31 oktober
Grenzen
Van de persklaarmaker kreeg ik het manuscript terug van De grenzen van mijn taal, een essay over depressie dat in januari zal verschijnen. Het is altijd een leuke fase, dat controleren van wijzigingen en het verwerken van opmerkingen, de puntjes worden op de i gezet. De afbeelding op de voorkant van het boek is van Anton Vrede, ik ben hem dankbaar dat we die mogen gebruiken (het is niet roze zoals het hierboven lijkt maar wit: ik weet niet waarom ik van de uitgever steeds een roze afbeelding krijg).
30 oktober
Herinnering
Aanstaande maandag is het symposium over dierenactivisme en zichtbaarheid in Wageningen. Het begint om 15 uur en meer informatie vind je hier.
29 oktober
The house arts
Vrouw achter een balie in het OLVG: ‘We didn’t receive anything from the house arts.’
28 oktober
Namen
Ik spreek de laatste weken steeds mensen die namen kwijt zijn. Het zijn niet de minsten, integendeel, het zijn juist degenen die hele bibliotheken aan namen in hun hoofd hebben. Ook lijkt het aanstekelijk: de een verliest een naam, de ander weet wie het is maar kan er ook niet opkomen en weet daarna ook niet op een andere naam te komen en op een bepaald moment zijn er tenminste evenveel mensen besproken die niet met naam genoemd konden worden als mensen die dat wel konden. Vaak komen de vergeten namen later natuurlijk toch langs, in een flits, als het tenminste je eigen vergeetachtigheid betreft, maar die vergeten door anderen blijven in de mist wachten, al die heel goede filosofen en schrijvers, of juist de ridicule, in een mist vlakbij maar voor altijd buiten bereik.
27 oktober
Vanmorgen
27 oktober
Fazant
Gisteren zag Doris een fazant in het veld. Ze houdt van fazanten: ze maken een leuk geluid en blijven tot het laatste moment zitten, waardoor het lijkt alsof ze te vangen zijn. Deze was geen uitzondering. Hij vloog weg over een brede sloot, en in haar enthousiasme ging ze achter hem aan. Doris houdt niet van zwemmen, ze heeft het nog nooit uit eigen initiatief gedaan, en ze leek erg te schrikken van het koude water. Met een soort hondenborstcrawl schoot ze naar de overkant. Daar klom ze met een grote inspanning zo snel mogelijk weer uit de sloot, en toen rende ze langs het fietspad terug naar de oversteekplek waar ze weer naar Olli en mij kon. Of eigenlijk vooral naar Olli: ze rende eerst naar hem toe, om hem gedag te zeggen en zich weer veilig te voelen en kwam toen naar mij. Het ontroerde me, haar neus even tegen de zijne; we zijn weer samen, het is weer goed.
26 oktober
Past
Er fietste een kind van een jaar of acht door de straat. Ze droeg een leren jack met op de rug de tekst 'let go of the past'.
26 oktober
De resident groundhog uit de tuin van mijn airbnb in Kingston die ik helaas niet gezien heb maar wel gehoord
25 oktober
Goed dat u belt
Sinds ik weer bij de Kamer van Koophandel ingeschreven sta word ik om de haverklap gebeld door bedrijven die me watercoolers of invalsystemen willen verkopen. Ze bellen altijd met een anoniem nummer. Ik heb er iets op gevonden: ik neem op, zeg 'goed dat u belt. Ik plaats u even in de wacht' en dan leg ik de telefoon weg. Op een gegeven moment hangen ze dan wel op.
24 oktober
En/of
23 oktober
Er was ook nog dit web
22 oktober
Nummer 44
Drie vrouwen stonden voor de deur van de boze buurman. Ze belden aan. De buurman werd boos - ze moesten niet bij hem zijn, ze hadden de verkeerde straat. 'Wij komen uit Leiderdorp,' zei de grootste. 'Daar is het heel anders dan hier.' Ik liep met ze mee naar de juiste straat, terwijl de boze buurman doorfoeterde. 'Let maar niet op hem,' zei ik. De vrouw vertelde dat er iemand overleden was, ze moesten op nummer 44 zijn. De hond vond de vrouwen eng, maar minder eng dan de boze buurman, die ons ook altijd uitfoetert. Het lijken vaak scènes uit een lange, langzame film, dit soort gebeurtenissen. Ze vinden plaats en worden vergeten, in de stad die als een grote vogel zijn veren uitschudt. Ik zei de vrouwen gedag en we gingen opnieuw de steeg in. Blaadjes waaiden over het zand van de opgebroken straat en het was alweer zo donker, bijna donker genoeg om kwijt te raken.
21 oktober
Een krakende ochtend in de polder
We liepen de herfst tegemoet, onder overhangende bomen door, over een schelpenpad, in de berm zat een fazant die pas op het laatste moment opvloog, in de lucht maakten vogels een bal, een zwartgestippelde zon onder de wolken, en een van ons at gras, een ander rende rondjes over het veld (naar de bomen en terug), de derde keek gewoon maar rond, want het was stil maar er was van alles te zien, en elke ochtend die geweest is blijft weg.
20 oktober
Zingend ijs
19 oktober
Web
18 oktober
Die vreemde symmetrische wereld
18 oktober
Optredens
De komende tijd ben ik weer her en der te beluisteren (Amsterdam, Den Haag, Hoorn, Nijmegen, Utrecht). Zie hier voor data en locaties.
17 oktober
Gestolde tijd
Omdat de OV-fietsen op waren, nam ik gisteren in Wageningen de bus. Dat had als voordeel dat ik deze straatstenen bij de bushalte zag, met afdrukken van bladeren, bewijs van wat alweer voorbij is.
16 oktober
De bureauplanten
15 oktober
Herfst 2018
In de lucht hangt een heel grote lobbige wolk, een soort afdak waar we naartoe rijden maar nooit onder terecht komen. Schuin naast me in de trein maakt iemand een powerpointpresentatie met grafieken, dikke donkerblauwe staven waar niemand naar wil kijken. De conducteur roept na elk station om dat we op tijd vertrokken zijn, alsof hij iets wil bezweren. De man die op het perron worteltjes at, leest een boek over huizen in Toscane. Buiten zijn de bladeren steeds geler, is de warmte onheilspellend. In weilanden tussen snelwegen lopen koeien met witte vlekken om hun ogen. Er vallen nu gaten in de wolk, blauwe gaten met lichte randen. Herfst is verwant aan harvest, komt van oogsten. Je oogst nooit precies wat je gepland had, er is altijd een afwijking. Die afwijking moet je goed bekijken, die kan je namelijk wat over jezelf vertellen, iets waar je niet om gevraagd hebt.
14 oktober
Antwerpen
13 oktober
Beervlinders
De wollige beer, een Groenlandse vlinder, leeft zeven tot veertien jaar als rups en dan zeven weken als vlinder. ’s Winters bevriezen ze zonder te sterven, dan maken ze glycerol aan. Beervlinders zijn nachtvlinders, maar in de Groenlandse zomer wordt het nooit donker.
12 oktober
Soesterduinen
11 oktober
Canada 2018
Hier zijn nog wat extra foto's te bekijken van de afgelopen trip naar Canada - voor wie van foto's houdt of van Canada (of van mij).
10 oktober
The defenders
The Guardian heeft een mooie serie artikelen over mensen die zich inzetten voor natuurbehoud en daarbij zelf gevaar lopen, over de hele wereld. Je kunt hem hier lezen.
9 oktober
Metro, Kingston
8 oktober
Chalchiutlicue
Chalchiutlicue was de godin van rivieren, meren, zeeën, stromingen, stormen, stille wateren en de geboorte. Als watergodin was ze mooi en jong, de verbeelding van passie. Mensen zagen haar als een rivier met daarin een cactus vol fruit, of een perenboom, daar is wat discussie over, die het menselijk hart symboliseerde. Omdat ze over water en vruchtbaarheid heerste (die dingen hadden volgens de Azteken met elkaar te maken, logisch), ging ze over leven en dood. Regengod Tlaloc was haar broer of man en ze heerste samen met hem over Tlalocan. Haar dier was de slang, zoals de andere watergoden, en ze noemden haar ook wel de vierde zon – dat was geen echte zon maar een tijdperk. Die vierde zon vernietigde ze overigens door 52 jaar van overstromingen en regen op de aarde los te laten. Ze beschermde wel de mensheid door ze in vissen te veranderen en liet degenen die haar welgevallig waren opstijgen naar de hemel door een brug te maken. Chalchiutlicue maakte de velden vruchtbaar en kon ze vernietigen; ze at de zon en de maan op. Ze beschermde de kinderen. Ze gaf mensen de maïs en sommigen zeggen dat ze de vrouw was van Xiuhtecuhtli, de oude god, de hoofdgod van de Azteekse godenclub (misschien had ze een man en een broer, misschien had ze twee mannen). Hij was de god van het licht in de duisternis, warmte in de kou, leven in de dood. Na het einde is er altijd leven, dachten ze, misschien terecht.
7 oktober
Zandmonster
6 oktober
Vreemde snuiter
5 oktober
Aankondiging Animal Advocacy and the Politics of Sight Wageningen
'If slaughterhouses had glass walls, everyone would be a vegetarian' singer Paul McCartney once famously said. Non-human animal exploitation and invisibility are often thought to be interlinked: it is thought that if humans were actually compelled to bear witness to the harms done to other animals they would change their behaviour. Topographical dimensions are indeed of great importance in addressing violence towards non-human animals. Exposing hidden practices makes up a large part of animal advocacy – documenting and publishing the treatment of animals in barns and laboratories is one of the most important activist practices – and making the suffering of non-human animals public through street protests, on social media, or via independent media outlets is an important step towards social change. These actions can sometimes provoke public outrage, affect individual choices and/or influence legal or political action, but they do not always have this effect.
In this workshop we aim to shed light on the relation between visibility and animal exploitation. We discuss different forms of animal advocacy and their relation to larger society. Siobhan O’Sullivan (University of New South Wales, Sydney) will speak about animal activism as social service, arguing that this can at least partly be seen as a form of civil disobedience, which can be reasonably thought to be minimising harm and maximising joy. Alex Lockwood (University of Sunderland, UK) will discuss witnessing animal suffering and the Save Movement. Hanneke Nijland (Wageningen University) will give a talk about different clusters of reasoning that compel people to eat or give up eating animals, and how these can be used to understand different approaches to animal advocacy. The presentations will be followed by a panel discussion about the recent exposure of structural violence in slaughterhouses by the Dutch animal advocacy group Animal Rights, and the response of the larger public and government.
5 November, 15-17 uur. Locatie: Wageningen University and Research, Leeuwenborch, zaal C0079 (Hollandseweg 1, Wageningen).
Het symposium is gratis bij te wonen en iedereen is welkom. Meer informatie en registratie (niet noodzakelijk maar handig voor ons): bernice.bovenkerk@wur.nl
4 oktober
Courgettes, of: Aan Taco is geen filosoof verloren gegaan
Uit Stadsblad De Echo van gisteren.
3 oktober
Een landkaart van alles wat we weten deel IV
1. Ik hang de laatste dagen een beetje in de tijd. Op een lange reisdag en wakker-blijf-dag (inclusief een gelukkig weerzien met mijn behaarde vrienden) volgde een dag die zo langzaam was, of eigenlijk was ik het die langzaam was en niet de dag, dat er geen eind aan leek te komen. Pas toen ik in bed lag werd ik wakker. Het is geen onprettig gevoel, het net naast de wereld zijn. Misschien is het niet net naast maar juist middenin.
2. Olli heeft een zeer goed innerlijk kompas. Waar we ook wandelen: hij weet de snelste weg naar de auto. Misschien ruikt hij de weg, of kijkt hij naar de zon. Het is een van zijn superpowers.
3. De duiven leken weg, ze kwamen maandag de hele dag niet langs. Ik maakte me al zorgen, maar toen kwamen er twee, en later drie, en later vijf.
4. Ik heb de aanloop naar de herfst hier gemist: de diepe zon van eind augustus, de eerste verkleurde bladeren, het donker dat steeds eerder de dag in kruipt. Nu liggen er al rode en gele bladeren op de straat die van het park naar huis leidt, is het tijdens het laatste rondje met de honden al donker (in Kingston was het langer licht), heeft de boom in mijn tuin al zo veel bladeren verloren.
5. Het is geen echt verliezen, zeggen ze, want er komen weer bladeren voor in de plaats.
6. (En alles wat we weten wordt gemeten in dagen.)
2 oktober
Beverboom
1 oktober
Spechtenboom
