WEBLOG

 

 

maandag 31 maart

De regenwormenparade

Als het lang en veel regent kruipen de regenwormen 's avonds het pad op. Sommige zijn maar heel dun en bijna doorschijnend lichtroze, andere zijn lang en dik en donkerder.
Ik vind het intrigerende wezentjes, regenwormen, die soms wel tien harten hebben. Ik heb het met een hart al moeilijk genoeg. Ik vraag me af waarom ze graag het pad willen oversteken, waarom ze niet gewoon blijven waar ze zijn, en dat doet me denken aan mezelf. Tegelijkertijd vind ik het relativerend. Regenwormen hebben geen internet en geen optredens en geen kranten en televisie. En toch bestaan ze al een hele tijd. In de aarde. En soms, als het regent, kruipen ze het pad op. Het avontuur tegemoet.

 

 

zondag 30 maart

Rozenplantje

 

 

zaterdag 29 maart

Giechelen

Ik stond vanochtend met mijn fiets en mijn hond voor een rood stoplicht te wachten toen er twee meisjes naast me kwamen staan. Het paste net. Eerst kwam het ene meisje naast me staan, even later wurmde het andere meisje zich tussen ons in.
Ze giechelden. Fuck, dacht ik, ik heb al jaren niet gegiecheld. Ik moet bekennen dat ik nooit een hele grote giechelaar geweest ben, maar in eind lagere school, begin middelbare school giechelde ik toch wel regelmatig. Nu lach ik soms, ik glimlach veel en heel zelden heb ik de slappe lach (die had ik vroeger ook veel vaker). Maar giechelen doe ik eigenlijk niet meer.
Misschien groei je eroverheen, over giechelen. Misschien ben ik eroverheen gegroeid.
Het licht ging op groen en de meisjes fietsten snel en hard giechelend weg, ze slingerden een beetje over de weg en fietsten bijna tegen een jongen met een beugel aan, waardoor ze nog harder moesten giechelen. Het zag er heel gezellig uit.

 

 

Tram

 

 

vrijdag 28 maart

Kwijt

Soms zou ik wel gevonden willen worden, in plaats van altijd maar kwijt. Te raken of te zijn.
Zo moeilijk zou ik toch niet te vinden moeten zijn.
Het hangt er misschien vanaf waar je zoekt.
Waarnaar je op zoek bent.
Misschien was ik er al, helemaal niet kwijt, maar gewoon stil, als een stoel in een hoek van de kamer, een vergeten trui in de kast, op de bovenste plank, achter de andere truien.
Misschien was ik niet eens stil. Ik adem toch.

De wereld is niet zo groot.
Het valt echt wel mee.

 

 

donderdag 27 maart

Armadillo

Een collega van mijn zusje kreeg een ansichtkaart met een gordeldier in zijn brievenbus. De kaart was niet aan hem gericht en totaal verkeerd bezorgd, in het verkeerde deel van Amsterdam. Hij wilde hem al weggooien toen hij de naam van zijn collega herkende. Hij belde haar op en zei dat ze een kaart had gekregen van iemand die Eva heet, uit Texas.
Er gebeuren rare dingen.

 

 

woensdag 26 maart

Cement

Ik meet de tijd met beide handen. Ik bouw een toren van minuten, uren, dagen, maanden.
Maanden. Zit bovenin en kijk uit over de stad.
Zie je lopen, handen in je zakken, licht gebogen. Het verkeer rijdt langs je, hard.
Weten zij veel.
Weet ik veel.
Ik zit en meet. Vergeet soms te wachten. Soms tien minuten. Soms een halve dag.
Dit uur is een baksteen. Ik zoek naar cement.

 

 

Grasmaaiers

Ik ben member of the month bij de John Dear Mowing Club. Dat voelt een beetje zoals toen ik vijf was en een basketbal won tijdens het carnaval in het zaaltje naast het zwembad omdat ik het mooist verkleed was. Verder heb ik eigenlijk nooit iets gewonnen.

 

 

dinsdag 25 maart

Droom

Het was laat en verder dan je dacht. Je was pas halverwege en het begon al donker te worden, je schaduw verdween langzaam. Je was moe. Misschien wilde je wel, misschien.
Je besloot om even te gaan zitten, hoewel ze hadden gezegd dat je beter niet kon gaan zitten, in verband met de kou, maar ja, ze zeggen zoveel. Je dacht aan je moeder. Aan het huis van vroeger. Winter toen.
Het gras was zacht en nat, een bed met schone lakens in een donkere kamer. De sneeuw minder koud dan je dacht. Je trok je schoenen uit omdat je blaren had. Je voelde je voeten niet, ook niet als je erin kneep. Je legde je hoofd neer. Het was zwaar, bonkend. Een draaimolen met paarden van plastic en te harde muziek en grote jongens die je uitlachten.
Het werd stil.
Je droomde van land waar de zon scheen en een hand op je voorhoofd.

 

 

maandag 24 maart

Natte sneeuw

Ze hadden gezegd dat het zou gaan sneeuwen. Ze zeggen zoveel.
Maar het sneeuwt. Zachte sneeuw, net bevroren water eigenlijk. Sommige vlokken dwarrelen omhoog en weer omlaag voor mijn raam. Een paar meter verderop vliegen drie meeuwen tegen de sneeuw in.
Brood op een balkon.
Deze sneeuw blijft niet liggen maar verdwijnt. Ik hoop steeds van wel. Ik hoop steeds dat het wit wordt buiten maar dat wordt het niet, het wordt nat.
De lucht is wit. Ik ben ook wit. Onbevroren.
Soms stopt het en dan begint het weer opnieuw.

 

 

Notitie

Ik heb wat plaatjes toegevoegd aan het Amerika gedeelte.

 

 

zondag 23 maart

De optredens

Tourverslagen zijn vaak een beetje saai. Vandaag hebben we zoveel uur in de auto gezeten en toen kwamen we aan bij zaal a en toen dit en toen dat enzovoort. Ik maak altijd rare dingen mee, dus misschien zou zo'n soort tourverslag bij mij niet eens zo saai zijn maar toch. Daarnaast ben ik niet zo geïnteresseerd in een letterlijke weergave van wat ik meegemaakt heb. Voor zover dat al mogelijk is (omdat alles natuurlijk altijd gekleurd is).
Dit gezegd hebbende was het doel van mijn reis optreden. Muziek maken voor mensen. Omdat dat is wat ik doe. Wie ik ben. En dat klinkt een beetje dramatisch maar dat is het ook. Dus ik wil daar toch een stukje over schrijven.
Het is misschien een saai stukje want het was eigenlijk een hele goede tour. Bij alle optredens waren veel mensen, ik heb nog nooit zoveel geld verdiend op tour en alle cd's die ik bij me had zijn verkocht (de laatste acht eergisteravond in Bar 4 in Brooklyn). Daarnaast heb ik veel flauwe grappen gemaakt in het Engels (een teken dat ik me op mijn gemak voel) en met goede muzikanten samen gespeeld (luistertips: naast Vanessa Peters en Gemma Connell de Ericksons en Hayward Williams). Ook is mijn cd op de radio gedraaid en waren er stukjes in de krant (in Texas). En ik heb heel erg veel goede reacties gehad. Ik heb op fijne echte piano's gespeeld, dat scheelde ook. Het was net echt. Sterker nog, het was echt.
Wat ook fijn was, was dat ik het eerste gedeelte met Vanessa samen was en het tweede gedeelte bij Gemma. En dat ik tussendoor tijd had om alleen te zijn. Ik ging nogal moe weg uit Nederland (en dat is een understatement) en hoewel ik nu moe ben van weinig slaap en veel indrukken ben ik minder fundamenteel moe. En dat is wel bijzonder. Want sommige mensen denken dat touren vakantie vieren is en dat is het echt niet. Het is gewoon hard werken.
Dus nu moet ik naar Amerika verhuizen. Maar dat wil ik liever niet. Dus misschien doe ik het toch maar niet.

 

 

vrijdag 21 maart

Plant

 

 

WACK!: Art and the Feminist Revolution

Ik ben vanmiddag naar P.S.1 geweest waar een tentoonstelling was over feministische kunst van 1965 tot 1980. Veel werk dat ik kende maar nooit in het echt gezien had en veel werk dat ik niet kende van kunstenaars die ik goed vind.
Ik hou heel erg van dat soort kunst uit die tijd. Een aantal dingen vind ik echt goed, maar daarnaast vind ik het vooral zo goed dat het gemaakt is, zodat ik kan maken wat ik kan maken en (meer) serieus genomen word. Mocht je toevallig naar New York gaan dan is het zeker de moeite waard. Mocht je toevallig niet naar New York gaan dan is het zeker de moeite waard om een goed boek te lezen over feministische kunst uit die periode.

 

 

donderdag 20 maart

Een liedje

Ik zing een liedje voor het groene huis aan de overkant en het meisje in de sushi-bar die er niks van begreep maar bleef lachen en de man die voorover op zijn tafeltje lag te slapen in het café en de hond met de grote gele regenjas en de vrouw die zenuwachtig op iemand stond te wachten op de hoek van de straat en de jongen met de plastic tas vol metrokaarten en de buren die ruzie maakten en het jongetje dat geen aandacht krijgt en iedereen die niet kan slapen en voor de volle maan, achter de huizen.

 

 

Banjo

Ik ben erachter gekomen dat ik banjo kan spelen. Ik geloof dat ik er nu een moet kopen want ik heb bijna een liedje.

 

 

Window

 

       

         

 

 

woensdag 19 maart

De boekwinkel

Het is donker in de boekwinkel. Naast de toonbank ligt een oud hondje met een kort staartje te slapen. Hoewel de boekwinkel er een beetje vreemd uitziet, hebben ze ongeveer alles.
De winkel is smal, en achterin is een cafeetje. Uit nieuwsgierigheid loop ik door naar achteren. Er staan een paar tafeltjes en wat stoelen. Aan een van de tafels zit een vrouw die haar kind in gebroken Engels voorleest uit een kinderboek. Het kind zit op schoot. Naast haar staat een groot aquarium met een flinke schildpad. In de hoek staat een terrarium met een leguaan. Hij heeft weinig ruimte en kijkt vreemd uit zijn ogen.
Als ik terugloop naar de ingang is de vrouw achter de kassa veranderd in een meisje. Ze lacht vriendelijk.

 

 

dinsdag 18 maart

Gemma's window

 

 

5 Av

Koffie in een café in Brooklyn. Ik ga eigenlijk nooit alleen naar een café. Vandaag wel. Ik teken het huis aan de overkant van de straat.
Vanochtend werd ik wakker van de opkomende zon. In combinatie met een toeterende vrachtwagen. Als vrachtwagens hard langs rijden beweegt het huis.
Gisteren zag ik de zon onder gaan uit het raam van de metro van Brooklyn naar Manhattan. De lucht was roze met geel. Het is makkelijk om verliefd te worden op New York.
Ik logeer bij Gemma. Het huis heeft houten vloeren, grote planten en een boom in de tuin. Het is rustig. Mooi.
Vanavond hebben we een huisconcert hier. Ik ga nog een apart stukje schrijven over de optredens. Ik heb bijna alle cd's verkocht die ik bij me had. Het lijkt te landen.
Ik kijk uit op een roestige brandtrap en het Gowanus kanaal.

 

 

maandag 17 maart

Ohio

Ik was een half uur in Cincinnati. Ik moest heel hard doorlopen dus ik heb weinig gezien. Ze verkochten roze t-shirts. Op de landingsbaan lag een hoopje vieze sneeuw.

 

 

zondag 16 maart

Canyon Edge Road

Lange snelwegen, ingedikte stukken tijd. Dagen die lang duren en snel voorbij gaan.
Nu een huis met een jacuzzi en puppies. Aan de rand van een ravijn, met een veranda.
Ik heb er weinig aan want ik ben moe en wil naar bed. Er is hier een bed in plaats van een grond of een bank. En er is een grijze poes. Ik hoop dat ze in bed komt slapen. Dat lijkt me gezellig.
Ik werd vanochtend om half acht wakker omdat ik dacht dat er iemand naast mijn hoofd crackers aan het eten was maar het was een poes die brokjes at. Ook gezellig, maar wel een beetje vroeg.

 

 

zaterdag 15 maart

San Antonio

De vloer kraakt. Het bed ruikt naar andere mensen. Buiten ritselen dieren. Er woont een poes onder het huis, ik zag haar lopen. Het water loopt niet goed door in de wastafel en de badkamer gaat niet op slot. De sleutel werkte pas na vijf minuten proberen.
Het is diep, donker warm. Het huis lijkt te ademen.
Er wonen mensen maar ze zijn niet thuis. Nu wonen wij er een nacht.
De trein komt langs om een uur en om twee uur 's nachts. Hij maakt lawaai.

 

 

 

vrijdag 14 maart

Rudyard's

De Wurlitzer was van een vriend van Randy. Randy heeft een radioprogramma en wilde graag dat we daar vanochtend om zes uur live zouden komen spelen. Ik heb hem een cd gegeven.
Volgens Randy werkte de Wurlitzer wel maar volgens mij niet echt. De toetsen deden het voor zeventig procent, hij bromde en er was geen pedaal bij. En geen pootjes, wat op zich niet zo'n probleem is maar niet erg handig.
Gelukkig had ik mijn keyboardje bij me.
Joe, de soundman, rende heen en weer van zijn mixing desk achter in de zaal naar het podium om check check in de microfoon te roepen. Hij was nogal nerveus. Hij vond het wel erg mooi.
Er was een vriend van Vanessa die gedichten op servetten schreef en ze op zijn tafel achterliet.
Er waren veel mannen van in de twintig. Bijna alleen maar. Ze kochten cd's.
Er was een man die Steve heette met lang vettig haar die niet ophield met praten en heel lang mijn hand vasthield.
Ik heb als een echte muzikant meegespeeld met de anderen. Zij niet met mij. Dat heeft met toonsoorten te maken. En misschien ook het soort muziek.
Op de terugweg (midden in de nacht dus) stond er een meisje op een hoek van een straat, in een shirtje en een kort broekje, heel bleek, met lang donker haar. Ze leek niet meer dan dertien en stond helemaal stil. Het was heel eng. Ik kreeg er kippenvel van.
Daarna liep een oude man met een paraplu als wandelstok vlak achter de auto langs bij een stoplicht. We reden maar een stukje verder.
Het was een vreemde avond.

 

 

Palm

De lucht is vochtig. De krekels tsjirpen heel hard. Veel harder dan de auto. De auto tsjirpt niet maar bromt, gestaag. Het raampje is open. Het is laat en warm. Er lopen mensen op straat die hard praten en lachen. Uit café's komt muziek en licht door het raam.

Er drijven blaadjes in het zwembad. Ook is er licht aan onder water. Het is te laat om te zwemmen. Ik heb geen badpak bij me. Ik heb geen badpak.

De laatste nachten droom ik nogal raar.

 

 

donderdag 13 maart

Prison

Donderdagmiddag, half vijf. In het huis van de zus van Vanessa, op een bank die ik niet eerder gezien in een stad die me net als dit land vaag bekend voorkomt. Gedeeltelijk door Amerika op televisie maar ook omdat alles op elkaar lijkt, uiteindelijk.
Veel auto's.
Langs de snelweg een bord dat 'prison. don't pick up hitchhikers' zegt. Een ander bord zegt: 'say no to porn, be reborn'. Soms is het leven eenvoudig.
Ik doe maar een beetje mee.
Vanavond speel ik op een Wurlitzer die dertig jaar niet gebruikt is.

 

 

Hitchhikers

 

 

woensdag 12 maart

Tachtig

Het is warm hier, en zonnig. Een graad of vijfentwintig. In de river lagen duizenden dode wormen op een kluitje.
In de boekwinkel in Dallas zat een man die met viltstift allerlei teksten op zijn armen en handen had geschreven. Hij las boeken over de wederopstanding van Jezus Christus.
Voor de boekhandel werd ik aangesproken door Steve, die zich afvroeg of ik daar werkte. En of ik een vriend had. Steve was een cowboy van een jaar of vijftig. Geen hoed, maar ontegenzeggelijk een cowboy. En ik droeg mijn laarzen niet eens.
In de burritobar stonden poppetjes van aluminiumfolie. Zeker honderd.
Sam en Lola zingen met de sirenes mee.
Oma wordt vandaag tachtig. Niet mijn oma, de oma van dit huis. We hebben vanochtend lang over Obama, Mc Cain en Clinton gesproken. En over de oorlog, alle oorlogen. En over hoe het vroeger ging en nu gaat. Ik heb een tasje met tulpen erop voor haar gekocht. De tulpen intrigeerden haar, evenals de dijken, watermanagement in het algemeen en windmolens.
Ik maak tekeningen van de honden en de boekwinkel en de bomen.

 

 

Borders

 

 

dinsdag 11 maart

De honden

De honden heten Sam en Lola. Ze wonen in de tuin. Ze blaffen als er iemand voorbij komt.
Er komt niet vaak iemand voorbij. Het is rustig hier.
Ze hebben een hondenhok met houtsnippers.
Lola heeft blauwe ogen en Sam een half blauw oog. En anderhalf bruin.
Hij ging vanmiddag in het water liggen. Bij het uitlaten.
Ze zijn allebei heel blij maar trekken erg aan de riem.
Lola lacht met haar oren naar achteren.

 

 

Fence

 

 

Huishoudelijke mededeling

En dan is het weer ochtend. Ik heb gedroomd over mevrouw Raap.
Ik zet mijn foto's hier want ik heb niet meer zoveel webruimte. Dat jullie het weten.

 

 

maandag 10 maart

Onderweg

Groenland

Het is mooi hier, in de buurt van Groenland. De horizon is wazig, een randje blauw op wit van wolken.
Het is licht. De zon in de zomer, op een wit vel papier. Als je opkijkt van je boek is de wereld een tint donkerder. Alles bestaat uit lucht en wolk. Ver onder ons een omgekeerde sterrenhemel, het schuim op de golven als lichtjes in de zee.
We vliegen met het licht mee, het wordt niet meer donker, hoewel het nacht is waar we naar toe gaan.
Het zijn net gletsjers, de wolken. Waarschijnlijk zouden ze meebewegen als ik erop zou springen, zachte langzame trampolines.
Als ik moe ben van het springen dan ga ik even liggen. Ik ben moe.
De wolk wiegt me zachtjes in slaap.

 

Groenland 2

Ik dacht eerst dat het heel hard waaide. De golven leken wel schubben, of schimmel. Of poedersuiker.
Het waaide niet, het water was bevroren. Door de wolken kwamen puntige stukken steen, bedekt met ijs. We vliegen over Groenland. Ik heb hier wel vaker gevlogen maar ze nog nooit gezien. Ik moest er van huilen. Omdat het zo groot is, en zo mooi en zo stil, en zo kwetsbaar. Omdat alles zo kwetsbaar is.

 

Canada

Ik ben hier. Of ik was hier, zoals een ster, als je hem ziet is hij alweer ergens anders.
Oud licht.
Nerven van sneeuw.
Een skelet dat je door de huid van het land heen kan zien.
Een witte vlakte in de vorm van een dier. Groot. Ik denk niet dat je het einde ziet als je aan de kant staat.
Je gezicht in een rivier. Ogen, neus, mond van sneeuw.
Ik ken dit land alleen uit de lucht.

 

Michigan

Nu ben ik hier.
Waterland in blokjes, vierkant, wegen met een mes in een stuk grond getekend.
Ik ben nergens anders en kan ook nergens anders naar toe.
Een smalle strook strand tussen land en meer.
Rails.
Zand. Stukken niks.
De vrouw achter me legt haar voeten op mijn armleuningen. Haar tenen raken mijn ellebogen.
Mijn boek is bijna uit.
Ik heb mijn onderbroek binnenstebuiten aan.
Ik ben verkouden geworden.

 

Texas

Op het vliegveld in Houston heb je veel zeventiger jaren mensen. En negentiger jaren mensen. En een paar tachtiger jaren mensen. En leuke stewardessen. In het vliegtuig ging een soort Miranda July stewardess mee (maar dan blond, en met grote zwarte bril en enorm doorschijnende blouse met een witte kanten bh eronder) en omdat we veel turbulentie hadden was het een hele act om de mensen drankjes te geven. Ze deden het goed. Ik heb er een kwartier naar zitten staren. Niet naar de bh, daar was ik snel klaar mee. Ik vroeg me vooral af of ze het zelf doorhad, maar ik dacht van wel. Het drankjes inschenken was een mooi schouwspel.
Nu ben ik in een huis met ouders, oma, twee malle honden (in de tuin), een poes, en een zusje. Van Vanessa. Er is nog meer familie. Schijnt. Eerst gaan we eten.

 

 

zondag 9 maart

Kas

 

 

zaterdag 8 maart

To disappear in

 

 

Marry Me

Het filmpje voor Marry Me is af. Het is gemaakt door Miriam Reeders.
Je kunt het hier bekijken. Veel plezier!

 

 

vrijdag 7 maart

Hole in the ground

 

 

donderdag 6 maart

Radio

Ik woon in het water.
Ik hoef geen adem te halen.
Ik ben een onderwatermachine.

Ik zou wel terug in bed willen. Om het missen eens goed te bekijken.
Weet dat het in golven gaat.

Ik hoop dat het heel hard gaat waaien.
Dan heb ik iets om naar te luisteren.
Mijn radio is stuk.

 

 

dinsdag 4 maart

Aangifte

Er zat een duif aan de kant van de weg. Hij liep rondjes om zijn as. Wat gek, dacht ik. Dus ik liep naar hem toe. Hij leek me niet te zien en vloog niet voor me weg. Toen ik hem probeerde te pakken, vloog hij wel een stukje op maar echt ver kwam hij net. Ik had hem net voor het licht op groen ging.
We liepen naar het politiebureau in het park omdat ze daar een mandje hebben voor gewonde dieren. De duif vond het niet leuk maar ook niet heel erg. Hij vond me wel een beetje eng, en terecht, ik ben een stuk groter dan hij.
Op het politiebureau was het mandje kwijt. Ook hadden ze geen kartonnen doos. En geen handdoek. Dus ik moest op de dierenambulance wachten met de duif in mijn handen.
Ik was niet de enige in de wachtkamer. Er was een oudere vrouw die aangifte kwam doen van de diefstal van de portemonnee van haar negentigjarige moeder. Het was onduidelijk of de portemonnee echt gestolen was, maar hij was in ieder geval onvindbaar. Als ze met haar scootmobiel weg is, dan kunnen ze zo naar binnen, zei de vrouw. Ook was er een echtpaar van rond de tachtig. Ze kwamen aangifte doen van diefstal van hun auto. Ze werden geholpen door een aardige agente. Die vroeg of ze hun autopapieren bij zich hadden. Nee, die hadden ze niet, die lagen onder het matje in de auto. Heb je daar dan niet gekeken?, vroeg de vrouw aan haar echtgenoot. Nee, zei hij. De vrouw vertelde de politieagente dat ze speciaal ontheffing hadden gekregen om naar het politiebureau te rijden. Met de auto? vroeg de agente. De vrouw beaamde dat. Maar de auto is toch gestolen? Hierop was het een tijdje stil. Toen begon de vrouw te huilen. We zijn een beetje in de war, zei ze. Waar is uw auto? vroeg de agente aan de man. Die wees naar buiten. Is dat uw auto? vroeg ze, en ze wees naar een zwarte terreinwagen op de parkeerplaats van het politiebureau. Nee, hij staat verderop. Zal ik even meelopen om te kijken? Dat is goed.
De vrouw ging even op het bankje zitten terwijl de agente met de man naar de auto liep. Na een minuut of tien kwamen ze terug. Ik wil je even iets vragen, vroeg de man aan zijn vrouw, waar moesten we nou ook alweer aangifte van doen? De vrouw begon weer te huilen. De autopapieren zijn kwijt, zei de agente, zullen we daar anders aangifte van doen? De man knikte instemmend. De agente ging het formulier halen en de man ging naast zijn vrouw zitten. Wat een toestand, zei de vrouw. De man knikte. Heb je onder het matje gekeken? vroeg de vrouw. De man schudde zijn hoofd. Maar daar liggen de autopapieren toch? Hij haalde zijn schouders op.
Op dat moment kwam er een nieuwe agente binnen. Zit je daar nog steeds met dat duifje? Wacht, dan haal ik het mandje. Ze haalde het mandje, dat gewoon stond waar het altijd stond, en ik zette het duifje erin. Hij fladderde wat rond voor hij in een hoekje ging zitten.
Ik hoop dat hij gewoon een klap heeft gehad en duizelig was. Dat hij alleen een beetje rust nodig heeft.
En ik hoop dat het oude echtpaar hun autopapieren weer terugvindt. En dat ze niet meer bedenken waar ze nou eigenlijk aangifte van moesten doen.

 

 

maandag 3 maart

Bang

 

 

zaterdag 1 maart

Beste vrouwelijke bijrol

Ik had vorige week een gesprek met iemand over het feit dat prijzen voor muzikanten en acteurs vaak opgedeeld worden in een prijs voor beste vrouwelijke hoofdrol en beste mannelijke hoofdrol (bij de Oscars, MTV Video Music Awards, Grammy's). Terwijl er voor bijvoorbeeld regisseur geen onderscheid gemaakt wordt.
In de popmuziek is het duidelijk dat er andere regels gelden voor vrouwen dan voor mannen. In Hollywood ook. Veel van de uitwassen daarvan vallen niet op omdat we eraan gewend zijn. Dat betekent niet dat het goed is, of zelfs acceptabel. Het is in ieder geval vermoeiend, ik blijf boycotten. Het scheelt wel om geen tv te hebben.
Je kunt over hetzelfde onderwerp trouwens ook een stukje lezen/bekijken op Feministing.