30 september

Web

Een spin heeft een haar van mij meegeweven in haar web. Het is niet goed te zien op de foto, maar de eindjes zijn echt heel mooi vastgehecht aan de spinnendraden.

29 september

Groen

Kijk die boom daar doet ook goed zijn best
Groeit en groeit maar zonder complimentjes
Kijk die mensen denkt die boom die denken
Dat ze meer weten dan ik van het verstrijken van de tijd of het groeien van het gras

28 september

Drie hardlopers op een rijtje

De eerste was heel lang en ze had extreem gespierde kuiten. De tweede was een oude hippie in een lila windjack, de geur van wiet hing om hem heen. De derde droeg roze lippenstift en knalblauwe oogschaduw en keek zoals Bep Brul. Ze hoorden voor zover ik kon beoordelen niet bij elkaar.

27 september

Dacht het donker

26 september

Mild

Man fietst hard de hoek om, vrouw volgt, kan hem nauwelijks bijhouden. 'Je moet wat milder zijn voor jezelf,' roept hij naar haar. 'Wat zeg je?' roept ze hijgend terug.

25 september

Pas op de slakken

Slakken gaan deze tijd van het jaar graag aan de wandel (of aan de kruip of glij) als het nattig is buiten, in de schemering en nacht. Mensen kijken helemaal niet uit en stappen op ze. In de steeg hier tegenover valt ieder etmaal wel een aantal doden. Maar slakken hebben ook maar een leven. Dus let op ze, en het is soms ook goed om ze te helpen met oversteken. Als ze al gewond zijn (maar niet extreem gewond, zodat je ze nog kunt oppakken), kun je ze ook op een papiertje schuiven en op een veilig plekje leggen.

24 september

This Progress

Volgende maand doe ik mee (als speler) aan This Progress van Tino Sehgal in het Stedelijk. Lees hier meer over het werk, en hier meer over Sehgal in het Stedelijk. En kom kijken, het is de moeite waard.

23 september

Kat aan tafel

23 september

Gele bladeren

Ik ben erg verkouden. Het doet me aan vroeger denken, aan herfst en school en oma. Gisterochtend kwam ik de buurman tegen. Hij is begonnen met zijn vrijwilligerswerk. 'Zie je dat ik blij ben,' zei hij, en hij wees naar zijn gezicht, dat heel serieus stond. Hij wilde eigenlijk vijf dagen per week werken maar het mag maar drie dagen per week. Hij krijgt daar ook eten. Vandaag deed ik de deur van het huis van de buurvrouw open voor twee Duitse mevrouwen; ze stonden even later weer voor de deur omdat ze het gasfornuis niet aan kregen. Ze moesten een beetje harder op de draaiknop drukken. Olli en ik gaan iedere dag met de tram. Gisteren schrok een heel groot meisje heel erg van hem, waardoor hij niet meer langs haar durfde. Ik schold haar uit (voor takkewijf) omdat schoolkinderen steeds doen alsof ze schrikken en dan gaan gillen. Later bood ik mijn excuses aan en het was helemaal goed, ze zei zelfs gedag toen ze uit de tram ging, en durfde ook langs Olli (wat erop duidt dat ze inderdaad niet helemaal oprecht was, en/of misschien had ze me niet eens verstaan). Vandaag durfde Olli niet langs dat plekje. Verder heeft hij wel lekker in de vijver gepoedeld de afgelopen dagen.

22 september

De bomen en ik

21 september

Bomen

Meer hier.

20 september

En soms schijnt de zon

Op zondag rijden de bussen in Stavanger maar zelden. Heel af en toe. Ik moest dus al vroeg op pad om op tijd bij het vliegveld te komen.

De berg zei ja toen ik vertrok. Ook scheen eindelijk de zon.

Bij de flybussen, die naar het vliegveld gaan, kwam ik wat medeconferentiebezoekers tegen. Ik kwam erachter dat ik een beter geheugen heb voor argumenten dan voor gezichten; net als vrijdag ontmoette ik iemand die vorig jaar ook in Polen was op een conferentie, en die ik pas herkende toen ze over haar onderzoek vertelde.

Deze meeuw zat bij de vijver voor het station en was een beetje verlegen.

Deze bonte kraai at een stukje brood op het dak van een trein.

In het vliegtuig zat ik naast een Syriër. Hij werkt in Stavanger, voor een oliebedrijf; hij verhuist om de twee jaar en heeft al in een groot aantal landen gewoond, van Angola tot Dakar. Nu met de oorlog is het lastiger voor Syriërs om een visum te krijgen, dus hij weet niet wanneer hij weer verhuist, of waarheen. Hij is bezig met een procedure voor een permanente verblijfsvergunning in Australië. Hij vertelde over het begin van de oorlog, hoe het conflict in elkaar zit, wat de internationale wereld het beste kan doen, en over zijn familie. Zijn zus woont er nog, maar heeft drie van haar kinderen vorige week naar Duitsland gestuurd, waar haar oudste zoon al was. Ze zijn dertien, zeventien en eenentwintig (twee jongens en een meisje, het meisje is de oudste). De zoon van zeventien zou in militaire dienst moeten als hij achttien wordt, dus ze moesten weg (en daarnaast hebben ze geen toekomst in Syrië, kunnen ze niet meer naar school), zelf kon ze niet gaan. Ze hebben de gevaarlijke route genomen, met de bootjes. Hij vertelde dat ze erg ongerust waren; ze zijn vorige week veilig aangekomen. Op dat moment was ik natuurlijk in tranen (hij ook een beetje) en hij bood vier keer zijn excuus aan. 'Het is juist goed,' zei ik, 'dit is menselijke interactie.' Of iets in die trant. We hadden het nog even over de machtsrelaties, over wie er geld aan de oorlog verdient (kogels waren eerst 1 dollarcent en zijn nu 1 dollar), over het vernielen van de monumenten in Aleppo en Damascus (zo symbolisch), en over hoop. Hij zei dat dat het enige is wat ze nog over hebben. Hij zat in het vliegtuig om naar zijn cursus te gaan, hij doet een BA in Frankfurt, iets met ondernemen. Volgend weekend zal hij zijn neefjes en nichtje bezoeken.

19 september

Avond

19 september

Ochtend

19 september

In Stavanger hebben de bomen het voor het zeggen

Ik logeerde via airbnb bij een mevrouw in de buurt van Hinna. Het bleek een ecologisch huis te zijn, met een badkamer als machinekamer. Ik was van plan om op de tweede dag haar fiets te lenen, alleen het zadel stond veel te hoog, en de schroef om het te verstellen was verroest. Ik besloot te lopen; dat duurde net als de bus een uur, en dan kon ik door het bos. Onderweg zag ik twee dode egeltjes. Eentje werd opgegeten door een bonte kraai en een ekster. Ook zag ik een vrouw met een iPhone in haar hand paddenstoelen zoeken.

Er staan in Stavanger heel veel bomen. Ook in gebieden met huizen: waar het even kan staan ze, oud en jong. En alles is van hout; van huizen tot lantaarnpalen. Heel prettig (hoewel het vanuit het oogpunt van die bomen een beetje pervers is natuurlijk).

Ik vond de tweede dag van de conferentie interessanter, maar misschien was dat omdat er meer te eten was, of omdat ik uitgeruster was.

Er hing wel een mysterieuze beha op een bankje, en de deur was op slot toen ik aankwam.

Ik word zelf een dier op die conferenties: voornamelijk geïnteresseerd in eten en koffie, en dan pas in wie te ontmoeten en welke praatjes te beluisteren. Ook krijg ik een goed oog voor de lichaamstaal van mensen uit verschillende landen.

18 september

Dit meisje heeft een momentje met de elektrische grasmaaier

Ze keek ernaar zoals je naar een hert, geit of kitten kijkt.

18 september

Rabarbradrikk

De eerste dag in Noorwegen was ik moe. Mijn vlucht was om redenen die alleen de KLM bekend zijn geannuleerd, iets waarvan ik pas op de ochtend zelf op de hoogte gebracht werd. Ik kon een vlucht eerder nemen, wat de rust niet ten goede kwam. Onderweg kregen we boterhammen met kaas. Ik vertelde de steward dat ik geen kaas at en hij gaf me vier zakjes met cashewnootjes ('mag je wel nootjes? of stroopwafeltjes?'). Ieder zakje was een handje. Ik vond het een goede oplossing. Daarna kwam hij vragen of ik last had van de geur. Ik dacht dat hij de geur van de kaas bedoelde en vond dat heel voorkomend van hem, dus ik bedankte hem. Hij bleek op de voeten van de man voor me te doelen, en vroeg hem zijn schoenen weer aan te trekken.
Ik ben geen nationalist, maar Nederland zien uit de lucht ontroert me. Noorwegen ontroerde me ook, vanuit de bus, al die gekleurde huisjes, en de bergen. Op de bergen kom ik later terug. Ik zag ook prachtige geluidswallen, van hout, heel elegant.

Boompje voor de bushalte, waar een dronkaard wijselijk zijn mond hield over mijn schoenen (een Nederlander had wat gezegd).

Boompje uit het raam van de universiteit gezien.

Hoewel de buschauffeurs niet erg toeschietelijk waren, vond ik de weg naar universiteit. Daar werd ik direct aangesproken door een man die me wilde bekeren (ik stond naar een jonge meeuw te kijken die er een beetje zielig uitzag). Ik ontmoette ook al een aantal bonte kraaien (fantastische dieren). Mijn sessie (vier presentaties) bleek de interessantste van de conferentie; deels overlappende papers over taal (ontologie, wat politiek, fenomenologie).

Mijn leven als plant in Stavanger.

Ik werd na mijn praatje wel aangesproken door een man die me nadrukkelijk aanraadde zijn boeken te lezen. Er was sowieso een gebrek aan feminisme bij de mannen die aanwezig waren (bij de vrouwen niet, die moeten wel). Iemand vertelde over een zangwedstrijd met een nachtegaal (de nachtegaal wint altijd). Later op de dag zag ik een mooie film over ezeltjes.

Avond, de universiteit, op de achtergrond hier niet zichtbaar de bergen.

17 september

Dierenrechten

Alle honden (en poezen) zouden het recht moeten hebben om op de bank en op het bed te mogen.

16 september

Sluiers

Al dat lichtgrijze vandaag - de lucht, de gestage regen, de stenen die de stad maken - alles is matter, doffer dan anders. Het is al zo idioot dat we hier zijn, dat het van alle werelden deze wereld is geworden, en dan is de wereld ook nog in kleur, en veranderen die kleuren door het licht (om over het bestaan van regen nog maar te zwijgen).

15 september

Klip en klaar

Mark Rutte is niet alleen minister-president, hij is ook heel goed in het gebruiken van clichés. In 52 debatten gebruikte hij er 62, de meeste van iedereen, laat onderzoek zien. Pechtold en Zijlstra zijn er ook goed in; Van Haersma Buma gebruikte de minste clichés. 'Klip en klaar' en 'met alle respect' (het favoriete cliché van Rutte en Zijlstra) werden het meest gebruikt. Daarna volgen 'boter bij de vis' (favoriet van Arie Slob), 'dat verdient geen schoonheidsprijs' en 'het is van tweeën één'. Roemer gebruikt graag afbraak of afbraakbeleid. PVV'ers zijn dol op 'het moet niet gekker worden' en D66 heeft het graag over 'stippen aan de horizon'. GroenLinks verwijt bewindslieden vaak wetten 'met stoom en kokend water' door het parlement te jassen; Jesse Klaver heeft in zijn relatief korte tijd als kamerlid al een groot clichédossier opgebouwd. Marianne Thieme heeft het vaak over de Titanic. Klip-en-klaar schijnt een tachtiger jaren uitdrukking te zijn, ik zou zelf liever 'zo klaar als een klontje' zeggen. Het moraal van dit verhaal lijkt te zijn dat mensen/partijen het taalgebruik kiezen dat bij ze past en dat het gebruik van clichés loont. Dat verbaast me niet want mensen zijn gek op clichés. Alle woorden zijn tot op zekere hoogte clichés, ze krijgen hun betekenis door de herhaling. Alle mensen zijn tot op zekere hoogte clichés, ze vormen zichzelf door bepaalde handelingen en houdingen te herhalen. Judith Butler schrijft dat onze vrijheid eruit bestaat dat we dingen anders kunnen herhalen, ons zo in een web van machtsrelaties opnieuw kunnen vormgeven. Maar politici zijn niet geïnteresseerd in vrijheid en willen over het algemeen dat dingen zo blijven als ze zijn.

14 september

Realisme

Maandagochtend, 6.30 uur. Twee junkies (of mensen die eruitzien als junkies) pompen midden op straat een fietsband op, gaan dan samen op de fiets zitten, bewegen lukt niet echt. Als ik langsloop hoor ik de ene tegen de andere zeggen: 'Ik ben niet eigenwijs, ik ben realistisch.'

13 september

Moeilijkheden

Meisje in de trein (over gesprekken met eventuele nieuwe bewoners in haar studentenhuis): 'We hebben altijd gezegd: we willen geen vegetariër, we hebben al zoveel moeilijkheden.'
Meisje tegenover haar: 'Liever een persoon die saai is en die gewoon makkelijk is. Sommige mensen kunnen gewoon echt de foute kant op gaan.'

13 september

Zondagmiddag, kwart voor vier

Ik zit aan een houten picknicktafel voor een restaurant achter de dijk, aan de Waal. De lucht is effen grijs, het waait af en toe. Ik heb bij geen enkele introductie opgelet en ben niet alleen de namen van de bandleden van de band die na mij speelt vergeten, ook die van de mensen van de organisatie en van de mensen van het restaurant. Net was er een lieve beige hond met een knobbel op haar achterbeen, ze werd naar binnen gestuurd. Tegenover het podium staat een vuurkorf waardoor ik tijdens mijn optreden net voortdurend rook inademde. Ik werd er niet schor van, lekker is het echter niet; het zal met sfeer te maken hebben. Alle mensen die hier werken lachen. Achter de heg staat een kleine appelboom, op het pad liggen schelpen. Tijdens het laatste liedje van mijn eerste set liepen er kinderen over het grind. Voor het publiek was dat storend, ik vond het wel mooi. Er zijn veel verschillende mensen, toch vallen ze in een paar types uiteen (het type hier: interesse in cultuur, doch jacks dragend, geen jassen). De blonde serveerster lacht ook als er niemand naar haar kijkt, misschien is het de stand van haar gezicht. Ik kreeg geen koffie van de mensen van het restaurant, dat moest via het meisje van de organisatie. Verder is het wel een schattig festival. Gelukkig kan ik weg voor ze de dode dieren beginnen te roosteren.

12 september

Cadeautje

Gisteren ging ik naar de Blokker om vochtvreters te kopen. Ik woon in een vochtig hol, half onder de grond, en de woningstichting is onaanspreekbaar op dit punt. Ik stond in de rij achter een vrouw met een kind (of iets wat erop leek, ik kon het niet goed zien) in een draagdoek. Ze overhandigde de caissière een lelijke geel-zwarte schoolbeker en mompelde wat. De caissière verstond het niet, mompelde iets terug. De vrouw mompelde nog een keer wat. 'Cadeautje?' informeerde de caissière. Dat was het. Toen pakte de caissière een stuk heel lelijk papier om de beker in te pakken. Ze kon niet goed inpakken, gebruikte te veel papier, en alle randjes waren scheef. Tevreden gaf ze de vrouw de lelijke beker, lelijk ingepakt in lelijk papier. De vrouw mompelde iets tevredens, dit was de bedoeling, misschien bedankte ze. Het was mooi om mee te maken, maar het riep ook vragen op. De beker ging er niet op vooruit met het inpakken, was zonder het papier een leuker cadeautje om te zien (zeker voor een kind, het was nogal ouwelijk inpakpapier). Dan is er de vreugde van het uitpakken, maar ten eerste was aan de vorm al goed te zien dat het een beker was, en ten tweede kan een beker als cadeau alleen maar tegenvallen - of het moet om een heel dankbaar kind gaan. Tenslotte is er het ritueel of de conventie, waarschijnlijk is dat voor alle partijen in deze situatie de belangrijkste factor. Bij een verjaardag horen cadeautjes en die moeten ingepakt zijn. Toch zou het belang van het kind voorop moeten staan. Toen ik aan de beurt was, vergat ik bijna de hervulverpakking van de vochtvreters in mijn tas te stoppen. De caissière wees me erop en ik bedankte haar uitbundig, waarop ze begon te glunderen. Al met al was het zeker de moeite waard.

11 september

Nazomerboom

Ik ben de boom afgelopen lente en zomer vergeten; misschien volgend jaar. Zie hier de serie tot nu toe: link.

10 september

Continuïteit

Gisteravond was ik op een boot met modemensen, vanavond was ik in een restaurant met filosofen. In beide gevallen was er gratis drank en dronk ik water; in beide gevallen waren er bekenden en onbekenden. Op de boot zag ik een zonsondergang, de lucht was rood en kleurde iedereen die ik zag rood; voor het restaurant scheen de lage zon een tijdje in mijn gezicht - de warmte bleef in mijn huid hangen. Waren er verschillen? De filosofen gedroegen zich wat pompeuzer, de modemensen wat flamboyanter, en ze scholden meer. Tegelijkertijd waren de modemensen meer gericht op overeenstemming in het gesprek, de filosofen waren wat agonistischer. De filosofen hadden meer kleding aan. Mijn ervaring was grotendeels hetzelfde. Misschien was het een gebeurtenis, in tweeën geknipt, met mij als scharnier. Misschien waren het twee gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hadden, er zat tenslotte een nacht, een ochtend en een middag tussen, waarin genoeg gebeurde.

9 september

The right to copy

Vanavond presenteert mijn zusje haar nieuwe collectie, :) (C) [Smiley Copyright], op de boot van Sea Palace in Amsterdam (lees hier meer over het project, zie hier de documentaire). De gekopieerde kleding is te koop en de documentaire die ze gemaakt heeft zal vertoond worden. Het is alleen op uitnodiging helaas, maar kleding (de echte collectie) is te koop in haar webshop.

8 september

Dagen zijn ook dingen

1. Gisteren kwam ik op een middenberm een man tegen die zijn hond (een soort bouviermix) aan een slipketting had en op geen enkele manier probeerde contact met hem te maken, maar wel aan die ketting trok als de hond de verkeerde kant op keek. Ik zei dat hij daar eens mee op moest houden, en hij gaf het lachje dat mannen soms geven als ze door een vrouw in het openbaar ergens op aan worden gesproken. Ik bedoel niet zozeer het denigrerende lachje van tut tut vrouwtje (daar past alleen autoriteit als antwoord), maar een soort onzeker gelach dat aangeeft dat wat er dan ook mis is, zij er in ieder geval niets mee te maken hebben en dat ze al helemaal niet van plan zijn om er met een vrouw over te praten. Het is een heel irritant lachje. Ik denk dat hij een expat was (het was in Amsterdam Zuid) en mij niet verstond maar wel begreep. Ik vroeg hem zich voor te stellen dat hij zelf zo'n ding om zijn nek had. Ondertussen stonden we aan weerszijden van de weg (hij was uit schrik de andere kant op de weg overgestoken, vlak voor een auto langs) en was de afstand te groot om naar het Engels te switchen en te dreigen met de dierenpolitie, of hem te onderwijzen. (Vanochtend zag ik een kind van een jaar of elf naar een duif trappen en haar kon ik wel goed duidelijk maken dat dat niet kon.)
2. Olli en ik hebben een misverstand over het schudden. Het regende een paar dagen geleden, en ik vroeg hem zich uit te schudden voor de deur. Hij wist even niet meer wat schudden was, ik had het hem de hele zomer niet gevraagd. Later schudde hij zelf, en toen zei ik 'goed zo, schudden' en toen wist hij het weer. Nu schudt hij zich alleen iedere keer uit bij de voordeur, ook als hij niet nat is. Ik denk dat het voor hem in de categorie 'dingen die zij graag wil en die ik niet zo erg vind dus maar gewoon doe' valt. Hij wil best wat voor me doen, behalve als hij zelf andere plannen heeft. Ik denk dat hij er wel weer mee zal stoppen, en dan vraag ik het alleen als het regent, en dan zijn we weer goed op elkaar afgestemd.
3. In het huis van de lieve buurvrouw die dood is wonen nu schreeuwende studenten die vanaf het balkon dingetjes naar beneden gooien. Vlakbij ze woont een boze mevrouw met religieus geïnspireerde schoonmaakdrang; ik zie uit naar de ontmoeting.
4. Het is fijn dat het herfst is en een beetje jammer want dan is straks de herfst weer afgelopen (de winter is ook goed natuurlijk).

7 september

Deze eekhoorn was lekker aan het graven in de zandbak

Zij/hij rende hard weg toen zij/hij me zag.

6 september

Hartjes voor Duitsland

Het is belangrijk om sceptisch en kritisch te zijn, maar sommige dingen zijn gewoon goed en ontroerend, zoals de opstelling van Duitsland in de vluchtelingencrisis van de afgelopen weken. Bild, de Duitse Telegraaf, heette de vluchtelingen welkom. Voetbalsupporters deden hetzelfde. En de staat volgde; gisteren kwamen er 9000 mensen vanuit Hongarije naar Oostenrijk en Duitsland. Vrijwilligers helpen. Natuurlijk speelt in de ontroering de historische component mee, maar het is ook gewoon het goede om te doen. Je kunt van Merkel zeggen wat je wil, ze laat hiermee zien dat het mogelijk is om mensen op te vangen, om juist te handelen, en daarmee stelt ze een voorbeeld voor de rest van Europa. Mark Rutte had ondertussen Gordon op bezoek, want dat moet natuurlijk ook gebeuren.

5 september

Conferentieschoenen

4 september

In de categorie broodbeleg

Ik maakte per ongeluk een soort sandwichspread met oude groenten. Men neme een ui, drie tenen knoflook, een halve paprika, een wortel, een stengel bleekselderij. Alles snijden en in olijfolie bakken tot het beetgaar is, een kop bruine bonen toevoegen en even meebakken, alles staafmixeren, beetje peper en zout als je wil, en dat is het.

3 september

Manchester Airport

3 september

Whitworth Park

3 september

Boompje voor ons zaaltje

2 september

Manchester 2

Ik at eerst een groot Engels ontbijt en daarna een ander ontbijt. Ik eet wanneer ik kan zoveel mogelijk, je weet als veganist nooit wanneer er weer eten is.
In het park keek ik naar de eekhoorns. Ze hadden het hartstikke naar hun zin. Ze zochten naar eten, renden achter elkaar aan, en eentje was een tijdje aan het graven in de zandbak. Ze waren wel schuw, en sneller dan mijn fotocamera. Naast het park was een mooi museum maar dat was nog niet open.

Een van de mannen in het panel droeg een ruitjesblouse. Hij leek op een flipoverboard. Terwijl hij presenteerde las het meisje naast me een modeblog.
Na de lunch sloeg de vermoeidheid definitief toe.
Mancept is een grote conferentie over politieke theorie, en ons panel ging over dierenactivisme. Mijn praatje ging over dieren als activisten. Ik moet nog even nadenken over wat de conclusies van het panel zijn; er waren veel gedeelde zorgen, onder andere over de verhouding tussen theorie en praktijk, en het feit dat de beweging zo weinig succesvol is. Maar er was geen consensus over wat dan te doen, en er waren überhaupt weinig praktische aanbevelingen om de benoemde problemen anders, succesvoller, te adresseren (er waren er wel een paar). Filosofen voeren eigenlijk al eeuwenlang dezelfde discussies en ik ben bang dat wij die in een nieuw jasje hebben herhaald (ik niet zozeer overigens; agency van dieren benadrukken is zeldzaam, in de traditie en nu ook).

Onderweg naar het vliegveld regende het. Naast het spoor groeiden vlinderstruiken. Een nat konijn zat naast een duif op de helling. Ze staarden naar de trein. Ik denk niet dat ze mij zagen, ze zagen hooguit hun eigen reflectie in de ruit.

1 september

Manchester 1

Het fouilleren bij de douane was erotisch - misschien door de jurk die ik droeg, misschien door hoe ze het deed, zacht en aarzelend maar ook doelbewust.
In het vliegtuig zaten ze naast me om halftien al aan het bier.
Groen glooiend land, lapjes. Wolken als gedachten, gedachten als wolken.
Dat landen moeizaam gaat (dat je iets verliest als je hoogte verliest).
Velden, bomen schapen, wolken (als dekbedden met randjes waar het licht door komt).
Onder de brug in Oxford Street was een tentenkamp voor arme mensen. Er hing een bord bij, dat het geen protest is; ernaast hing een bord met een vraag om water.
Op het pleintje erna hing er ineens een huilende jongen aan mijn tas. Hij hield de smiley van plastic vast die ik ooit van mijn zusje kreeg en die aan mijn tas hangt - als ik hem op een andere manier had verworven had ik hem de smiley wel gegeven. 'Thank you for listening,' zei hij en toen rende hij weg.
Op de universiteit at ik twee lunches (het was een bakje salade met linzen), een banaan, een peer en een appel. Ze hebben hier steeds eten, en ook genoeg fruit en koffie.
Na mijn presentatie zakte de vermoeidheid als een dekentje over me heen. Ik beantwoordde de vragen verder wel goed, ik begin er ervaring in te krijgen.
Bij de wijnreceptie kwam ik onverwachte bekenden tegen. Het zijn echt een soort popfestivals voor academici, dit soort dingen; de ene keer is die er en de andere keer die.
Ik ging vegan burgers eten met mijn nieuwe vrienden uit Canada en Australië, maar op dinsdag serveerden ze in de pub van keuze geen eten en in een andere pub ook niet. Misschien eten ze niet op dinsdag in Manchester, zeiden we tegen elkaar, maar in de volgende pub wisten ze ook niet waarom die andere pubs geen eten serveerden. Het was geen traditie.
Ik denk dat ik in totaal vier uur heb gelopen, op het vliegveld en heen en terug naar het hotel en de universiteit dus ik was wel moe maar ik kende de geluiden niet en ik werd soms wakker. Het ganglicht viel de hele nacht door het spionnetje in de deur, een vreemd priemend straaltje licht dat ergens in de ruimte ophield.