mijn neus, en van het grootste gedeelte van mijn gezicht. Dat wordt vast een groot litteken, dacht ik.

woensdag 10 juni

Zorg dat je zingt

'Zorg dat je zingt,' riep de buurman vanaf zijn balkon. 'Doe ik,' riep ik terug.

maandag 8 juni

Waterverf

Ik heb mijn schoenen mooi geverfd. Ik kan ze alleen niet aan als het regent.

zondag 7 juni

Hulp nodig

Een tijdje geleden vond ik een heel eng briefje op het toilet van de UvA. Zie hier de voorkant en hier de achterkant.

zaterdag 6 juni

Oude suiker

Het leven roept veel vragen op. Zo vroeg ik me af wat het verschil is tussen een bromfiets en een scooter (dat heeft iemand me ondertussen uitgelegd), en zo vraag ik me, onder andere, af hoe lang een dag duurt voor kleine insecten, hoe een relativiteitstheorie van de liefde eruit zou zien en hoe lang suiker eigenlijk houdbaar is.
Ik bewaar mijn suiker in een blik, en toen ik het blik gisteren opende, merkte ik dat de suiker nogal stonk. De suiker stonk eerder al een beetje, maar nu is het niet meer te ontkennen.
Volgens internet is suiker bijna onbeperkt houdbaar. Ik vraag me af wat internet met 'bijna onbeperkt' bedoelt. Ik denk dat mijn suiker ongeveer vijf jaar oud is (ik gebruik niet zoveel suiker). De suiker smaakt prima, maar ik weet niet of ik het nog aan gasten kan serveren. Niet dat je het ruikt, in de koffie, maar het zou naar zijn als ze er ziek van worden.

vrijdag 5 juni

Het schoonheidsideaal en ik

Sinds enige tijd scheer ik me helemaal niet meer. Daarom heb ik nu lang donker haar op mijn benen. Dit heeft als voordeel dat wanneer ik hardloop de wind door mijn beenhaar wappert. Visueel gezien moet ik er echter nog een beetje aan wennen (de mannen op straat niet trouwens, die noemen me nog net zo vaak schatje, lekkertje, lieverd of hoer als voorheen). Ik ben namelijk ook geïndoctrineerd door de media. Niet omdat ik modellen zo mooi vind - ik hou niet zo van dunne vrouwen met lange benen en een lege blik in hun ogen - maar blijkbaar leg ik toch een link tussen kale benen en rokjes. En ik geloof dat ik dat niet zo'n goede link vind. Omdat mannen zich niet hoeven te scheren en vrouwen wel, omdat vrouwen nou eenmaal op een bepaalde leeftijd haar krijgen en er niet als kinderen (dun en kaal) uit hoeven te zien, enzovoort. Ik ben ook tegen cosmetische chirurgie. Als het praktisch nut zou hebben dan zou ik het misschien beter begrijpen. Het is fijn als je als mens hard kunt lopen of hoog kunt springen of goed dingen op kan tillen. Maar dat is meer een kwestie van oefenen dan van opereren.
Ik zou wel vleugels willen hebben, of grote voeten met zwemvliezen tussen de tenen, en een staart om trots omhoog te houden en mee te kunnen kwispelen.

donderdag 4 juni

Democratie

Ik ben eigenlijk een hartstikke goede burger. Ik sta op voor mensen in het openbaar vervoer (hoewel niet iedereen daarvan gediend is) en ik hou heel veel van stemmen. Ik zou iedere dag wel willen stemmen. Misschien is het een kwestie van geldingsdrang, maar daarnaast vind ik het gezellig, het stemmen, met onbekende buurtbewoners samen in het gebouw van Jeugdtandzorg, zelfs al ben ik de enige onder de vijfenzeventig (bij mij in de buurt stemmen alleen mensen van boven de vijfenzeventig en ik) en sta ik altijd na een minuut weer buiten. Ik vind het ook leuk om ergens te lopen en een bordje met een pijl en het woord 'stemlokaal' te zien. Op dit soort dagen beleef ik veel plezier aan de democratie.

Wolf

woensdag 3 juni

Soortgenoot

Op sommige dagen zijn de dingen vreemder dan anders. Ik vraag me wel eens af of dat aan de dingen ligt of aan mij. Soms ligt het aan de dingen, is het duidelijk aanwijsbaar - dit gebeurt, dat is vreemd, onverwacht, ongewenst - maar ik denk dat het meestal aan mij ligt. Misschien ben ik soms vreemder dan anders.
Het scheelt als de hond er is, een soortgenoot.

maandag 1 juni

Kansas

In Amerika is gisteren een abortusarts doodgeschoten, George Tiller. Ik volgde het nieuws rondom deze man al langer - hij is eerder al eens beschoten en er zijn meerdere rechtszaken tegen hem geweest. Hij heeft zich daar niet door laten weerhouden en heeft altijd doorgewerkt, tot nu dus. Heel triest.
Misschien denkt iedereen nu 'dat is Amerika, daar doen ze dat soort dingen'. In Amerika is de houding tegenover abortus inderdaad anders dan in Nederland, maar ook hier wordt aan de randen gemorreld - steeds opnieuw.
Van Ani DiFranco: Hello Birmingham