maart 2013

zondag 31 maart

Weg

In de schemering maakten we een wandeling door het park. Op het bankje aan de rand van het veld zat een jongen met een iPhone, bij het doel van het voetbalveld stonden twee jongens ruzie te maken. Het mistte en de bomen waren donker. We liepen over het veld naar de vijver, de honden hadden kuilen gegraven, omgekeerde molshopen, het gras was kort en droog. Het water was stil, het waaide niet meer. Er kwam een vader met twee zonen en een hond, de vader en de oudste zoon speelden basketbal, de jongste zoon zocht naar stokken in de bosjes, de hond liep van de een naar de ander. De lucht werd dieper blauw, donkerder. De eenden vlogen in paartjes weg, hoog over de huizen.

zaterdag 30 maart

In plaats van eieren

zaterdag 30 maart

Ongeluk

Vanochtend moest ik aan de jongen denken die eind vorig jaar op station Holland Spoor is doodgeschoten door een politieagent, Rishi. Ik heb me toen verbaasd over het gebrek aan verontwaardiging. Misschien beschouwen mensen het als een tragisch ongeluk - dat is het ook, maar deze jongen lijkt te zijn doodgeschoten omdat hij er uitzag als een crimineel, dat wil zeggen: voldeed aan een bepaald stereotype beeld van een criminele jongen, inclusief de juiste huidskleur. Na zijn dood werd ook gezegd dat hij crimineel was, wat vervolgens niet waar bleek te zijn. Zijn familie heeft aangifte gedaan en het onderzoek loopt nog. Er zijn voor zover ik op internet kan vinden geen excuses aangeboden.

vrijdag 29 maart

Gezicht

donderdag 28 maart

Dagen

Pasen valt vroeg dit jaar. Omdat het koud is en omdat ik voor het eerst in vijf jaar geen vakken volg om het verloop van het jaar aan af te meten, de maanden te ordenen - het lijkt alsof die nog moeten beginnen. Ik denk steeds: ik moet goed opletten, dit weer komt niet vaak voor - het is koud maar tegelijk licht en het licht is lentelicht, geen winterlicht, het ruikt soms naar lente maar soms denk ik dat het weer kerst wordt, dat de afgelopen maanden nog moeten komen. Soms denk ik dat ik dat wil en dat ik dingen anders zou doen, soms denk ik dat ik blij moet zijn dat deze dagen achter de rug zijn en dat ik mijn hoop moet vestigen op wat kan komen.

woensdag 27 maart

meer hier

dinsdag 26 maart

Present

Gisteren zag ik eindelijk The Artist Is Present, de documentaire over de gelijknamige tentoonstelling van Marina Abramovic in het MOMA (hier). Het was natuurlijk een mooie documentaire die op een toegankelijke manier een overzicht geeft van haar werk, en dat is belangrijk. Maar de documentaire laat veel minder zien dan haar werk zelf laat zien, geeft een minder duidelijk beeld van Abramovic dan ze zelf geeft, hoewel het narratiever is, wat natuurlijk te maken heeft met de grootsheid van haar werk maar wat ook iets zegt over hoe in de ervaring van een kunstwerk een kunstenaar en een toeschouwer elkaar kunnen naderen.

maandag 25 maart

Publiek

In de tram waren de bezoekers van de Kamasutrabeurs vrijdag goed te herkennen. Zo goed dat ik dacht: de Kamasutrabeurs is vast begonnen. Mannen en vrouwen droegen leren broeken of strakke spijkerbroeken, sommige vrouwen droegen een te kort spijkerrokje (geen minirokje, een rare tussenlengte) met kousen tot over de knie (van de HEMA). Daarboven droegen ze een jack met een bontkraag of een leren jack. De mannen droegen stevige schoenen, de vrouwen stevige leren laarzen, meestal hoog. Ze straalden enthousiasme en moedeloosheid uit. Het enthousiasme in hoe ze praatten - vaak in dialect, met een zachte g - de moedeloosheid in hun kapsels. De meeste stellen liepen arm in arm over het plein naar de Europahal. Er waren ook mannen alleen, die liepen sneller dan de stellen.
Op zondag was het publiek wat gevarieerder. Er waren vrouwen met dreads en veel make-up en er waren clubjes mannen en gemengde clubjes. Ook zag ik jongeren. Iedereen had er zin in, zoveel was duidelijk.

zondag 24 maart

Om de paar uur

Om twaalf uur waren veel mensen onderweg. Een groepje jongens uit het studentenhuis op hoek stond bij hun fietsen - de jongens lijken zestien of jonger maar ze zullen toch al minstens achttien zijn. De laatste gasten verlieten het restaurant waar je in het donker kunt eten. Het licht was in de meeste woonboten nog aan. Mensen fietsten over de Amsteldijk, over de weg omdat die verderop afgesloten is en auto's op een weghelft geparkeerd zijn waardoor het fietspad moeilijk bereikbaar is. Bij de boten zaten twee eenden op een touw in het water. Uit een huis halverwege de straat klonk muziek.
Om twee uur waren mensen op weg naar huis. Een meisje verstond een jongen niet, ze fietsten achter elkaar en zij riep steeds heel hard 'wat'. Ze riep ook 'je lijkt wel een Turk'. Bij de overburen was het licht nog aan. In de woonboot met de fitnessapparaten was het licht ook nog aan. Toen we terug de straat in liepen, liep er een dronken jongen achter ons aan. De hond blafte. De jongen haalde ons in en zei gedag. Hij probeerde te glimlachen maar zijn gezicht vertrok in een dronken grimas.
Om vier uur was het licht nog aan bij de vrouw die op de bovenste verdieping van het huis naast me woont en die psychische problemen heeft. Dat heeft ze me nooit verteld, we zeggen alleen hallo, maar ik kan het aan haar zien. Verder was het stiller. Er waren nog steeds mensen op weg naar huis maar ze waren met minder en ze riepen minder. Ik hoorde ze niet meer over het water. De wind stond recht op de straat, ons haar wapperde en we gingen er gewoon tegenin.
Om zes uur begon het licht te worden, het donker was blauw geworden en er waren meer kleuren, openingen in de lucht. De boot aan het eind van de straat leek roze. Er liep een man die vroeg of laat was, ik denk vroeg, als ik hem aan had gekeken was hij een gesprek begonnen, hij droeg een degelijke jas en had een degelijke rugzak op zijn rug. Ik zag verder geen mensen die onderweg waren. Er waren wel eenden en meerkoeten onderweg of tenminste in beweging.
Om half acht was het licht en stil. Stil wat betreft mensen, er leken meer dingen te klapperen: borden van huizen die te koop stonden, hoezen van scooters, de bomen en fietsen maakten ook geluid.
Om half negen zag ik een hardloper. In het pand op de hoek waarin de gemeente tijdelijk gevestigd is om informatie te geven over het werk aan de weg en de brug verderop, was een man aan het stofzuigen. Ik zou daar graag eens naar binnen willen om koffie te drinken met de mensen die er werken of deel willen nemen aan een bespreking. Ik zou er zelfs willen werken ook al weet ik dat het tegen zou vallen.

zaterdag 23 maart

Misverstanden over veganisme

Ik heb een stuk geschreven over tien misverstanden over veganisme die ik vaak hoor. Je kunt het hier lezen en delen met je vrienden; het beoogt geen uitputtende lijst met argumenten te zijn maar wat inzicht te geven in hoe het zit, met de klemtoon op zaken die ik zelf belangrijk vind.

vrijdag 22 maart

Of het ergens anders beter zou zijn

Vannacht zag ik een rat bij een vuilniszak. Ik was opgetogen, ik zie ze zelden - toen het sneeuwde zag ik wel hun voetafdrukken in de sneeuw. Het gaat weer sneeuwen, zeggen ze, ze kunnen het weer ondertussen voorspellen maar niet controleren. Het heelal blijkt ouder dan gedacht. Ik was iemands naam vergeten maar nu weet ik hem opeens weer (Janine). Ik ga soep eten. Ik ben vandaag sowieso slecht in namen. De dagen lijken op elkaar. Dat is niet slecht, er zijn plekken om te schuilen, of eigenlijk situaties om in te schuilen. Wel heb ik zoals altijd naar de gekste dingen heimwee.

vrijdag 22 maart

Gisteren hoorde ik een leuk interview met Frans de Waal bij Kunststof. Je kunt het hier beluisteren.

donderdag 21 maart

woensdag 20 maart

Morgen

Morgen bestaat mijn weblog zes jaar. Dat zijn minstens drieduizend stukjes, drie geliefden, een roman (de tweede is grotendeels geschreven), twee voorstellingen in installaties, een studie, een dood familielid, drie dode huisdieren, een groot aantal optredens, drie albums en een EP, talloze verhalen, een verhuizing, twee nieuwe dieren, veel nieuwe mensen, enzovoort. En een wereld die zich anders aan me laat zien dan daarvoor, omdat schrijven (tekenen, fotograferen) niet alleen iets in de wereld brengt maar mij de wereld ook anders laat zien.
Ter ere van deze feestelijke gelegenheid herlas ik een aantal stukjes. Soms denk ik dat ik vroeger beter (grappiger) was, soms denk ik dat ik nu beter ben, oordeel zelf door op de knop 'archief' rechtsboven te klikken en verbaas u over hoeveel maanden en dagen er in zes jaar zitten. Ook stuur ik iedereen die dat wil een ansichtkaart, als u hiervoor in aanmerking wil komen dan moet u een mail sturen met uw adres.

dinsdag 19 maart

Er is ook weer nieuw onbegrijpelijk design.

maandag 18 maart

klik op de foto voor een vergroting

zondag 17 maart

zaterdag 16 maart

Paula, de vliegende dennenboom

zaterdag 16 maart

Pompoenpitten

Ik kwam erachter dat het heel eenvoudig is om pompoenpitten te roosteren (ik vind het altijd zo zonde om ze weg te gooien). Het gaat namelijk als volgt: doe de pitten in een bakje (je mag ze niet wassen, het schijnt dat de smaak er dan af gaat, hoewel ik niet weet of het waar is - maar zonder te wassen met wat slierten pompoen erbij gaat het in ieder geval prima), meng er olijfolie en zout doorheen, hussel het door elkaar, leg de pitten op bakpapier en bak ze in 30-40 minuten in de oven (ik deed het op 150 graden maar ze lagen een beetje laag in de oven omdat ik ook iets erboven had). En dan kun je ze opeten als snack of ergens door doen.

zaterdag 16 maart

Het zou mooi zijn als ze iets uitvinden waarmee je de pijn van een ander kunt overnemen.

vrijdag 15 maart

Maak kennis met tennis

Toen ik tien jaar was, zat ik een tijdje op tennis. Het was een kennismakingscursus die 'maak kennis met tennis' heette. Het was op vrijdagmiddag en ik had nooit zin om te gaan maar als ik ging, vond ik het wel leuk. We aten daarna vaak bietjes en mijn zusje en ik mochten 's avonds televisie kijken omdat het vrijdag was. Ik droeg een lichtroze trainingspak (hoewel roze verder nooit echt mijn kleur is geweest) en ik had een eigen racket. Het was een heel mooi racket en eigenlijk was het ook een heel mooi trainingspak. Dat herinner ik me beter dan het tennissen, waar ik niet goed en niet slecht in was en na het eerste seizoen mee stopte omdat er andere dingen waren waar ik wel goed in was en meer plezier in had.
Soms loop ik langs tennisbanen als ik hardloop en dan krijg ik zin om te tennissen, terwijl ik helemaal niet weet of ik het leuk zou vinden om te doen en er in mijn hoofd waarschijnlijk beter in ben dan in de werkelijkheid.

donderdag 14 maart

Voor een sportwinkel in Delft

Een oude afbeelding in een nieuw jasje (pakje).

woensdag 13 maart

Eva fietst voor de asieldieren

Lieve mensen, op 11 mei doe ik mee aan een sponsorfietstocht van 70 kilometer om geld op te halen voor nieuwe hokken voor de asieldieren. Ik wil jullie allemaal vriendelijk verzoeken om dit financieel te steunen (al geef je maar een euro) en wel op deze pagina. Je kunt ook zelf meefietsen natuurlijk, zie daarvoor de website van het asiel. Alvast bedankt!

dinsdag 12 maart

Gelijkheid

Het is buiten koud en binnen warm en iedereen hier lijkt op elkaar. De jonge en de oude mensen, de mannen en de vrouwen. Ze dragen allemaal bloesjes en spijkerbroeken en praten met dezelfde intonatie. Ze hebben glad haar, houden hun das om terwijl dat toch vervelend is met eten, dragen gympen. Misschien voeren ze allemaal exact hetzelfde gesprek maar iets na elkaar of met verschillende namen. Veel haar dat losjes opgestoken is, laconieke staarten. De muziek is ook gelijkmatig, liedjes zonder begin of einde. De mensen buiten dragen teveel jassen en dassen en mutsen om te kunnen zien of zij er ook hetzelfde uitzien maar het lijkt er niet op. Deze mensen komen hier samen. De lucht is donker buiten maar het is licht vanwege de straatlantaarns, verlichting van gebouwen, lichtjes in gebouwen.

maandag 11 maart

Deze lieverd heeft een zere vleugel

En beet me onderweg naar huis eerst in mijn neus, daarna in mijn tepel en daarna in mijn vinger. Het brood bij haar of zijn voeten is ondertussen op.
Update: de meeuw is opgehaald en naar de Toevlucht gebracht om te herstellen, het komt hoogstwaarschijnlijk goed met de vleugel.

maandag 11 maart

Zeven over acht

Ik denk al drie minuten: de beste uren zijn voor acht uur 's ochtends. Over een minuut is het acht uur en zijn de beste uren voorbij. Nu is het acht uur.
Het is al een tijdje weer licht om zeven uur 's ochtends. Op de grond achter het huis ligt fijne sneeuw. Ik denk: in plaats van iets te zeggen over het wezen van de dingen kan ik beter beschrijven wat ik zie.
In het huis is het minder koud dan eerder. Een van mijn plannen voor dit jaar was om uit te rusten voor het weer druk is. Het is soms onprettig, het uitrusten, het geeft veel ruimte voor herhaling van eerdere gedachten en gebeurtenissen, maar ik denk dat het nodig is. En het is iets waard om me aan mijn planning te houden, ook als het nut daarvan onduidelijk is.
Het is nu al zeven over acht en ik voel me net als vorige week en de week daarvoor.

zondag 10 maart

zaterdag 9 maart

Regen

En daar is de regen weer. De duif in de boom achter het huis heeft een paar veren die erbij hangen, daar herken ik hem aan. Ik denk dat het een hem is omdat hij breed gebouwd is. Hij verdedigt de boom tegen anderen. Duiven klapperen met hun vleugels om elkaar weg te jagen - het is een soort vechten op afstand, langzaam, welgemeend. De duif met de hangende vleugel is er niet meer. Niet meer waar ze steeds was en ik denk helemaal niet meer, ik denk dat ze dood is, ik wist dat ze dood zou gaan. Maar ze heeft in ieder geval geen honger gehad met de kou. Er is ook een spin overleden in de woonkamer, een vrij grote. Er zitten in dit huis grotere spinnen dan in mijn vorige huizen, dat is omdat het huis eigenlijk een soort tent is, half-buiten qua geluid en regen. Ik laat de spin nog even zitten terwijl ik het al zeker weet. Ik ging ook naar een boekpresentatie in een helverlichte ruimte tussen boeken in de uitverkoop met verschillende schrijvers die zich, ieder op haar of zijn eigen manier, tegen de vergankelijkheid verzetten, misschien zonder zich daar voortdurend van bewust te zijn, hoe dan ook treurig en bewonderenswaardig.
Het verhaal Revelations (uit: Bliss and other stories) van Katherine Mansfield begint als volgt: 'From eight o'clock in the morning until about half-past eleven Monica Tyrell suffered from her nerves, and suffered so terribly that these hours were - agonising, simply.' Het is een mooi verhaal dat wel en niet over het bovenstaande gaat omdat het gaat over de grens waarop dingen nog te doen zijn en niet meer te doen zijn (eigenlijk nooit te doen zijn, hoewel doen alsof helpt; ik weet nooit of mensen echt niet geraakt zijn door dingen of dat ze alleen doen alsof, maar ik begrijp wel dat je niet voortdurend door alles geraakt kunt zijn en ik begrijp ook dat er uiteindelijk niet veel verschil is tussen iets doen en doen alsof je iets doet wanneer de uitkomst hetzelfde is). Je kunt het hier lezen.

vrijdag 8 maart

donderdag 7 maart

En daar is de mist weer, die alle eindes onzichtbaar maakt.

woensdag 6 maart

Gele trui

In de trein zag ik een jongen liegen. Hij droeg een gele trui en zei tegen de conducteur dat hij zijn OV jaarkaart kwijtgeraakt was. Ze vroeg waar hij studeerde. Hij aarzelde, zei: 'Op de VU. Ik zit op de VU en ik doe filosofie.' Toen wist ik dat hij loog, niet om dat op de VU zitten maar om hoe hij filosofie uitsprak. Ik heb nog nooit een student filosofie dat woord zo horen uitspreken. Mensen die filosofie studeren - een heel wonderlijke studie, dat geef ik zo toe, die soms meer kwaad dan goed doet - spreken het woord 'filosofie' altijd trots uit. Zelfs wanneer ze de studie haten. Nooit alsof het ook iets anders had kunnen zijn.

woensdag 6 maart

Geen woorden maar daken

dinsdag 5 maart

Parket

'Hoe gaat het met u?'
'Slecht. Ik ben nu ook mijn baan kwijt. Ze hebben het stadsdeelkantoor gesloten. Bezuinigingen.' De buurvrouw heeft al een tijd last van haar rug, de vorige keer dat we elkaar zagen liet ze me het verband om haar romp zien. Dat was in het najaar. Ik mag haar graag, ze is te vertrouwen. Toen ik bij alle buren briefjes in de bus had gedaan met redenen waarom ze geen muizen mogen doodmaken (van ethische tot juridische, het waren goede briefjes), deed ze een briefje bij mij door de bus met de boodschap dat er geen gif gestrooid was maar dat de kat zonder staart huisgehouden had. Er stond ook in dat een andere buurvrouw altijd poeder in de steeg strooit. We hadden het nu weer over die buurvrouw, die van poeder overgestapt is op ammoniak. De buurvrouw van het stadsdeelkantoor zei dat ze er melding van zou maken. Ik zei dat ik ook dat wel wilde doen.
De buurvrouw aaide de hond en zei dat ze van de week had gezien dat de hond niet mee wilde tot ik een brokje gaf. De buren hier zien alles uit hun ramen. Maar ik zie ook wat zij doen. Daarna informeerde ze naar mijn studie en ze zei, net als de vorige keer toen we elkaar spraken, dat ze het zonder haar katten niet gered zou hebben, zo lang thuis zitten. Ze geven afleiding en gezelschap en ze slapen op het bed. Er ging wel iets gebeuren, haar familie kwam namelijk de vloer doen. Ze kreeg parket. Dat was makkelijker schoon te houden, maar de katten zouden het wel gek vinden, ze rennen altijd een vast rondje door het huis achter elkaar aan en nu zouden ze misschien uitglijden. Ik zei dat ze ook weer snel aan dingen wennen. Om ons heen vlogen de merels met takjes heen en weer. Ik moet de klimop knippen zodat ze geen nest kunnen maken boven de steeg, vorig jaar was daar een vogeltje uit gevallen. Ik wenste de buurvrouw sterkte met alles en liep met de hond naar de tram. Dit is het eerste jaar in jaren dat ik merk dat het warmer wordt. Ik registreerde het altijd wel maar had geen tijd om erbij stil te staan. Ik weet niet of het goed of prettig is om het te merken maar het is weer eens wat anders.

maandag 4 maart

Pip

maandag 4 maart

Over honden

1. Ik kwam het fietsenmannetje tegen in de steeg. Hij wees naar de hond. 'Dik,' zei hij bewonderend (de hond is niet speciaal dik) 'mooi hoor.'

2. Man bij de tramhalte, over honden: 'Ze weten alles. Ze kunnen niet spreken, maar ze weten alles.'

zondag 3 maart

De oeverlanden

Deze lieverd kwam heel enthousiast en vastberaden op me af

om aan het stuur van de fiets te likken (en aan mijn hand, ook al zei ik dat dat niet de bedoeling was omdat zij een wild dier is en ik mens).

Deze had zich goed verstopt qua vorm en kleur.

Deze had zich niet zo goed verstopt.
Ik had wel bij ze willen blijven.

zaterdag 2 maart

De man die ze de gek van de Draafsingel noemen heeft 'contingent' op zijn woonkamerraam geschreven.

zaterdag 2 maart

Transactie

Donderdagochtend zette ik de oude bakfiets op marktplaats.nl. Ik wil een nieuwe kopen, deze was eigenlijk te groot, had een lekke band en de bak was krakkemikkig. Ik had er 'opknapper' bijgezet om mensen niet te misleiden. Na een minuut begonnen de reacties binnen te stromen. Er was een louche persoon die mailde onder de naam 'mevrouw achternaam' en ondertekende met 'melissa' maar volgens mij een man was. Melissa wilde direct langskomen en stuurde vier mails in tien minuten. Ik heb gezegd dat ik het af wilde wachten. Er kwamen meer mails van mensen die ondertekenden met andere namen dan hun marktplaatsnaam en ik besloot de vraagprijs 50 euro omhoog te doen - ik zat duidelijk nogal onder de prijs. Na een kwartier meldde subarufrans zich. Hij wilde de bakfiets graag hebben en mailde ook vier keer in tien minuten maar hij schreef dat hij uit Eindhoven moest komen, waardoor ik het wel vertrouwde.
Frans kwam op vrijdagochtend met een busje en een aanhanger. Hij had een systeem op zijn auto waardoor hij alles in de gaten kon houden maar waar ik de naam van vergeten ben. Hij kon wel wat met de bakfiets, hij wilde hem opknappen voor zijn kinderen die in Den Haag woonden, de koop was snel bekrachtigd. Ik haalde de huif en het zeil, waar ik een paar uur eerder de spinnen uit had gehaald, we zetten het er samen op. Frans werkte in de bouw en toen ik hem een kopje koffie gaf, vertelde hij over de crisis en de Polen en mogelijke oplossingen die de regering niet wilde doorvoeren. Vakbonden waren geen oplossing. Iedereen zou straks failliet zijn, behalve de grote bedrijven. Ook was de auto een belangrijke kostenpost voor een zelfstandig ondernemer. Het was de moeite niet om een ontheffing aan te vragen als je voor werk ergens moest parkeren. Hij had zelf ook honden en ook allerlei honden gehad, waaronder een labradorkruising die achtieneneenhalf jaar oud was geworden en een Maltezer die overal mee naar toe ging, vakantie, wintersport. Frans ging naar de wc, gaf me het afgesproken bedrag en ging er weer vandoor. We namen afscheid, hij haalde de auto en door het kijkgat van de voordeur zag ik hem de bakfiets in een aanhanger tillen. Hij was niet lang maar groot, hij droeg ook grote schoenen en een jas waar 'bouw' opstond. Ik hoefde hem niet te helpen, het lukte zo prima.

vrijdag 1 maart

Alles is blauw: de bomen, de weilanden, de huizen. Iedereen huilt. Maar de trein rijdt gewoon door, langs een bocht in de weg en langs rechte rijen bomen.