30 november
De echte bomenknuffelaars
De term bomenknuffelaar heeft een soft-spirituele betekenis gekregen. De eerste bomenknuffelaars waren echter Indiase activisten, die bijna driehonderd jaar geleden bomen omarmden om te zorgen dat ze niet gekapt werden, en daarbij werden gedood door landontwikkelaars. Lees hier het hele verhaal.
29 november
The sky is the limit op de UvA
28 november
Donzig
In Trouw stond vandaag een stuk over dons, waar ik aan meewerkte. Je kunt het hier gratis lezen. Helaas wordt niet genoemd dat het eendendons van de 'biologische' fabrikant uit de reguliere industrie komt - op hun stite staat een foto van de buitenkant van de schuur, zonder eenden, dat zegt eigenlijk alles.
27 november
Het berechten van dieren
Verschillende mensen stuurden me een link naar een radio-uitzending over dierenrechtszaken in de Middeleeuwen (een item bij OVT van de VPRO, hier te luisteren). Er is een standaardwerk over die rechtszaken, het boek The criminal prosecution and capital punishment of animals van Edward Evans, hier te lezen. Er staan een aantal grappige verhalen in, zoals dat de ratten in een bepaalde periode per brief werden verzocht ergens anders te gaan wonen, maar het is toch ook weer vrij treurig, omdat de dieren zoals elders in de geschiedenis vaak het onderspit delven.
26 november
Het geluk van allebei
Waarom kiezen als je bloesems en gele blaadjes tegelijk kunt hebben?
25 november
Het idee is dat je elkaar ook/juist zonder woorden begrijpt
1. In Japan speelt stilte, of chinmoku, een belangrijke rol in de communicatie – de ruimte tussen de woorden, voor het antwoord, die niet betekent dat je niets te zeggen hebt, die juist iets zegt.
2. Raven slapen in groepen en spreken ’s ochtends met elkaar af waar ze de volgende avond gaan slapen. Onderzoekers weten niet hoe ze dat doen, het kan een heel nieuwe plek zijn, hoe ze dan de coördinaten doorgeven.
3. Stilte betekent niet afwezigheid, het wijst een ander soort aanwezigheid aan.
4. Als de mensen weg zijn of slapen komen de vossen weer tevoorschijn, waait de wind heel zacht door het gras, roepen de uilen in de verte. Als de mensen weg zijn of slapen ademt de stad gewoon door – de straat glinstert, als je er dichterbij zou zijn, zou je hem kunnen horen fluisteren.
5. De vraag of het onder water stiller is.
6. De vraag of je dingen kunt weten zonder ze te weten.
7. (Vul zelf in.)
24 november
Goede kwaliteit
Het vogelhuis krijgt goede recensies op bol.com.
23 november
600 volt
22 november
A different kind of sadness
Een kraai eet roze bloesems uit een boompje aan de kade dat per ongeluk al is gaan bloeien.
21 november
2017 in actie
Gisteren zag ik een Deliveroo-bezorger op een OV-fiets.
20 november
Feestelijkheden
Peter Singer plaatste een filmpje over kalkoenen op twitter om mensen te laten zien waar hun thanksgiving diner vandaan komt. Hij kreeg dezelfde reacties als mensen die terecht wilden protesteren tegen zwarte piet tijdens de intocht: waarom nu, je verpest een feest, dit is niet het goede moment. Maar dit is precies het goede moment. Nu komen de racistische karikaturen tevoorschijn, worden de koloniale patronen gevierd (dit geldt ook voor thanksgiving), de dieren gedood. Voor degenen die getroffen worden is het geen feest. Het is echt best simpel. Luister naar hen, leer van hun perspectief.
Hier kun je trouwens naar kalkoenen luisteren.
19 november
Leuk haar
18 november
Van mij voor jou
Al die onzichtbare lijnen - je stem die door de lucht in iemands telefoon terecht komt, woorden die geschreven door de een op het scherm van de ander verschijnen, instant, waarna de ander een antwoord geeft (een antwoord: een vogel die in het bos een andere vogel roept en dat die vogel dan terug roept). En dan zijn er natuurlijk woorden die door de tijd reizen via boeken en geheugens, zich in andere woorden vasthaken, zachtjes door- en door- en doorzingen (seconden, dagen, eeuwen), en de woorden die we gebruiken om onzichtbare lijnen zichtbaar te maken: ik hou van jou, ik ben blij dat je hier bent.
17 november
Vandaag is Olli vier jaar in Nederland
Hier vind je een fotoserie van zijn achterhoofdje.
17 november
Verbasterde spruitjesstamppot
Mijn verkering maakte spruitjesstamppot voor me en dat is wel een aanrader. Het gaat ongeveer zo: de spruitjes schoonmaken en in kleine stukjes roerbakken met ui, knoflook en evt vega-gehakt, aardappelpuree maken met een appels erdoor (de appels dus met de aardappels koken en meestampen met wat ongezoete sojamelk of wat je daarvoor dan ook gebruikt), de boel mengen, evt walnoten erdoor en edelgistvlokken erover.
16 november
Twintig jaar
Vandaag is mijn tante twintig jaar dood. Die zin lijkt misschien het begin van een verhaal over bezinning en reflectie en hoop, maar alle nieuwe gebeurtenissen blijven het verleden veranderen en degene die dood is beweegt ook gewoon mee in dat verhaal. Zonder nog wat te kunnen veranderen, dat wel, en dat maakt natuurlijk alles uit. Het wordt niet harmonieus, bedoel ik, hooguit vervagen de contouren, eerst van het missen, dan van degene die gemist wordt.
Ik schrijf hier vandaag niet over omdat ik er iets nieuws over wil zeggen, want daar heb ik geen tijd voor en mijn evenwichtsorgaan knoeit met de woorden, maar omdat ik er stil bij wil staan. Stil staan kan van alles inhouden: aandacht besteden aan dat tegenover je (zichtbaar of onzichtbaar), zien dat alles om je heen beweegt, begrijpen dat alles tijdelijk is. Of, zoals nu, iemand eer bewijzen door diegene even aan te wijzen.
Ik ben terwijl ik dit schrijf onderweg en het mist. Het mist nu erger dan vanochtend, de toppen van de bomen worden omvat door het witte. Alles en iedereen verdwijnt erin, en dat is altijd een goede metafoor, iets om je aan over te geven ook (gewoon even in de mist verdwijnen). Dat heb ik in ieder geval geleerd in de afgelopen twintig jaar, dat het af en toe goed is om je aan de wereld over te geven (soms kan het ook niet anders). Dat het af en toe goed is ook, en dat het, dat.
15 november
Lange duinen
14 november
Hondenbaas
In de tram raak ik in gesprek met een Franse zakenman, stuurse look, borstelig haar, hij doet vast iets offshore-achtigs. Hij vertelt over zijn Jack Russell. 'He is fourteen years old. He has taught me for fourteen years.'
13 november
Wel/niet/wel II
1. In de steeg lopen een jongen en een meisje hand in hand. Ze zijn ruim volwassen maar nog jong genoeg om jong te kunnen noemen. Ze lopen heel langzaam. 'Ik weet dat nog niet helemaal,' zegt de jongen. 'Wat ik van een relatie verwacht. Ik moet daarover nadenken. Wat voor relatie ik eigenlijk wil.' Het meisje luistert. Ik blijf achter ze lopen om ze zo lang mogelijk te kunnen afluisteren en denk heel hard 'ren weg!' tegen het meisje, maar dat zal ze toch niet doen, of pas als het gedoe al veel te lang voortgeëmmerd heeft.
2. Op het pad staan twee kinderen, grote kinderen, pubers, vierde klas middelbare school ongeveer. Ze hebben allebei een bloempotkapsel en houden elkaars handen vast. Ze staan recht tegenover elkaar alsof het een spel is maar het is geen spel, het meisje heeft een rood gezicht, betraand. De blik van de jongen hoef ik niet te zien, ik zie het effect ervan op haar.
3. De vrouw van verderop in de straat, die vorig jaar een hersenbloeding heeft gehad, woont niet meer thuis. Haar man nog wel. Ik zie hem nooit meer met hun hondje, misschien is ze bij vrienden, ik neem me voor het te vragen als ik hem weer zie.
12 november
Ondertussen in Londen
Met dank aan Sonja Schulte.
11 november
Stad versus land
Stadskoolmezen zingen hoger dan hun soortgenoten buiten de stad om boven het kabaal uit te kunnen komen. De vleugels van klifzwaluwen die in stedelijke omgevingen broeden zijn korter dan die van hun soortgenoten in de natuur, omdat ze zo sneller kunnen opstijgen en bijsturen om auto’s te ontwijken. Ik las ook dat het brein van taxichauffeurs door het vele navigeren door de stad verandert. De hoeveelheid grijze stof in de hippocampus, het deel van de hersenen dat betrokken is bij navigatie en geheugen, neemt toe als ze langer hun beroep uitoefenen. En als twee taxichauffeurs een kind krijgen, geven ze dat door.
10 november
Verdrietig nieuws
9 november
Wel/niet/wel
1. Op de kade, niet ver van het bootje hieronder, schepte een meisje water uit een roeiboot. Het was de eerste echt koude ochtend en ze droeg een lila trainingsjack op een dunne zwarte broek. Ze was te mager. Ze leek op iemand die ik een jaar of twintig voor het laatst zag, vooral in haar houding, die van een danser (modern, niet klassiek). Ik kon haar gezicht niet zien, probeerde stiekem te kijken, wist best dat dit niet dezelfde persoon was omdat ze nu jonger was dan degene op wie ze leek was dan toen ik haar voor het laatst zag. Ik overwoog haar naam te roepen, voor de zekerheid, twijfelde, zag dat het haar echt niet was, en liep door. Het was geen ontmoeting maar toch een soort nabijheid, van vroeger, niet van de mens in kwestie.
2. Ik doe tegenwoordig fietslampjes uit als ze per ongeluk nog aan staan. Vaak zeg ik er iets bij, om aan te geven dat ik de fiets niet wil stelen. 'Zo, die is weer uit.' Of zoiets. Ik twijfel er steeds even over, doe het dan toch maar wel.
3. Iemand zei me ooit, troostend, dat onder alle bladeren die bijna vallen al knoppen zitten.
4. Ik, tegen mijn studenten (best vaak): 'Je mag dat natuurlijk denken.'
8 november
Bootje dat eigenlijk kade wil zijn
7 november
Toevallig
De hond van de vrouw van de dierenwinkel (zie 23 oktober) heeft ook een ontsteking aan haar evenwichtsorgaan.
6 november
Herfstlandschap
5 november
Geveltuintje
Donderdag moest Olli naar de dierenarts voor een aantal klachten, waaronder het verwijderen van het bultje bij zijn oog (vandaar de kap op de foto). Doris had het geluk om met haar beste vriendin Vera mee te mogen wandelen, dus ik liep eerst met hem een rondje naar de Amstel, en bracht hem toen naar de dierenarts. Toen Doris terugkwam, was Olli weg. Later liepen we hetzelfde rondje dat ik met hem had gelopen, en ergens onderweg, ongeveer halverwege, vond ze zijn plasje (op een hoek, tegen een geveltuintje). Daar snuffelde ze heel lang aan en eigenlijk wilde ze er niet weg. Ze liep daarna de straat in die hij ook gekozen had en zocht hem in ieder portiek. Hij was helemaal nergens te bekennen. Gelukkig kwam hij later weer terug, kreunend van de narcose, en kwam het gewoon weer goed.
4 november
De ochtend bracht zacht licht, draaide als een wenteltrap omhoog, naar de zon
Wegens het digitaliseren van De Revisor is mijn verhaal Een dag (2012) nu online te lezen. En wel hier.
3 november
Kap
2 november
Het draaien van het donker
De nacht was droevig. Alle dromen waren omgeven door de wetenschap dat alles wat er is voorbij gaat en de dromers van die dromen tot ver in de toekomst zal passeren. Ongeacht het aantal boeken dat ze schrijven, de kinderen die ze groot zullen brengen, de offers die ze brengen, hoeveel bomen ze planten, of wat voor toekomstgerichte activiteiten ze dan ook zullen ondernemen. Een nacht is maar een nacht natuurlijk en het daglicht bracht een vaag soort optimisme mee: de blaadjes vallen in prachtige kleuren, kom op, het koffiezetapparaat staat klaar. Zoals jullie weten schuift de nacht door over de wereld, of draait de wereld van nacht naar nacht, en zo kroop alles door, als een bewijs waar niemand om gevraagd had, een zacht liedje dat niet uit je hoofd wil.
1 november
Berk
Het licht is deze tijd van het jaar rond de schemering altijd zo sprookjesachtig en spookachtig - deze foto is van voor de schemer, maar het gevoel zit er al in: een aankondiging van een winter, en de dingen die onzichtbaar moeten blijven zijn bijna te zien.
