30 november
In de wind hangen
Ik lees vooral boeken maar soms zie ik een film: de documentaire Leaning into the wind, over het werk van Andy Goldsworthy is een echte aanrader. Goldsworthy is een kunstenaar die de natuurlijke wereld - de grenzen daarvan zijn niet zo duidelijk - als materiaal en canvas gebruikt. Na het zien van de documentaire kijk je anders naar gele bladeren.
29 november
De wereld boven je
28 november
Schuilen
1. Ik stond voor het stoplicht te wachten en zag opeens dat iemand op de bovenste verdieping van het hoge gebouw op het kruispunt papier met de tekst FREE PALESTINE voor de ramen had gehangen. Ik zag opeens ook hoe mooi het gebouw was - niet zo mooi als het 12-verdiepingen huis, maar bijna.
2. In de eerste boot aan de kade bij het Okura slapen mensen, twee mannen en een kind. Ze komen er 's ochtends rond een uur of negen uit. Een paar dagen geleden zag ik iemand twee krukken (om op te steunen, niet om op te zitten) door de opening in het zeil werpen. Hij kwam er casual achteraan. Ze lijken op Roma en zien er netjes en schoon uit, het kind gaat waarschijnlijk naar school (hij loopt in de richting van een school met zijn rugzak op, ik weet niet of hij naar school gaat, negen uur is te laat en het lijkt me een jongen uit de basisschoolleeftijd).
3. Voor mijn deur stond een grote afvalcontainer. De pakketbezorger had zijn witte busje aan de overkant geparkeerd, een ander wit busje reed erlangs. De pakketbezorger stond met zijn duimen omhoog, gaat goed, en toen reed de man, die best hard ging voor zo'n manoeuvre, tegen het paaltje. Er was een heel stuk van de voorkant van zijn witte bus af. De pakketbezorger schrok, de man stapte uit. Hij was oud. Zijn vrouw was ook oud. Ze waren eigenlijk heel snel weer weg.
4. Ik stond voor het stoplicht te wachten, de honden zaten achterin, we waren op weg naar huis. Eerder was hier een ongeluk gebeurd, ik zag op de heenweg een auto met een ingedeukte voorkant staan, nu was er niets meer van te merken. De lucht was wit, motregen had plaatsgemaakt voor grijzigheid. Ik hou van dit weer, van motregen en witte luchten, je kunt er goed in schuilen.
27 november
Cadeautip
Het boek Darwins engelen, over de vrouwen met wie Darwin correspondeerde en waarvoor ik een hoofdstuk over Frances Power Cobbe schreef, is verschenen. Lees hier meer.
26 november
Bij de veel gestelde vragen op de website van de begraafplaats in Hoorn
25 november
Keren
Het fijne van het donker is dat je erin kunt verdwijnen (je wil niet altijd gezien worden). Het fijne van het licht is dat je er alles door kunt zien (je wil niet echt verdwijnen). En zo ga je dus de hele tijd van het een naar het ander: je ziet en verdwijnt en ziet en verdwijnt en ziet en verdwijnt en ziet tot je een keer echt verdwijnt en donker achterlaat.
24 november
Het recht op geweldloze relaties met andere dieren
Filosofie Magazine interviewde me in hun serie over nieuwe mensenrechten. Ik verdedig het recht op geweldloze relaties met dieren. Hier.
23 november
Nachtzoen
Een paar dagen geleden was ik op de tv, en wel om jullie een nachtzoen te geven. Je kunt het hier terugkijken.
22 november
Gebruik van gereedschap door straathonden
Straathond Linda maakt in Izmir gebruik van de autowasstraat - voor een lekkere massage door de borstels. Hier staat een filmpje.
21 november
Maart 2019
Meer informatie vind je hier.
20 november
Kindervragenuur
Vandaag is er voor het eerst een kindervragenuur in de Tweede Kamer. Het kindervragenuurtje is ingesteld naar aanleiding van een motie van Kamerlid Rens Raemakers (D66). Raemakers vindt dat kinderen een stem hebben en inspraak verdienen. Kinderen hebben volgens Raemakers vaak het gevoel dat hun mening niet serieus genomen wordt. Kinderen (11 en 12 jaar oud) van 150 basisscholen hebben een vraag ingestuurd - dat betekent dat ze daar ook in de klas, vaak in meerdere sessies, over gedebatteerd hebben - en er zijn er vijf uitgekozen. Ik kijk nu naar de livestream (het is vast ook terug te kijken, hier lees je meer) en vind het ontzettend leuk en goed (het is ook een commentaar op het politieke bedrijf). De eerste vraag ging over waarom kinderen (vanaf 12) geen stemrecht hebben, terwijl ze wel een stem hebben.
19 november
Jaren later
Het begint en eindigt in grijs. De horizon, iets onder het midden, lijkt bol te lopen, is iets lichter, vangt zon van achter de wolken. Op de voorgrond zwemmen een paar meerkoeten, nee, op de voorgrond liggen grote keien. Daarachter zwemmen meerkoeten. Het water golft licht en een deel van de golfjes is blikkerig zilverachtig grijs. De lucht is grotendeels gevuld met dikke wolken, maar rechts is er een driehoek uitgeknipt. De wolken zijn niet egaal grijs, ze laten zon door, alsof ze ons een gunst verlenen, iets haast religieus, en het water weerspiegelt dat. Zoveel soorten genade. Het houdt iets vreemds dat land ons kan ontroeren, want het lag daar al, het is onverschillig - het lijkt onverschillig. Achter me strijken spreeuwen neer in het gras, ze steken hun snavels tussen de sprieten en vliegen dan als op commando weer op.
18 november
In de halfslaap, in de halfnacht
1. Ik droomde over een paard dat ernstig gewond was. Ik hield de wonden dicht met mijn handen en de dichtstbijzijnde dierenarts was vierentwintig kilometer ver. Er was iemand van vroeger aanwezig. (Vroeger: een kasteel met dikke muren waarin ooit gekende mensen ronddwalen, wachtend tot ze er in een droom uitgehaald worden.)
2. Ik droomde dat ik op reis was, ergens in de VS, het leek op Californië - hond D was door de reisleider bij iemand gestald en verdween net toen we met de auto aan kwamen rijden door een kleine ruimte tussen de rotsen. Eerst hoorde ik haar nog piepen, later was het stil. Er moest ergens water zijn, in de grot daar beneden, waar ze niet over durfde. Ik stelde me voor hoe ze tegen me op zou springen als ze me weer zag en zette het licht op mijn telefoon aan voor ik ook door de spleet kroop - het was een droom, begreep ik, ik kon er dus ook best door. Ondertussen lag D naast me op het bed, ze droomde over haar eigen dingen - misschien was ik wel ergens in verdwenen.
3. Daarna droomde ik dat ik rondjes draafde in een zaal die het midden hield tussen een universiteitslokaal en een gymzaal in een heel ander land, welk land vergat ik steeds. Ik wou dat ik rondjes kon draven, ik heb al lang last van mijn enkel. In een hoek huilden vrouwen bij een lage tafel.
4. Zo draven we rondjes in alle echte en onechte werelden.
5. Olli slaapt 's ochtends altijd nog. Het slapen is voor hem een hobby geworden. Ik snap het wel.
6. 's Ochtends: een kleine opening naar wat kan en zal, steeds opnieuw een opening.
17 november
Jubileum
Vandaag is het een speciale dag, want Olli kwam vijf jaar geleden uit Roemenië op Schiphol aan om bij mij komen wonen. Hij was toen zo bang en zo lief. Dat laatste is hij nog steeds, het is een van zijn superkrachten (andere superkrachten zijn o.a. altijd de snelste weg naar huis of de auto weten te vinden en een oprechte interesse in iedereen - in het OV maakt hij altijd wel een nieuwe vriend). Hij wordt ondertussen een dagje ouder en ligt graag op zijn rug op de bank. Het is dan de bedoeling dat ik zijn buik aai. Dat ik nog maar lang zijn buik mag aaien. (En dan is het nu tijd voor een vegan hamburger voor die jongen.)
16 november
Koffie drinken met vreemden
In de krant staat een mooi stuk over koffiedrinken met de vreemden die je buren zijn.
15 november
Voorbereidingen voor de winter
Ik was de hond. Ik teken begrippen. Ik beitel stukjes stilte uit. Er zijn dagen die al richting de kou leunen, die iets winters voor lijken te stellen - een roze vlek in de lucht, ochtendmist. Kleine bewegingen zijn ook bewegingen, en je kunt ze kleiner proberen te maken, zelf proberen te vertragen. Ik oefen. En ik verzamel wat woorden. Die zijn van iedereen, want zo zijn woorden nou eenmaal, maar het is goed om ze te hebben.
14 november
13 november
Twee filmpjes
Hier doet een liervogel allerlei andere vogels en menselijke geluiden na. Hier doet een mens andere dieren na.
12 november
Deuk
Er zat een deuk in de dag, iets na halftwee, een put. Ik probeerde hem eruit te poetsen en te wrijven maar dat lukte niet en wat gaf het ook, de tijd verstreek en algauw keek niemand er meer naar, het is dat ik het hier opschrijf, anders zou het sowieso door iedereen vergeten worden.
11 november
De toekomst is
De toekomst is een lange rechte lijn van jou naar wat komen gaat.
De toekomst is een autorit.
De toekomst is een vogel, altijd te hoog om vast te kunnen pakken (maar soms verliest ze een veertje).
De toekomst is een eindstation.
De toekomst is wat er na dat eindstation komt.
De toekomst is een avond. Nee, een ochtend. Nee, een avond.
De toekomst is een zacht geluid.
De toekomst is een kind of juist een oude man.
De toekomst is een ademhaling.
De toekomst is grabbelton met verwachtingen en wat er uiteindelijk zal gebeuren waar je je hand al naar uitsteekt.
De toekomst is hetgene wat jou uiteindelijk zal inpalmen.
De toekomst is een lege kartonnen doos.
De toekomst is plastic.
De toekomst is vol.
De toekomst is hol.
De toekomst is de geur van verf of nieuwe kleren.
De toekomst is wit.
De toekomst is winter, lente, zomer, herfst, winter, en zo door.
De toekomst is een spiraal.
De toekomst is een gedachte.
De toekomst is een woord.
10 november
Opdat 'ie niet weglopen zal
9 november
Een enquête over vervreemding
Geïnspireerd door mijn nieuwe baan schreef ik een enquête over vervreemding voor werknemers van de WUR (Wageningen University and Research). Hij staat hier.
8 november
Bang II
7 november
De tijd van het jaar
1. Er is een groep gieren die 's zomers in de dierentuin van Salzburg woont en overwintert in Afrika.
2. De winter is een holle boom.
3. Mensen hebben de oudste figuratieve grottekening tot nu toe ontdekt, op Borneo. Waarschijnlijk staat er een banteng op (een rund). Mensen tekenden eerst tienduizenden jaren andere dieren op de rotsen en daarna begonnen ze aan zichzelf.
4. Herfstgeel, -rood en -oranje wordt gemaakt door xanthofyl, een kleurstof in de bladeren die wordt geactiveerd als ze beginnen te vergaan.
5. Misschien is vergaan niet het juiste woord, is het alleen maar steeds veranderen.
6 november
Zichtbaarheid
Gisteren was het symposium over dierenactivisme en zichtbaarheid dat ik samen met Bernice Bovenkerk organiseerde in Wageningen. Het was een geslaagde middag met interessante praatjes van Siobhan O'Sullivan, Alex Lockwood en Hanneke Nijland en daarna een paneldiscussie waarbij Erwin Vermeulen van Animal Rights en Frederieke Schouten van o.a Caring Vets aanschoven. De opkomst was goed, ik wist niet precies wat ik kon verwachten omdat ik niet eerder wat in Wageningen georganiseerd had maar we kunnen er heel tevreden over zijn.
Na afloop gingen we uit eten in de Twilight Zone, oftewel restaurant Zuzu te Ede, waar met de zichtbaarheid van de flamingo's en pauwen weinig mis is.
5 november
Bang
Tijdens de wandeling hoorden we knallen. Het leken schoten, maar misschien was het vroeg vuurwerk. (O. kan deze maanden nooit loslopen.)
4 november
Gehoest
Man op straat in zijn telefoon: 'Hoe voel je je?' (...) 'Mijn gesnurk? Ik heb de hele nacht niet geslapen van jouw gehoest.'
3 november
Doris heeft een van mijn kussens op haar plek op het bed gelegd zodat ze zo kan slapen
2 november
Vergeet niet naar het licht te kijken.
2 november
In de polder, 's ochtends
1 november
Duif
Dinsdag vond ik een jonge duif die erg vermagerd was, een rode, kale nek had en touw om haar of zijn pootjes gewikkeld waardoor er tenen ontstoken en afgestorven waren. Het diertje had zich in de opgehoopte bladeren mijn tuin laten neerstorten en at gretig van de havermout die er lag. Ik probeerde of ik haar of hem kon pakken en dat lukte zo, dus toen stond ik ineens met een dier in mijn handen dat hulp kon gebruiken. Ik deed de duif even in de (lege) prullenbak en gooide een doos met dia's leeg, daarna bracht ik hem of haar in die doos naar de dierenkliniek op de Weteringschans. Die helpen stadsduiven als een soort vrijwilligersproject. Ik fietste in mijn blauwe regenjas daarna snel naar de trein want ik moest naar Wageningen. Toen ik mijn eerste duiven vond en vasthield bleef het gevoel van de veertjes en het lichte lichaam, het skelet, vaak in mijn handen liggen nadat ik ze weggebracht had. Nu ben ik er meer aan gewend, maar de ontmoeting blijft altijd een tijdje bij me - het blijft bijzonder om even zo dichtbij iemand te zijn, een ander vast te houden en voor diegene een beslissing te maken (deze duif kon niet wegvliegen voor katten en moest ook echt aankomen om de winter aan te kunnen). Ik hoop dat het beestje nu een goed leven tegemoet gaat.
