31 oktober
Over dieren en democratie
Filosofie Magazine vroeg me in verband met de naderende verkiezingen naar de verhouding tussen dieren en de Nederlandse politiek. Hier. (Het is erg ingekort dus ik zal tzt de volledige versie nog wel eens plaatsen.)
30 oktober
Leesfragment
Over een paar dagen verschijnt mijn nieuwe roman Dagen van glas. Op de website van Athenaeum kun je vast een fragment lezen. Hier.
24 oktober
Gevoel
24 oktober
Volg de honden
Mijn column van vandaag is opgedragen aan Doris. Hij gaat over andere manieren van samenleven met honden, iets wat ik in mijn academische werk verder uitwerk (voor wie dat interesseert - het is geen random mening maar iets waar ik me al lang mee bezig hou). Hier.
22 oktober
In de herfst kun je schuilen
21 oktober
Wat telt
Kijken naar de vacht van een dier, al die haartjes
Gezien worden door een dier, mag ook een mens zijn (echt gezien)
Iets schrijven wat echt is, echter dan wat er verder die dag gebeurt
De volle maan net boven de boomtoppen, sterren die er altijd al waren
Verdriet om wie bij je was en weg is
Een dier dat in je bed slaapt, mag ook een mens zijn
Een muis leren kennen, een hond leren kennen
Met je voeten de aarde lezen, op een bospad, de velden, het strand
De overvliegende ganzen, de zwermende spreeuwen
Iets langzaam leren begrijpen
Ineens iets begrijpen
Het verkleuren van de bladeren
Vangen wat je ziet in een foto of een verhaal en het daarin aan anderen laten zien
Blijven (soms weggaan, maar ook echt: blijven)
Gesprekken die zich blijven vertakken
De tijd durven aankijken
Weten dat de dood altijd dichtbij is
Iemand die je hand pakt
Met het leven meebewegen
Standvastig zijn
Grapjes maken
Verlangen
Je uitspreken om het beter te maken voor anderen
Je uitspreken voor jezelf
Een dier helpen
Kunnen kiezen (vrij zijn)
In gesprek zijn met de wereld (de wereld in kunnen)
Aan iemand denken
De schoonheid vinden in het hoge gras, thee, een film, iemands ogen
De schemering
Iets heel maken voor iemand
Wat nog komt - de herfst, de winter - maar ook: wat nog kan
Het moment waarop het heel even in evenwicht is
12 oktober
Gaan we weer
10 oktober
De wereld leren lezen
Mijn column vandaag gaat over lezen. We lezen nu als samenleving consumentistisch en dat beperkt hoe we de wereld zien. Maar het kan ook anders. Lees het hier.
9 oktober
Nino
9 oktober
Rani
8 oktober
Openingswoord
Ik kan zelf niet bij de opening zijn vanmiddag maar dit is de tekst die ik anders had uitgesproken.
Mijn vaders foto’s maakten deel uit van mijn jeugd. De camera was overal bij, gericht op mijn zusje, mijn moeder of mij, of iets om ons heen. Een auto, een boom, de horizon, mensen. Soms maakte Gerrit een fietstochtje, ging hij fotograferen. Ook het afdrukken hoorde erbij. De geur van de ontwikkelaar, het rode licht in de doka, het wonder van een beeld dat langzaam gestalte krijgt op een wit vel. Dat mijn vader aan tafel zat te retoucheren. Hij retoucheerde zwarte kat Hondje dan trouwens mee, als ze ergens een wit haartje had. Soms had hij foto’s afgedrukt als ik kwam, dan liet hij ze zien. En eens in de zoveel tijd was er een tentoonstelling: dat betekende afdrukken, uitkiezen, inlijsten, ophangen. Bij het uitkiezen keken we mee.
Waar je veel naar kijkt wordt deel van je. Dat geldt voor landschappen, levende wezens met wie je je leven deelt, maar ook voor kunst. Ik heb met mijn vader veel fototentoonstellingen bezocht, en daarvan geleerd naar foto’s te kijken, maar ik heb ook heel veel naar zijn foto’s gekeken en daarvan geleerd de wereld anders te zien. De schoonheid in lijnen en licht. De kleine grapjes die de werkelijkheid in petto heeft wie goed kijkt. Het absurde van autobanden op plastic of buitenaards lijkende strobalen op een veld. De melancholie in een vlak landschap, en daarmee tegelijk de troost die de schoonheid ervan in een foto geeft. Gerrit ving ook iets in de mensen voor zijn camera, hij keek naar ze met aardigheid en dat geven ze terug.
De wereld wordt de laatste decennia overspoeld met foto’s, vooral selfies en zonsondergangen, gedeeld via internet en social media. Gerrit ergerde zich eraan als mensen kitscherige foto’s en masse mooi vonden, niet omdat hij ze hun pleziertje niet gunde, maar omdat het vaak geen goede foto’s zijn, het gaat alleen om wat de afbeelding oproept. Aandacht voor de vorm speelt bij dat soort foto’s geen rol. Bij deze foto’s wel. Of het nu gaat om een paal op een dijk, een mug naast de poster van een tong, of mijn moeder op de rug gezien: deze foto’s hebben een duidelijke eigen stijl. Je weet wanneer je een Gerrit Meijer ziet. En tegelijk zijn ze klassiek, beelden die staan, tussen die vier zwarte lijnen, en waarin je je thuis kunt voelen. Fotografie is de meest melancholische kunstvorm, omdat foto’s een moment vangen dat voorbij is en dat bewaren, maar wat blijft kan niet verhoeden dat daarbuiten alles vergaat.
Voor mij, en ik denk voor iedereen die Gerrit kende, is de opening van deze tentoonstelling extra melancholisch omdat hij er zelf niet meer bij kan zijn. Hij is er natuurlijk wel bij, in alle foto’s hangt zijn blik, zijn slimheid en zijn gevoel. Maar hij kan hier geen flauwe grappen maken of bier drinken, en ook niet stiekem heel trots zijn. Dus daarom zijn wij vandaag trots op hem, en die flauwe grappen moeten we dan zelf maar maken.
Mede namens mijn moeder en zusje wil ik Thomas erg bedanken voor het ophangen, Sander voor het vervoer en Marcin voor het inlijsten en meedenken, Geneviève en Rob voor het laatste timmerwerk. En jullie allemaal bedankt voor het komen. Neem de tijd om rustig te kijken, kom nog eens terug of koop een boek, voor meer uitzicht thuis.
6 oktober
Het waaide en de herfst wachtte op ons
6 oktober
Uitzicht
Zondag is de opening maar vanaf morgen is de tentoonstelling Uitzicht al te zien in de Boterhal in Hoorn. Mijn vaders zwart-witfoto's gaan er in gesprek met de schilderijen van Peter de Rijcke. De Boterhal is open van 14-17 uur, dinsdag t/m zondag. Hier kun je een langere tekst lezen over de kunstenaars en hier kun je Gerrits foto's zien.
5 oktober
Bij de duiven gaan wonen
4 oktober
Dierendag
Uit: Het witste woord (2023)
3 oktober
Nog een maand
En dan verschijnt Dagen van glas. Je kunt op de website van Uitgeverij Cossee het omslag bekijken en wat over het boek lezen. Hier.
2 oktober
Het dijkje waar we altijd liepen
1 oktober
Keer drie
Ik droomde dat ik een kleine versie van mezelf was (ongeveer twee derde) en uit mijn slapende lichaam kroop en met mijn kleine voeten over het grote lichaam liep. Ik wist dat ik droomde, dus het was een driedubbele situatie. Daarna droomde ik over twee heel grote witte konijnen die ook mensen waren en in de Rai woonden in Amsterdam, soms gingen ze samen de stad door. Hier is een liedje over dromen.