31 mei
Save the date
Dierenactivisten, mensen van de PvdD, GL, andere partijen, animal studies/sciences studenten, diergeïnteresseerden algemeen: opgelet! Op 15 november organiseer ik een middag op de Universiteit van Amsterdam over dierenactivisme en wetenschap. Met:
- flitslezingen van oa Bernice Bovenkerk (dierethiek), Janneke Vink (dier-en-rechten, onder voorbehoud) en Marc Davidson (klimaat/milieuethiek)
- workshops door Maarten Reesink, Clemens Driessen, Wiske Heemskerk, Joost Leuven, en anderen, over het schrijven van opiniestukken, literatuuronderzoek doen, het geven van een goede lezing, het gebruik van humor in activisme, verbeelding, dieren en media
- en rondetafelgesprekken over effectief activisme, een diverse beweging, en het bevorderen van de verbindingen tussen wetenschap en activisme. Er zal ook veel gelegenheid zijn om anderen te ontmoeten en plannen te smeden. Iedereen is van harte welkom, er volgt nog een officieel bericht met informatie over aanmelden en dergelijke (toegang zal gratis zijn), maar zet het vast in je agenda en deel het met andere geïnteresseerden. Dit wordt echt - hopelijk mede door jullie komst - een evenement om niet te missen.
30 mei
Twee huizen
Er zijn twee huizen. Het ene huis bestaat uit zes kamers, het andere huis uit een kamer. Ik sta op de drempel van het huis met een kamer en ik vertel iemand buiten beeld over het huis met zes kamers. In de kamer achter me staan langs de wanden smalle meubels die eeuwen oud lijken. Er groeien heel hoge bomen (het lijken berken), de muren zijn ook hoog. Het plafond is tegelijk de hemel en een plafond. Buiten de muren is niets: het huis is tegelijk een kamer en de hele wereld. Dit geldt ook voor het huis met zes kamers. Dat is weliswaar groter, maar ook tegelijkertijd afgebakend en de hele wereld. Er zijn dus in totaal twee werelden. De kamers in het huis met de zes kamers bevinden zich op hetzelfde moment op dezelfde plek hoewel het zes verschillende kamers zijn. In het huis met een kamer is nog een kamer, kleiner, een soort caravan, waarin een man zit die me bekijkt. Hoewel ik het eng vind maakt het me niet bang, ik weet dat het erbij hoort en dat de man noch de kleine kamer tot de wereld behoren.
29 mei
Zien en niet zien (de Barcelona-editie)
28 mei
Nieuwe Trouwcolumn
Over wat je ziet als je uit het raam van een trein kijkt, Sontag, en wie de wij zijn.
27 mei
Verhaal
Tijdens de conferentie vorige week was er een lezing over een boek (Anarchist Farm van Jane Doe) waarin een club boerderijdieren na de dood van de boerin zelf de boel gaat runnen. Het deed me denken aan een stuk dat ik ooit voor een optreden schreef en dat ik nooit ergens geplaatst heb, dus hier, bij deze.
NA DE VERANDERING
Na de verandering namen Johan en ik onze intrek in een flatgebouw aan de rand van de stad. Anne heeft ons voor ze vertrok laten zien hoe de lift werkte. Johan is er goed in, ik krijg het niet onder de knie, maar dat geeft niet, we gaan toch altijd samen naar buiten. Het is voor mij te gevaarlijk om alleen te gaan.
Anne vertrok al gauw. Ik begreep niet waarom. Ze heeft het ons een paar keer uitgelegd. Johan zegt dat het nu eenmaal zo is en daar heeft hij gelijk in. Misschien komt ze weer terug. Ik hoop het. Iedereen kent haar en we doen haar niks, we passen juist op haar, omdat ze ons vanaf het begin geholpen heeft. Er zijn er meer die ons geholpen hebben maar de meesten veranderden pas toen het duidelijk was dat wij de overhand hadden. Anne was er al voor ik erbij kwam, met haar glimmende kale lichaam en haar warme handen. Berend en zij hebben alles in gang gezet.
We zijn met veel. Stella en Annabel wonen ook in de flat, beneden, zij hebben geen last van de kou. Ik word snel ziek en daarom heeft Johan besloten dat we hier zouden gaan wonen. Door het raam zien we de hele stad. Ons gebouw heeft nog ruiten. Johan vertelde dat glas langzaam beweegt, zo langzaam dat wij het niet kunnen zien.
Er is veel kapot gegaan. We weten niet hoe we dingen moeten repareren. Het groen dat jaren is tegengehouden, groeit nu overal, ook over onze flat – het gaat snel, maar ik kan niet goed inschatten hoe lang dingen duren. Johan zegt dat dat niet geeft omdat het nu beter is.
Lea komt uit het bos en ze vertelde dat de stad steeds meer op het bos gaat lijken. Er zijn bomen en steeds meer struiken en planten en alleen de brede wegen zijn nog open. Het gras staat hoog. Soms kan ik niet zien waar de steen begint en het gras ophoudt. Ik weet niet hoe de stad er eerst uitzag. Zola heeft een boek met foto’s. Ze komt een keer naar ons toe als ze minder moe is. Zola is altijd moe, ze slaapt bijna de hele dag. We hebben allemaal iets. Mijn staart en oren zijn afgeknipt waardoor ik vaak oorpijn heb en mijn evenwicht niet goed kan bewaren. Johans tanden zijn eruit getrokken waardoor hij niet goed kan kauwen. Hij heeft ook vaak hoofdpijn. Stella en Annabel kunnen niet ver lopen. Er is iets met hun benen en met hun snavel. Ik weet niet precies wat en ze willen er niet over praten. Ze zijn altijd samen geweest, net als Johan en ik.
Soms gaan we voor we gaan slapen naar beneden om naar de stemmen te luisteren. Als het schemert is het altijd druk rond de flat, met dieren die naar huis gaan om te slapen of die net wakker zijn en op zoek gaan naar eten. Het is mooi, alle stemmen door elkaar. Het stelt me gerust dat we met zoveel zijn. Maar ik mis Anne. En Berend en David. Veel van ons hebben het niet gered. Ik probeer daar niet aan te denken maar ’s nachts droom ik erover. Johan en ik slapen tegen elkaar aan in een hoek op de doeken en de dekens en hij wordt wakker als ik schreeuw. Dan zegt hij dat het nu goed is. We weten allebei niet of dat zo is. We weten helemaal niet wat er verder gaat gebeuren.
26 mei
En de bloemen in de stenen
25 mei
Stadsduivenperspectief
Donderdagavond dwaalde ik even langs kathedralen, oude stadswallen en andere oude stenen objecten die op straatniveau door toeristen bekeken en bezocht werden en daarboven door duiven gebruikt en bewoond werden. Ze zaten op en naast beelden, keken toe, zagen dingen die wij beneden misten.
Ook zaten er soms stenen dieren tegen de muur gehurkt.
24 mei
Palmen
23 mei
De weigering
Mijn praatje ging over resistance en refusal. Verzet van dieren wordt in de politieke dierfilosofie vaak aan de hand van een menselijke mal geduid, bijvoorbeeld in liberaal democratische termen. Dat kan helpen te begrijpen wat er aan de hand is, maar omdat die liberaal democratische begrippen gevormd zijn met uitsluiting van dieren, kan het ook misleiden. Ik onderszoek of en hoe het begrip refusal - weigeren, ontkennen, niet meedoen, negeren - zoals dat door indigenous denker Leann Simpson ontwikkeld is in de context van verzet van indigenous mensen, misschien beter geschikt is. Niet alleen om daden van dieren politiek te duiden, maar ook om te begrijpen waar de menselijke wijsheid ophoudt, om het punt te bepalen van waar zij het over zouden moeten nemen.
23 mei
Praten
Ik ben momenteel in Barcelona voor de tweejaarlijkse conferentie van de European Association for Critical Animal Studies. Conferenties zijn een kwestie van veel praten. Tijdens je eigen praatje, tijdens de vraagsessies na afloop, maar vooral tijdens lunch/diner/koffiepauzes/enzovoort. Toen ik nieuw was in het dierenfilosofieveld praatte ik met iedereen die er aardig uitzag en met mensen die ik eerder had horen spreken - dan heb je direct iets om over te praten. Nu heb ik vrienden gemaakt met wie ik praat, en zijn conferenties weliswaar nog steeds werk, maar ook een beetje thuis. Ik heb dat met de muziek ook gehad, op een gegeven moment waren er in Engeland, New York en Texas plekken waar ik net zo goed vrienden had als in Nederland, waar ik net zo goed een netwerk had. Maar conferenties zijn speciaal, omdat je op een bepaalde plek ter wereld (Manchester, Mexico Stad, Kingston, Leusden, om maar een paar plekken uit de afgelopen jaren te noemen) ongeveer dezelfde club mensen tegenkomt en de discussie hervat die je eerder met ze had. Op deze conferentie zijn een paar goede vrienden, en wat potentiële vrienden, en op de een of andere manier voelt het meer als een sociaal evenement dan anders. Maar dat is ook wel goed - we werken allemaal op onze eilanden en hebben soms bruggen nodig, dus die maken we nu, en ze komen later van pas.
22 mei
De honden van Barcelona
21 mei
In de trein van Amsterdam naar Barcelona / Misschien lijkt het alsof je ergens meer van kunt begrijpen door er goed naar te kijken
Het vlakke land werd langzaam heuvelachtig, na Parijs kwamen de bergen. Velden werden niet langer door lijnen gescheiden maar door heggen, schapen en koeien waren talrijker dan mensen. Van groen en plat werd het groen en weelderig, het groen werd weelderig, en daarna taai - rotsachtig, met struiken vol gele bloemen, wilde rivieren, scheve huizen tegen hellingen. Het werd nog weelderiger, de huizen zandkleurig, jaren zestig chique, een caravankerkhof, een paardenstal met platgegrazen land. We naderden de kust, reden over een landtong tussen de Middellandse Zee (die had ik al heel lang niet gezien) en een binnenzee. Al voor Montpellier stonden er palmen in steden, maar daarna werden alle bomen stugger, kleiner ook. In de verte zijn de bergen blauw, naast de trein ligt een lang veld met klaprozen. Dan is er weer water, drie keer blauw: water, bergen, lucht. Het is bijna overal mensloos (nu zijn er dan weer moerassen). Een middeleeuws kasteel, een verlaten speeltuin, alles in het zeelicht. Een grote blauwe berg in de verte draagt een wolk, namen worden al in het Frans en Spaans aangekondigd. En dan rijden we door het binnenste van een berg, het donkerste donker Spanje in - doorgesneden rotsen, kromme bomen, vervallen huizen, rode aarde.
20 mei
Oldenburg Hauptbahnhof
20 mei
Mist
Archeologen denken dat het ergste jaar voor de mensheid tot nu toe 536 was. Er was nog geen pest en het viel mee met de oorlogen en genocides, maar er kwam in het begin van dat jaar een dikke mist op die het zonlicht tegenhield. De aarde koelde af – het sneeuwde die zomer in China – en omdat alle oogsten mislukten was er grote honger. De mist bleef het hele jaar hangen en zorgde voor een kleine ijstijd. De oorzaak waren waarschijnlijk vulkaanuitbarstingen in Groenland en Antarctica. Onderzoekers hebben oud ijs uit de Colle Gnifetti gletsjer op de grens van Italië en Zwitserland gehaald, daarin vonden ze sporen van vulkanische as. In 541 kwam de pest erbij, de crisis hield zo'n zestig jaar aan.
19 mei
Uitzicht
18 mei
Uitnodiging
Teken of beschrijf een boom in detail.
17 mei
Uitzicht vanuit het raam van Hôtel Aiglon
17 mei
Leuk
Op de stoel achter me in the Thalys vergelijkt een man Parijs met Gouda, vanwege de terrassen, en omdat hij Gouda ook zo ontzettend leuk vindt.
16 mei
Toch ontroerend
Het hotel keek uit op de Cimetière du Montparnasse, en Beauvoir en Sartre bleken tegenover mijn raam te liggen. Ik ben erheen gelopen en was echt geroerd, omdat hun ideeën ineens een concrete stoffelijke basis kregen, en gewoon omdat dat dan is wat er overblijft, een steen met kussen en metrokaartjes, omdat we als mensen allemaal zo eindigen.
16 mei
Het echte en de droom
Ik zit in de Thalys en vraag me af wanneer de wereld echter is - als ik reis of als ik thuis ben. Je zou misschien denken dat de wereld altijd even echt is, maar de ervaring zegt iets anders. Ik ben geneigd het leven thuis als echt te beschouwen en het reizen als droom, maar misschien is het precies andersom: is het nieuwe, het andere (het vreemde), de beweging, meer waar dan wat bekend is. Of ik zelf bekend of vreemd ben weet ik niet. Ik denk dat ik in het buitenland bekender voor mezelf ben dan thuis, maar het verschilt in beide situaties van moment tot moment. Dat de honden er niet bij zijn speelt natuurlijk ook een rol. Buiten het raam komen ondertussen bossen voorbij, heuvels, groene en gele velden; in de blauwe lucht drijven witte wolken. De verte strekt zich behoorlijk uit (en zou dat blijven doen als ik op het verste punt stond dat ik nu kan zien, steeds verder en verder).
15 mei
Oldenburg
14 mei
En vandaag in Trouw
14 mei
Groetjes uit Oldenburg, waar ik een klein bed heb maar een enorme kledingkast
13 mei
Op een gegeven moment
1. Er is op een gegeven moment geen lol meer aan om door het landschap te rijden. Lammetjes zijn geen lentebrengers meer, maar wezens die gedoemd zijn geslacht te worden. Koeien in de wei missen de kalveren die ze moeten krijgen om melk te kunnen geven, en die kalveren staan ondertussen in een twintig uur durend transport naar een land waar nog minder regels omtrent het slachten zijn dan hier. Geel uitgeslagen weilanden staan symbool voor het uitsterven van insecten en daaropvolgend vogels. Er is geen woord voor de leegte en kaalheid die al die omgehakte bomen achterlaten. Dan zijn er de jachthutten, die vanuit de trein goed te zien zijn, en de veewagens.
Wacht even, ik begin opnieuw.
1a. Ik zit in de trein naar Oldenburg. Een trein is een rijdend kantoor, laat tussen het schrijven door steeds de wereld zien, die altijd groter en kleiner dan dat schrijven is. Anders. Buiten is het mei, groen dus en weelderig. Iemand zei me dat er heuvels aankomen, maar die heb ik nog niet gezien. In deze trein gaan mensen steeds op een andere plek zitten. Misschien is dat iets Duits, ik heb het nog niet eerder gezien. Morgen ga ik met Duitse studenten Nederlands in gesprek die Het vogelhuis hebben gelezen. Ze zijn er al sinds april mee bezig. 's Avonds is er een openbaar interview in het Literaturbüro Oldenburg.
2. Er zijn dingen waar ik langzaamaan toch beter in word, zoals reizen.
3. Ik zag net een jonge ree. Zo in het hoge gras te liggen, half verscholen.
4. Naast me zit een meisje met een groot rond gat in haar spijkerbroek, precies de vorm van de grote ronde tatoeage op haar dij. Ze zal het er zelf uitgeknipt hebben. De tatoeage is een soort ster of mandala, doet denken aan de vormen die we met kerst uit gevouwen witte en rode vellen papier knipten, symmetrisch en scheef tegelijk, want geknipt door een kind. Onderzetters waren het geloof ik, of gewoon kunstwerkjes.
5. In gedachten loop ik met de honden over de paden langs het spoor, zoals ik dat vroeger met een paard deed. Niets is ooit van jou, maar er is zoveel te zien en te belopen.
12 mei
En niemand weet of de wolken de boomtoppen volgen of andersom
11 mei
Manieren om invloed uit te oefenen
1. Ik liep een rondje door de buurt met Doris. 'En dan komen ze stiekem heel dicht achter je lopen,' zei een oudere vrouw tegen haar vriendin. Ze keek boos achterom. De vriendin stapte de straat op. Ik denk dat ze bang voor honden waren; we liepen niet erg dicht achter ze.
2. Soms spannen de honden tegen me samen. Bijvoorbeeld rond etenstijd, of als ze op pad willen en ik eigenlijk nog niet. Dan gaan ze heen en weer lopen, duwen ze hun neus tegen mijn typhanden, spelen ze met elkaar of blaffen ze.
3. Laatst vond ik een duivenjong-op-een-gevaarlijke-plek (de steeg, waar 's nachts katten komen). De ouders waren elders, dus de dierenambulance moest komen. De duif was snel onder de schutting door de tuin van de buurvrouw ingevlucht (twee keer), dus ik moest ook haar tuin in (over de schutting).
4. Mijn nichtje vierde haar eerste verjaardag. Ze had goed door dat de pakjes voor haar waren, en als iemand er eentje op de cadeautafel legde, begon ze te tetteren, dat mocht niet van haar. Het uitpakken ging per pakje beter.
5. 'Soms gaan dingen ook gewoon zo,' zei ik op een verjaardag in verschillende gesprekken tegen verschillende mensen. Misschien zei ik het tegen mezelf, maar waarom zou ik niet weten.
6. Uit mijn tuinmuur groeien bomen, ze worden elk jaar meer boom. Hun wortels zullen de muur uiteindelijk splijten, maar tot die tijd voel ik me beschermd.
10 mei
Gewoon
'Niets is gewoon,' zei C. Voor haar stond een zilveren kommetje met twee oranje bolletjes die in zoet spul dreven ('net mandarijntjes'). Ik had iets gezegd over schrijvers die gewoon een verhaal vertellen (dan weet je eigenlijk na twee pagina's al dat je niet meer verder hoeft te lezen), om aan te geven dat zij dat niet doet. Ze had een hap van het toetje genomen, even nagedacht, en toen vertrouwde ze me toe dat niets gewoon is. En zo is het natuurlijk.
9 mei
Vergadering
8 mei
Aan ieder naar zijn behoefte
Op internet ging een filmpje rond van ene meneer Dekker, die een minuut gratis mocht winkelen bij de Jumbo in Stadskanaal. Hij gooit zijn kar niet vol maar kiest heel precies boodschappen uit (o.a. fristi en een biertje), uiteindelijk heeft hij voor minder dan 25 euro boodschappen in zijn wagen (tegen rond de 300 euro van de meeste anderen). Het is een grappig filmpje, maar ook een mooie metafoor: waarom je kar volgooien als het niet hoeft? Kijk het hier.
7 mei
Hetzelfde
Prima, hetzelfde, het gaat, en jij? Prima, het gaat, hetzelfde. En jij? En jij? Het gaat, prima, het gaat. Prima, het gaat, en jij? Hetzelfde, hetzelfde, hetzelfde.
6 mei
Lentelied
Jij trompetboom, jij gele pavia, jij slipbladige paardenkastanje, jij gerimpelde sneeuwbal, jij zachte eik!
5 mei
Personen/persoonlijkheid
'Dieren zijn geen personen,' zegt de bijzonder hoogleraar dierpersoonlijkheid bij Vroege vogels. Dat laat zien met welk ideologisch uitgangspunt hij zijn onderzoek begint. Hij vertelde ook dat hij koolmezen in gevangenschap bestudeert. Kom er maar in, Len Howard, van waar jij dan ook rondfladdert.
4 mei
Honden beelden het landschap uit
3 mei
Vegan saucijzenbroodjes: simpel en lekker
Men neme een pak Naturli gehakt (verkrijgbaar bij AH) (dat plakt lekker), en mixe het met een fijn gesnipperde ui, twee geperste tenen knoflook, wat gehaktkruiden, peterselie, beetje peper, paprikapoeder in een kom. Wikkel het gehakt dan in bladerdeeg (vegan versies zijn verkrijgbaar bij je supermarkt) en bestrijk het met plantaardige melk. Ze moeten ongeveer 25 minuten in een voorverwarmde oven (180 graden), of tot ze goudbruin zijn.
2 mei
De jonge zonnebloemen dragen hoedjes
1 mei
Human supremacism: why are animal rights activists still the “orphans of the left”?
Will Kymlicka schreef een stuk over dehumanisatie en dieren, en effectief actievoeren voor een betere toekomst (of om überhaupt een toekomst te hebben). Lees het hier.
